Loretta Schrijver: 'Ik hou van dieren en gelukkig zijn er ook mensen waar je van kunt houden'

Ik begrijp niet waarom ik het zo moeilijk vind om een column te schrijven over wat me intens dierbaar is. Dieren. Ik ben de liefde voor dieren, die vrijwel alle kinderen kennen, nooit kwijtgeraakt. Dierenleed verdraag ik dan ook niet. Hoeveel van dat leed ik in mijn leven ook gezien heb – bewust, want ik wil weten waar ik het over heb – het went niet. Dieren moeten lijden opdat de mens er geld aan verdient. En omdat het zo centraal staat in mijn leven, heb ik redenen genoeg om de wereld te willen veranderen in een waar dierenparadijs. Goed voor de dieren en dus goed voor mij. Ja, ‘egoïsme’ is nou eenmaal de middle name van ons menszijn.

Documentaire

Onlangs werd ik door dierenvriendin Karen Soeters van House of Animals gevraagd of ik een documentaire voor haar stichting wil inspreken. Een film over een zeug, Sam. Ze had in haar negenjarig leven 250 biggen ter wereld gebracht. Dag in, dag uit, negen jaar lang, lag ze als een soort broed- en zoogmachine tussen metalen stangen in. Sam was weer zwanger, maar de boer gaf haar weg. Sam kwam terecht bij de twee fantastische mannen van Stichting Melief, Marc en Lothar, die een waar paradijs voor twaalfhonderd opvangdieren hebben gecreëerd (nota bene vlak bij een varkensslachterij). We zien hoe Sam in een aanhangwagen bij Melief aankomt, voorzichtige stapjes naar buiten zet, links en rechts om zich heen kijkend. Waar ben ik? Waar zijn de stangen?

Vriendin Gea was mee naar de opnamestudio en begon vanaf dat moment aan de andere kant van het glas te huilen. Om Sam. Ze huilde niet omdat het verdrietig was. Want dat is de documentaire niet. Sam kan eindelijk, na levenslange opsluiting, in vrijheid in het stro bevallen van haar elf biggen. Ze was gelukkig, ze leerde haar kinderen kennen, ze leerde al snel hoe heerlijk een modderbad is en dat er ook ander eten bestaat dan die eeuwige slobber of brokken. Eerst wilde ze bijvoorbeeld geen druif, maar toen ze zag dat haar biggen wel druiven aten, ging ze overstag. Ontroerend, ja.

Na tweeënhalf jaar is Sam in vrijheid gestorven; haar lichaam was op. Maar ik hoefde niet te huilen, want ze heeft toch nog kunnen ervaren hoe het is om een waardig varken te zijn, met een eigen karakter. Een individu, dat net als wij de drive heeft om een gelukkig en vrij leven te hebben.

David van Gennep, mijn dierenheld, is sinds vorige maand geen directeur meer van Stichting Aap. Na ruim veertig jaar. Hij, die zoveel honderden apen, exoten, leeuwen en tijgers heeft opgevangen met zijn team in Almere en in Spanje. Hij heeft ze persoonlijk weggehaald, vaak met gevaar voor eigen leven. Dieren die gevangenzaten in kleine kooitjes, op zolders, in kelders, vastgeketend op een autokerkhof. Wij kunnen ons niet voorstellen wat voor moed David getoond heeft. Hij is inmiddels een belangrijke en gerespecteerde gesprekspartner van de Nederlandse en Europese overheid. Ik hou van dieren en gelukkig zijn er ook mensen waar je van kunt houden. Ik was een keer met David en een cameraploeg voor een reportage mee naar de Spaanse opvang Primadomus. Kijken naar de bevrijde leeuwen en tijgers en naar het prachtige chimpanseeverblijf. Een van de oudste chimpansees, Antoin, zat daar ook.

Tijdens het interview zei David opeens: ‘We moeten even stoppen, want Antoin heeft me nodig.’ Hij liep naar het hek, en samen, Antoin aan de ene kant, David aan de andere kant, begonnen ze aan een wandeling. En Antoin sprák tegen David en David gaf in zijn eigen chimpanseetaal antwoord! We konden het horen, want Davids microfoontje stond nog open. Het is een moment dat ik nooit van mijn leven zal vergeten. Zo mooi. Een moment waarop mens en dier versmolten. Ach, wat is het leven me op die momenten toch dierbaar.