Marion Pauw (49): 'Ik vind groepen altijd een beetje eng'

Hoe Expeditie Robinson de inspiratie leverde voor haar nieuwe thriller Tijgerlelie.

Voor schrijfster en tweevoudig Gouden Strop-winnaar  Marion Pauw (49) was meedoen aan Expeditie Robinson een droom. Ze bereidde zich bloedfanatiek voor op het survivalprogramma, maar werd op de vierde dag al weggestuurd, een illusie armer en een idee voor een boek rijker.

Tijgerlelie  

Het werd Tijgerlelie, over een vriendengroep die fantastisch lijkt, tot men zich tegen je keert. Vol enthousiasme vertrekt de half-Spaanse Lili met haar vijf huisgenoten naar de Pyreneeën. Haar oom heeft haar gevraagd twee maanden op El Refugio te passen, zijn hotel dat in de wintermaanden door hevige sneeuwval afgesloten raakt van de bewoonde wereld.

Stoorzender

Op het allerlaatste moment besluit een van de huisgenoten een oude schoolvriendin mee te vragen, de flamboyante Monica. De rest reageert welwillend, maar door Monica’s aanwezigheid verandert de groepsdynamiek en er ontstaat een toxische sfeer. Lili valt steeds meer buiten de groep en op een avond loopt het zo vreselijk uit de hand dat er een dode valt.

Confrontatie

Zeventien jaar later kampt Lili mentaal nog steeds met de gevolgen van het traumatische verblijf in de Pyreneeën. Als ghostwriter leidt ze een anoniem en geïsoleerd bestaan en antidepressiva houden haar op de been. Wanneer een van Lili’s oud-huisgenoten zelfmoord pleegt, besluit ze de anderen te confronteren met het verleden.

Kuddedieren

"Net als Lili heb ik altijd moeite gehad om bij de groep te horen," zegt Marion in Libelle. "Ik vind groepen daarom ook een beetje eng. Maar erbij horen is een universele behoefte, we zijn allemaal kuddedieren, niemand wil erbuiten vallen.

Bij Expeditie Robinson zag ik helemaal voor me dat we een maand met elkaar op dat eiland zouden zitten en mooie gesprekken bij het kampvuur zouden voeren.

Al snel merkte ik dat ik wel heel veel zin in hen had, maar zij minder in mij. Ik week af van de rest, door mijn leeftijd, maar ook omdat zij allemaal acteurs en influencers waren, die elkaar al kenden en fantastisch vonden. Ik had het gevoel dat ze dachten: wie is dat gekke oude mens?

Bananenbladthee

Mijn oude angst van erbuiten vallen kwam weer boven en ik ging enorm mijn best doen. ‘Wil er nog iemand bananenbladthee?’ en dat met een iets te hoge stem. Ik raakte in een overdrive, ging op mijn tenen lopen om leuk gevonden te worden.

De deskundige die alles weet van pest- en groepsgedrag die ik later sprak voor Tijgerlelie zei iets opvallends. Kinderen die totaal anders zijn en helemaal hun eigen gang gaan, worden meestal niet gepest. Het zijn juist de kinderen die aan de rand zitten, die heel erg hun best doen om erbij te horen, die het mikpunt worden. Dat maakt ze kwetsbaar en dan worden ze gepakt."

Oxazepammetje

Dat ze al zo snel weer in het vliegtuig zat was een tegenvaller en voor ze 'haar' aflevering kon bekijken, ging er 'wel een oxazepammetje' in. "Maar ik dacht dat ik meer voor schut stond dan daadwerkelijk het geval was. Ik heb er vrede mee dat ik er met een knal uit ben gegaan. Ik wilde niet voor het oog van de camera door het afvoerputje verdwijnen. Dus heb ik stiekem een ananas uit de voorraadkist gestolen en meegenomen.

Ik dacht: ik ga niet de aftocht blazen als dat mens dat alleen maar hysterisch heeft rondgerend. Jullie gaan het wel een beetje voelen.

Geen spijt

Uiteindelijk heb ik geen spijt dat ik heb meegedaan. Niet alleen omdat ik anders Tijgerlelie nooit had geschreven, maar ook omdat ik er heel veel van heb geleerd. Je moet veel meer lak hebben aan anderen. Het is trouwens nog steeds mijn lievelingsprogramma!"

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in