Rick Engelkes en Annemarie Paol: 'We tekenen bij voor nog minstens dertig jaar'

Je schrijft over veerkracht en de kracht van zelfzorg in het boek Buigen als bamboe. Hoe kijk je daarop terug?
ANNEMARIE: ‘Met een gevoel van tevredenheid en trots. Het was een magisch proces, het moest eruit, het momentum was daar. Het schrijven van dat boek is een laatste stuk heling geweest. Een strik om een heel proces en een punt achter een bepaalde fase van mijn leven. Maar vooral een voldaan gevoel dat ik er zoveel andere vrouwen mee heb kunnen inspireren, want dat was het doel.’

Vertrouwen

Het is jullie gelukt het vertrouwen opnieuw te vinden. Hoe deden jullie dat?
ANNEMARIE: ‘Eerst een periode, en dat duurde bij ons dus jaren, echt helemaal loskomen van elkaar. Je vooral richten op jezelf: het moet met mij goed gaan, dan kan ik me beter voelen met een ander. Of niet met die ander... Met expres drie puntjes achter de zin, want misschien heeft het leven nóg iets mooiers voor je in petto, iets wat je op dat moment nog niet weet.’

Bedankt voor je aanmelding! Let op: je ontvangt binnen 10 minuten een mail om jouw e-mailadres te bevestigen.

Inschrijven

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

RICK: ‘Je moet in balans komen met jezelf om happy te worden. Je gaat echt onbekend terrein op, want je hebt totaal niet de wetenschap of iets wel of niet goedkomt. Het kan zijn dat je naar elkaar toe trekt, maar het kan ook – best eng – dat dat niet gebeurt.’

We mogen concluderen dat bij jullie het eerste gebeurde.
ANNEMARIE: ‘Ik had drieënhalf jaar een andere partner, Rick zeven jaar. Vorig jaar waren we beiden voor het eerst weer single. O god, moet ik weer op die datingapp, dacht ik. Het contact met Rick voelde voor het eerst weer ontspannen. Gewoon. Normaal. Eens koffiedrinken nadat je de tassen van de kinderen hebt gebracht. Samen naar een verjaardag rijden in plaats van apart. We gingen weer ouderwets kletsen, iets wat we jaren niet hadden gedaan.’

RICK: ‘Daaruit vloeide reflectie en het uitspreken: eigenlijk ben jíj de liefde van mijn leven.’

Bekijk ook

Rick Engelkes en Annemarie Paol: 'Het was niet één ding. Onze breuk had een aanloop' | Nouveau

Het liefdesverhaal van Rick Engelkes (65) en Annemarie Paol (57) leest als een sprookje. Dertig jaar geleden klikten ze als magneten, toen nog onwetend van de ‘bumpy ride’ die hen te wachten stond. Eind goed, al goed: ‘We tekenen bij voor nog minstens dertig jaar.’ 

ANNEMARIE: ‘Je moet je kwetsbaar durven opstellen. Echt het harnas naar beneden en in het nu blijven.’ Gaat het dan nooit meer over vroeger, over wat er fout ging?

ANNEMARIE: ‘Je kunt de rommel niet in een hoek vegen en er nooit meer naar kijken. Je gaat het afstoffen en ook de brokstukken gebruiken als fundament om verder te bouwen. Dus ja, er zijn zeker momenten geweest waarop we bespraken wat er in het verleden is gebeurd. Er waren ook testmomenten, waarbij ik goed in mijn lichaam kon voelen of het wel of geen spanning gaf. Afgelopen zomer op Ibiza bijvoorbeeld. Op dat eiland zijn er tussen ons dingen gebeurd die echt niet leuk waren, zoals toen ik uit boosheid Ricks Nokia doormidden brak. Maar nu kon ik daarover zonder spanning zeggen: ‘Weet je nog? Daar dat restaurant. Toen zat je nog stiekem dit en dat te doen.’ Ik voelde er niks naars meer bij. Kon er zelfs om lachen als om een oud slecht verhaal.’

Vooruitkijken

Rick, je kijkt er wat ongemakkelijk bij.
RICK: ‘Nou ja, het is ook heel persoonlijk allemaal. Zo zijn er ook stukken in Annemarie’s boek die ik het liefst zou overslaan. Dingen die ik deed die niet de schoonheidsprijs verdienen en confronterend zijn. Toen ik het boek las, bedacht ik hoe zonde het was wat we allemaal door onze vingers laten glippen – en dan heb ik het vooral over mezelf.’

ANNEMARIE: ‘Het was allemaal enorm rommelig en dat is zacht uitgedrukt. Als ik íéts sneller had willen doen, was het dat ik de knoop tot scheiden eerder had moeten doorhakken. De fase er net voor, dat je er maar niet uitkomt – vooruit, achteruit, via een omweggetje – nog eens en nog eens probeert, dat was misschien nog wel heftiger voor de kinderen dan de scheiding zelf. Maar ja, later moet je compassie hebben voor jezelf en beseffen: als ik het anders had gekund, had ik het wel anders gedaan. Het litteken moest eerst mooi helen. Anders zit je maar in open wonden te poeren.’

RICK: ‘We kijken nu niet meer veel achterom. Dit is fantastisch en mooi en vanaf hier bouwen we verder.’

Wonen jullie weer samen?
ANNEMARIE: ‘Fiftyfifty. Ik heb nog een fijne plek in Haarlem en Rick woont in Amsterdam. We doen het rustig aan, maar ook niet onnódig rustig aan. Veel gescheiden vrouwen zullen herkennen dat ze een eigen plek niet gauw willen opgeven. Ik wil het leven delen, maar ook kunnen zeggen: ‘Ik ben twee, drie nachten weg.’ Ik heb het iets meer nodig dan Rick om soms in mijn eigen bubbel te zijn.’

RICK: ‘Alleen je eigen energie om je heen. Ook ik ben dat de afgelopen jaren gaan waarderen. Na een paar dagen apart is het ook weer fijn om bij elkaar te slapen.’

ANNEMARIE: ‘Jij vraagt altijd of ik toch niet één nachtje langer kan blijven. Heerlijk puberaal. Precies zoals het dertig jaar geleden ging: van een lade in de badkamer via een plank in de kledingkast tot echt samenwonen. Lang zal dat niet meer duren. Stap voor stap, in de wetenschap dat we dezelfde stip aan de horizon zetten.’

'De puzzelstukjes liggen op hun plek. We begrijpen elkaars liefdestaal.'

Kun je die stip, dat toekomstbeeld, omschrijven?

RICK: ‘Het is de situatie zoals we die nu eigenlijk al hebben: een relatie waarin we zorgen voor elkaar. ‘Wat heb jij nodig? Dan ga ik dat regelen.’ Ik ben veel rustiger geworden. Als er vroeger een trigger was, ging ik er meteen op in en voor je het wist, had je een knetterende ruzie. Nu weet ik dat het beter is om de dingen soms eerst te laten rusten. Ik ben ook heel blij dat het co-ouderschap van toen we scheidden me een betere vader heeft gemaakt. Het heeft de band met de kinderen verdiept, waardoor we nu een hecht gezin zijn.’

ANNEMARIE: ‘Ik ben meer autonoom geworden, beter in het aangeven wat ik nodig heb en ik kan beter ontvangen. Het is nu gelijkwaardiger, er is een heel nieuwe dynamiek.’

RICK: ‘De puzzelstukjes liggen op hun plek. We begrijpen elkaars liefdestaal.’

ANNEMARIE: ‘We tekenen bij voor nog minstens dertig jaar. Vorig jaar, toen we net weer goed met elkaar omgingen, stapten we op de fiets na een avond uit. Ik zat bij Rick op de stang en al zwierend over de straten zei hij: ‘Ik ben in tijden niet zo gelukkig geweest.’ Ik voelde het ook aan alles: dit voelt als thuiskomen bij elkaar.’

Verder lezen?

Het hele interview met Rick en Annemarie (met schitterende foto's!) staat in de nieuwe Nouveau die vanaf nu overal te koop is en rijk gevuld is met onderwerpen die belangrijk zijn voor het stel. Online bestellen kan natuurlijk ook!