'Ik was de enige moeder bij de bus die zo hard huilde dat mijn kinderen me het liefst van schaamte wilden wegtoveren'

In afscheid nemen ben ik een rare. Een heel rare. Vind ik zelf. Ik vond het al supermoeilijk om mijn kinderen naar de kinderopvang te brengen toen ze klein waren. Zwaaiden ze me gedag, liep ik al ugly cry’end naar mijn auto.

Ugly crying

Ugly crying is zo hard huilen dat je een baksteen in je buik voelt. Het zijn tranen die zich niet laten stoppen. Met het gezicht erbij verwrongen als een wasje op zestig graden. Ugly dus. Ze gedag zeggen als ze op schoolreis gingen, mocht ik op een gegeven moment niet meer. Ik was de enige moeder bij de bus die zo hard huilde dat mijn kinderen me het liefst van schaamte wilden wegtoveren. Ik vond het zelf ook superstom en zwaar overdreven, maar ik kon die tranen tsunami niet tegenhouden.

Gevoelens van verlatenheid

Waarom ik loskomen zo moeilijk vind? Mijn psych zei dat ik in mijn eigen kindertijd misschien gevoelens van verlatenheid en gemis heb ervaren bij mijn eigen ouders. Die pijn wordt dan herleefd. Een andere versie is dat ik mijn identiteit als moeder, de mooiste rol van mijn leven, moest loslaten als ik wegging. Ik kon ze niet beschermen, wat zorgde voor machteloosheid, schuldgevoelens en dus, hoppa, gejank.

'Mijn kleinzoon was mijn wekelijkse dosis geluk en bruistabletje'

Mijn kinderen zijn nu in de dertig, kiezen hun eigen pad, zoals ik ook mijn eigen pad weer heb gevonden. Het is me gelukt mijn rol als moeder minder belangrijk te maken. Ik ben trots op hen en trots op mezelf. So far, so good. En toen kwam Sev, de kleinzoon. Dat ik het oma zijn zo leuk zou vinden had ik niet gedacht. Ik mocht elke week een dag op hem passen en soms bleef hij in het weekend logeren. Hij was mijn wekelijkse dosis geluk en bruistabletje. Het kind in mezelf mocht er weer uit en ik kon weer zorgen voor iemand, wat als single toch wel een behoefte bleek.

Diep naar binnen kijken

Na drie jaar besloot mijn dochter met haar man en Sev een tijd weg te gaan. Europa in, om te kijken of ze ergens anders een bestaan zouden kunnen opbouwen. Daar ging mijn geluksritueel. Rationeel begreep ik er alles van, maar mijn hart huilde. En daar begon mijn ugly crying weer. Wekenlang. Ik huilde zelfs met Sev in de buurt. Het betekende het einde van ons ritueel, dat knusse samenzijn elke week. Hij troostte met de woorden dat hij van me hield zo hoog als een boom en dat ik altijd kon komen logeren. De schat.

Toch was mijn gedrag aanleiding om weer eens diep naar binnen te kijken. Een vriendin zei dat ik misschien het verdriet had meegenomen van mijn grootouders, die aan beide kanten een kindje hadden verloren. Eentje van drie maanden door hartfalen en eentje van twee jaar dat verdronk. Klonk plausibel.

Maar ik kan denken en voelen wat ik wil, een pasklaar antwoord heb ik niet gevonden. Misschien zijn mijn tranen gewoon een uiting van liefde en verbondenheid en mogen ze er simpelweg zijn. Maar een tikkeltje raar blijft het.