Loretta Schrijver: 'Je knippert met je ogen en er is alweer een jaar om'

De tijd vliegt voorbij

We zeggen het vaak: ‘De tijd vliegt voorbij’. Je knippert met je ogen en er is alweer een jaar om. Nu heb ik geprobeerd, onder meer vanwege deze column, de afgelopen maand eens goed in me op te nemen. Allereerst ben ik verhuisd. Altijd een emotionele bedoening. Nu ben ik in mijn leven al tig keer verhuisd, dus dat lege gevoel, terwijl er toch echt honderd ingepakte dozen staan, is mij niet vreemd. (Ook nog volle dozen van vorige verhuizingen trouwens, waarvan mijn man zegt: ‘Doe ze weg!’ Ongezien! Nou, ik dacht ’t niet. Die dozen zijn er nog, en dat is niet voor niets.)

Verhuizen

De verhuizing heb ik natuurlijk niet alleen gedaan. Simone – al 55 jaar mijn bestie –, Gea, Raymond, Roy en Marjo hebben me geholpen met inpakken, sjouwen en zelfs al wat uitpakken. Ikzelf zat er als een matrone bij, aanwijzingen te geven. En net als je denkt dat je het emotioneel goed doorstaat… Is daar de kaart van Joan – zij deed vroeger mijn make-up. Dertig jaar zijn we samen opgetrokken in medialand. Drie jaar geleden is ze overleden. Op het mooie kaartje staat: ‘Zonder Loretta en de dieren… is het leven saai!’ En ja hoor! Tranen! Gewoon lekker huilen, terwijl Simone me over mijn rug aait. Maar we hebben ook gelachen hoor. Er klonken heel ordinaire foute grappen, zoals: ‘Stop maar in de doos,’ – ‘Ja, dat zei mijn vrouw ook vannacht.’

Bekijk ook

Loretta Schrijver is onze nieuwe columnist: 'Hier ben ik dan!' | Nouveau

'Wie ik ben? Ik zal me even voorstellen. Ja, dat vind ik nodig'

Babybruinvis

Wat me doet denken aan iets heel anders. Het was een gevalletje ‘onbevlekt ontvangen’, maar ik heb me deze maand even ‘moeder’ kunnen voelen: de eerste gespotte babybruinvis in de Oosterschelde is naar MIJ vernoemd! We noemen haar Loretta, dachten ze bij Stichting Rugvin. Ik ben in de wolken. Ze voelt een beetje als van mij, terwijl ze daar heerlijk rondzwemt naast haar (echte) moeder. Ze is herkenbaar aan een karteltje in haar rugvin. Lief hè? Vrijwel alle media hebben het gemeld! Een goede zet van vriendin Marjo, die de pr doet voor Stichting Rugvin. Ik hoop dat Lorettaatje lang en gelukkig leeft. Voor mijzelf geldt dat ik me weleens beter heb gevoeld. Ik ben getroffen door het verschrikkelijke coronavirus. Wat hakt dat erin! Bah! Geen smaak, geen geur, geen trek, dood- en doodmoe en maar hoesten. Het moet slijten en dat kan wel even duren. (Daarom was ik die matrone op de stoel bij het verhuizen.)

Fijne momenten

Gisteren heb ik samen met Raymond een fijne dag gehad in een soort beachclub op een industrieterrein. We zaten naast een strandje aan het water. Fijne muziek, leuke mensen, gezellige bediening. We zeiden tegen elkaar dat het net leek alsof we op Ibiza zaten, maar dat dit leuker was, want fijn dichtbij. En zo is het echt. Wat je van dichtbij haalt, is lekker! Jaren geleden was ik met Simone twee dagen in Sint-Petersburg. We hadden een excursie geboekt, waarbij je een uurtje vrij mocht rondlopen. Bij een kleine shoppingmall snuffelden we in een parfumerie en kochten we een lipstick. Het uurtje was zo om. Maar hé, we konden zeggen dat we in een shoppingmall in Sint-Petersburg waren geweest!

Een jaar later moesten we ergens in Utrecht zijn. Daar was een heel klein gezellig winkelcentrumpje. We hebben er koffie gedronken en het was net alsof we weer in Sint-Petersburg zaten. Álles is bijzonder, dat wist ik al, maar de laatste tijd heb ik de tijd en de rust om dit ook echt zo te ervaren. En dan nog even dit: wát een media-aandacht naar aanleiding van mijn vorige column, waarin ik onder meer vertelde dat ik aan de chemo zit. Er zijn honderdduizenden mensen ziek en ik ben er één van. Niet meer en niet minder. En ik wil niet een zieke Loretta zijn, ik ben Loretta, mét het gerafelde randje, in de Oosterschelde. En door!