'Ik voel me toch een beetje een superheld die haar eigen zwaartekracht trotseerde'

Omdat ik bezig ben mijn levensstijl gezonder te maken, stond pilates ook op mijn wishlist. Niet dat ik ernaar verlangde hoor, maar het schijnt dat als je ouder wordt, het lijf meer beweging nodig heeft om soepel te blijven. Een levensfeit dat ik, vrij naïef, lang over het hoofd heb gezien. Net zoals Mijn Pensioen waar je never nooit aan denkt als je jong bent.

Stramheid aanpakken

Nu stramheid mijn lijf langzaam maar zeker te pakken krijgt, kondigde de motivatie zich aan. Ik naar mijn eerste pilatesles op een sportschool in Rotterdam, die ook nog eens heel controversieel De Uitweg heet – want geen uitweg meer mogelijk. Achter de balie alleen meer zeer gemotiveerde mensen, dus dat stemde me blij. Met zo’n twintig lotgenoten pak ik een mat, waar ik lekker op ga liggen. Dat is niet de bedoeling, zegt de coach. De truc van pilates zit er namelijk in dat je je eigen lichaamsgewicht gebruikt als weerstand. Strekken, stretchen en rollen om je core flexibel en sterk te houden. Wat je core is, krijg ik ook te horen: de buik- en rugspieren en je bekkenbodem.

Bekijk ook

'Het laatste uur van zijn leven maakte hij nog grapjes' | Nouveau

Na een huwelijk van dertig jaar koos journalist Karin Kuijpers voor een leven als single. In Nouveau schrijft ze over wat ze tegenkomt op haar pad. Deze maand: haar dappere vriend Dirk, die niet in een verpleeghuis wilde eindigen.

Stijve seniorenhark

Nou, ik heb het geweten. Als een menselijke pretzel in joggingbroek moest ik me in een ijzingwekkend tempo – de coach had no mercy – in duizend bochten wringen en intussen mijn ademhaling managen. Waarom ziet het er op social media altijd zo moeiteloos uit? Ik zie influencers totaal gecontroleerd de ‘hundred’, ‘bird dog’ en ‘single leg bridges’ doen, terwijl ik krakend en piepend als een kapotte strandstoel in elkaar zakte. Ademhaling managen? Hoe dan? Die van mij klonk alsof ik er verstoppertje mee speelde, want ik kreeg hem pas ver na de les terug. Kortom, ik voelde me een sukkel. Ik, die jarenlang aan boksen, skaten, fitness deed, lag hier nu als een stijve seniorenhark, die probeerde haar navel naar d’r ruggengraat te trekken. Ik, die als tiener turnde en medaille na medaille won, lag hier als een verdwaalde schildpad in een sciencefictionfilm.

Gracieus was het nog niet daar op die mat, maar ik heb wel innerlijke strijd gevoerd.

Na de plank, waarbij mijn armspieren in luttele seconden veranderden in trillende spaghetti, volgde het hoogstandje: de ploeg. De coach trok haar benen omhoog om ze achter haar hoofd weer op de grond te leggen. Deze leek mij een makkie, maar ik was even vergeten dat mijn buikomvang niet meer hetzelfde was als in mijn tienertijd. Ik kwam hooguit twintig centimeter omhoog.

Aan het einde van de les mochten we applaudisseren voor onszelf. Ik durfde niet te klappen. Nee, vandaag was het hem niet geworden. De coach spreekt me glimlachend moed in. ‘Het feit dat je hier was, is al een overwinning.’ En dan ga ik toch naar huis met een big smile op mijn gezicht. Gracieus was het nog niet daar op die mat, maar ik heb wel innerlijke strijd gevoerd. Ik voel me toch een beetje een superheld die haar eigen zwaartekracht trotseerde. Dan weet ik nog niet over de spierpijn die volgt. Aahhh, dat zelfs je tenen spierpijn kunnen hebben...