Antoinette (54): 'Ik heb een fijne relatie, maar ben ook actief op datingsites'

Tijdens de lockdown schreef de gelukkig getrouwde Antoinette (54) zich uit verveling en nieuwsgierigheid in op een aantal datingsites. Inmiddels kan ze niet meer zonder de kick die ze ervan krijgt.

Relatie

"Ik zou het mijn man best kunnen vertellen. Het zal hem niet schokken of krenken. Hij is erg zelfverzekerd, twijfelt niet snel aan zichzelf. Nee, het zal hem eerder verbazen, denk ik. Hij zal het niet achter me zoeken. Binnen onze relatie is hij het avontuurlijkst, ook op seksueel gebied. Vaak moet hij mij overtuigen om eens iets nieuws te proberen, om buiten mijn comfort- zone te treden. Dat uitgerekend ik op zoek ben gegaan naar spanning elders zal een verrassing voor hem zijn – maar niet per se een onaangename. En dat is precies de reden dat ik het er niet met hem over wil hebben. Ik wil hem niet prikkelen, zijn fantasieën niet voeden. Want geloof me, dat is wat er gaat gebeuren. Hij zal alles willen weten. ‘Op wat voor soort mannen reageer je, wat vind je aantrekkelijk, wat vinden mannen aantrekkelijk aan jou, waar hebben jullie het zoal over?’ Ik zie zijn gretige blik al voor me. Misschien zal hij zelfs over mijn schouders mee willen kijken. Bericht- jes lezen, foto’s zien. Het idee alleen al, dat mijn guilty pleasure zijn fetisj wordt – gruwelijk. Nee, dit is iets van mij alleen. Hij heeft er niets, maar dan ook helemaal niets mee te maken. Het heeft ook niets met onze relatie te maken, in zoverre dat mijn stiekeme activiteiten op datingsites niet betekenen dat er iets niet goed zit tussen Roeland en mij. We hebben het ontzettend fijn samen, kunnen alles met elkaar bespreken, accepteren elkaar volledig. Ik heb nooit eerder een relatie gehad waarin ik zo volledig en vrijuit mezelf kan zijn. Maar misschien zit hem daar nu juist de kneep. Alles is zo open en transparant dat ik soms wat geheimzinnigheid mis.

Bekijk ook

Caroline (53): ‘mijn dochters zijn mij veel te dol op hun stiefmoeder’

Caroline is 3 jaar geleden gescheiden en was erg blij met haar nieuwe, vrije leven. Tot haar ex een nieuwe vriendin kreeg.

Privacy

Is dat een duister trekje van me? Zo zou ik het niet willen noemen. Het is meer een behoefte aan privacy. Een behoefte die iedereen heeft, lijkt mij, maar bij mij is die misschien sterker. Als kind had ik al enorm de neiging om me af te zonderen, soms urenlang. Dan schreef ik gedichten en luisterde ik ongestoord naar mijn favoriete muziek, heerlijk alleen met mijn eigen gedachten en dagdromen. Mijn ouders en zus vonden het een heel ongezellige gewoonte, maar ze lieten me begaan. Ze hadden ook wel in de gaten dat ik er alleen maar chagrijnig van werd als ik die ruimte niet kreeg. Die behoefte om me terug te trekken in mijn eigen, geheime wereld is altijd gebleven. Helaas blijkt die vaak niet te rijmen met een vaste relatie en een druk gezinsleven – vooral niet tijdens een pandemie waarin je 24/7 op elkaars lip zit en er voortdurend zoveel beroep op je wordt gedaan dat je je eigen gedachten niet eens kunt hóren. Natuurlijk waren de beperkingen van corona voor iedereen lastig, maar bij mij was het echt de druppel. Het gebrek aan persoonlijke ruimte, wat ik sowieso dus al een dingetje vind in relaties, begon me te verstikken. Ik werd he-le-maal gek.

Schuurtje

Roeland zag het gebeuren en was een en al begrip. Als man die denkt in oplossingen kwam hij met het lumineuze idee om het fietsenschuurtje in onze tuin om te bouwen tot werkruimte, voor mij alleen. Binnen een paar weekends had hij de klus geklaard. Ik was in de zevende hemel. Een woman cave van acht vierkante meter, Roeland had me niet gelukkiger kunnen maken.

Behoorlijk ondankbaar hè, dat ik het vervolgens ging aanleggen met andere mannen? Dat vind ik zelf ook hoor. Maar toen ik eindelijk mijn eigen ruimte had leek het wel alsof de behoefte die ik jarenlang had onderdrukt zich ineens in volle hevigheid manifesteerde. Ik begon aan een inhaalslag. Ik luisterde muziek die alleen ík leuk vond, ik schreef gedichten en andere teksten die voor niemand anders bedoeld waren dan voor mezelf en ik mailde en zoomde met mensen die ik soms jaren niet had gesproken. Zo creëerde ik mijn eigen kleine geheimen. Maar daaruit vloeide wel dat ene grote geheim voort. Want aangezien best veel van mijn vrienden single zijn, gingen die online gesprekken geregeld over hun date-ervaringen. En dat vond ik me toch fascinerend. Voordat Roeland en ik elkaar leerden kennen, had ik weleens een afspraakje gemaakt via De Digitale Stad. Het had iets obscuurs, iets onbehoorlijks, maar het was wel heel spannend. Maar omdat er van die spanning niets overbleef als ik de man in kwestie – meestal een enorme nerd – in het echt zag, hield ik dit soort afspraakjes snel voor gezien.

Nieuwsgierig

Hoe anders is het tegenwoordig. Toen ik voor het eerst een voorzichtig kijkje op een datingsite nam, was ik flabbergasted. Zó veel leuke mannen, gewoon voor het grijpen! Natuurlijk wist ik ook wel dat het niet alles goud is wat blinkt, maar ik was toch zodanig geïntrigeerd dat ik een profiel aanmaakte. Eerst op één, later ook op andere sites. Ik wachtte niet af en ging direct mannen benaderen, puur uit nieuwsgierigheid – wat ik er ook eerlijk bij zei. Ik vermeldde echter niet dat ik al een relatie had, want dan zouden ze denken dat ik uit was op een avontuurtje – en dat was nu ook weer niet direct het geval.

Wat wilde ik dan wel? Aandacht? Absoluut. Spanning? Zeker. Maar ik was denk ik vooral op zoek naar een soort geruststelling. Het weekend voordat Nederland in lockdown ging, was ik vijftig geworden. Ik had het uitbundig gevierd, maar intussen vond ik het wel een heftig gegeven. Vijftig... Ik worstelde enorm met het contrast tussen de ideeën die heersen over vrouwen van vijftigplus en hoe ik mezelf zag en voelde: jong en energiek. Maar ik was ook verschrik- kelijk onzeker; wat als anderen me nu niet meer zo zagen? Wat als ik werd afgeschreven?

Chatten

Ik hoefde me niet lang zorgen te maken, want de bevestiging waarop ik hoopte, kreeg ik, in gulle hoeveelheden. Je had me moeten zien zitten glunderen, daar achter mijn computerscherm in dat schamele schuurtje. Ik telde wel degelijk nog mee! Sterker nog, ik bleek in een heel courante leeftijdscategorie te zitten; een goede partij voor ervaren, interessante oudere mannen én een prima optie voor knappe veertigers, dertigers – zelfs een enkele twintiger. Er hing voor mij verder ook niets vanaf. Ik zat veilig in mijn relatie met Roeland. Als een man niets meer van zich liet horen of me botweg liet weten dat ik zijn type niet was, deed me dat niet zoveel. Een luxepositie, dat snap ik. Als je op deze manier wel liefde of een relatie hoopt te vinden, ben je veel kwetsbaarder. En dan kunnen die datingsites behoorlijk veel stress en frustratie opleveren.

Je zou denken dat ik na een paar maanden wel zou zijn uitgekeken. Hoeveel geruststelling heeft een mens nodig? Op een gegeven moment was ik er echt wel van overtuigd dat ik me over mijn leeftijd geen zorgen hoefde te maken. Maar als ik eerlijk ben, is het een soort verslaving geworden. Ik móét gewoon elke dag even inloggen, kijken of er nieuwe berichtjes zijn. En als ik een leuke nieuw profiel spot, kan ik het niet laten toch weer een hengeltje uit te gooien.

Of ik dan nooit de neiging heb om een stap verder te gaan in het contact? Natuurlijk wel! Er zitten zulke aantrekkelijke mannen tussen. Als een van hen voorstelt een kop koffie te gaan drinken, zeg ik geen nee. En als hij dan écht zo leuk blijkt als ik dacht, tja... Maar ik doe het niet vaak, want dat zou gaan opvallen. En zoals ik al aangaf: ik heb geen zin om hier met Roeland over te praten. Dit is iets van mij alleen."

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.