Robèrt van Beckhoven over zijn vrouw Pirjo de Winkel: 'Het is de passie voor ons werk die ons verbindt'

Je zou denken dat Robèrt van Beckhoven (63) het hart van Pirjo de Winkel (50) veroverde met behulp van een exquise taart. Maar nee. Pirjo: ‘Wat we in elkaar herkenden was de wil om niet alleen een leuk leven te hebben, maar ook carrièregewijs veel moois te bereiken. Dat vonden we enorm aantrekkelijk.’

Aan het werk

‘Wil je een worstenbroodje?’ We zijn nog geen twee minuten binnen in de monumentale voormalige leerfabriek in Oisterwijk, waar Robèrt van Beckhoven (Meester Patissier en Meester Boulanger) zijn bakkerij, winkel, lunchroom en broodacademie heeft. In die twee minuten hebben we een hemelse hoeveelheid lekkers gespot. Ambachtelijk brood, Robèrts beeldschone signature white princesstaarten, die hij ontwikkelde voor zijn Meester Patissierexamen, bonbons en ‘quukskes’ met het rood-witte patroon van Brabants bont. De blik losrukken van zoveel culinair genot is moeilijk, maar het lukt. We zetten koers naar boven, naar het domein van Robèrts vrouw Pirjo de Winkel. Vanaf de eerste verdieping overziet ze letterlijk het werk van haar man en werkt ze aan de verdere groei en professionalisering van het bedrijf. Ruim twintig jaar geleden sloeg de vonk over tussen Robèrt en Pirjo. Het was niet eens een goddelijk taartje dat ervoor zorgde dat de liefde opbloeide. Eerder was het een klik, de blik in elkaars ogen en het besef dat ze gelijkgestemden zijn.

PIRJO: ‘Enorm aantrekkelijk vonden we het om in elkaar de wil te herkennen om niet alleen een leuk leven te hebben, maar ook carrièregewijs veel moois te bereiken. Ook de grote liefde voor het bakken en alles wat met culinaire zaken te maken heeft, kwam overeen.’

ROBÈRT: ‘Snoepkonten zijn we allebei. Of eerder: liefhebbers van lekker eten en drinken. We zijn kwaliteitseters.’

Bekijk ook

Monic Hendrickx: 'Hoe ouder je wordt, hoe minder stress je aankan' | Nouveau

Actrice Monic Hendrickx staat op de cover van de nieuwste Nouveau. 'Ik heb eigenlijk al mijn hele leven het gevoel dat ik te traag ben voor de wereld'

Van grote hulp naar samenwerken

Pirjo, je bent van huis uit bioloog. Na een studie in Wageningen ging je wonen en werken in Amsterdam. Vervolgens verhuisde je voor de liefde naar Brabant. Hoe was dat?

PIRJO: ‘Het verhuizen voelde niet als een grote stap. Ik ben geboren in Almelo, woonde in mijn studententijd in Wageningen en Schotland, voor mijn eerste baan in Den Haag en daarna in Amsterdam. Ik verhuisde naar Brabant en had nog drie maanden vakantie staan voordat ik aan een nieuwe baan zou beginnen. In die maanden kwam ik erachter dat het bedrijf van Robèrt er niet al te goed voor stond.’

ROBÈRT: ‘Pirjo kan zakelijk heel snel denken en ze kon meteen van grote hulp zijn. Daarmee zette ze de toon voor de dynamiek die gaandeweg tussen ons zou ontstaan.’

PIRJO: ‘Nu, zoveel jaar later, zijn we uitgegroeid tot een warm, heel professioneel bourgondisch bedrijf. Destijds was het niet míjn bedrijf, iets wat ik moeilijk vond, maar in de loop der jaren heb ik er veel in kwijt gekund. Ik ben een wetenschapper. Als ik van A naar B wil, denkt mijn brein: wat moet ik doen om bij B te geraken? Robèrt heeft het brein van een kunstenaar en herkent dat rechtlijnige van mij helemaal niet. Zijn manier van denken is artistiek, maar ongestructureerd. Hij verzint iets gaafs, daar moet vijfenzeventig man personeel in mee en terwijl wij op kantoor nog de beste ideeën aan het uitpikken zijn, komt Robèrt alweer met tien nieuwe. Hij kijkt naar het bedrijf, ik naar de bedrijfsvoering. We zijn absoluut een aanvulling op elkaar.’

Gaan gesprekken ook in de privésfeer over werk?

PIRJO: ‘Altijd.’

ROBÈRT: ‘Hoogstens gaat het vijf minuten niet over werk. Daarna weer wel. Op een gemiddelde werkdag zien we elkaar soms de hele dag niet. Da’s gek hè, we werken in hetzelfde pand. Maar we rijden niet samen naar kantoor en terwijl ik aan het bakken ben, is Pirjo aan het vergaderen. Het is de passie voor ons werk die ons verbindt. Wat we graag doen, is op zondag een wandeling maken naar een leuk restaurant. Daar een borrel drinken en weer terugwandelen. Zo maken we een rondje van vijf kilometer. Onze gesprekken zijn heel vaak culinair gerelateerd. Op vakantie gaan, daar moeten we meer de tijd voor nemen. De laatste vijftien jaar namen we op jaarbasis hoogstens vijftien dagen vrij en áls we dan al weggingen, hingen we met de tong op de schoenen. Ook op vakantie geldt: als ik een goede patissier aan het werk zie, wil ik even kijken. Kijken bij collega’s voelt nooit als werken. Eerder als een dagje uit.’

PIRJO: ‘Anderen kunnen vinden dat wij het vaak over de zaak hebben. Daar klinkt al gauw een oordeel in door. Maar wij voelen zo de passie in wat we doen dat het nooit als werk voelt als we erover praten.’

Verder lezen?

Het hele interview Robèrt van Bechkhoven en Pirjo de Winkel (met schitterende foto's!) staat in de nieuwe Nouveau die vanaf morgen overal te koop is en rijk gevuld is met onderwerpen die belangrijk zijn voor het liefdeskoppel. Online bestellen kan natuurlijk ook!