Levenslessen van zangeres Lenny Kuhr (70)

'Uit elke verandering kun je kracht putten.'

Omarm je verdriet en wees niet bang voor het onverwachte. Dat heeft Lenny Kuhr, nog altijd volop actief als singer-songwriter, inmiddels wel geleerd. Dit zijn haar levenslessen:

HET GAAT ER NIET OM WÁT JE BENT, MAAR OM DÁT JE BENT

'Toen ik in 1993 plotseling mijn stem kwijtraakte en bang was dat ik misschien nooit meer zou kunnen praten of zingen, raakte ik in een existentiële crisis. Ik had me altijd geïdentificeerd met wat ik dacht te zijn, maar dat bleek een illusie. Nu het dreigde weg te vallen, wás ik immers nog steeds. Ineens begreep ik dat dat de essentie is die ons mensen met elkaar verbindt: “Ik ben.”

Een enorme bevrijding. Want mensen mogen dan allemaal gevormd zijn door hun genen, hun opvoeding en noem maar op, het is heerlijk om door die vorm heen te prikken. Het haalt zo veel oordelen en vooroordelen weg en brengt de liefde naar boven. Al ben ik enorm blij dat ik weer kan zingen. Dat is mijn manier om expressie te geven aan het leven.'

PUT KRACHT UIT ONZEKERHEID

'In 1993 voelde ik me overvallen door het onverwachte en dat is me wel vaker gebeurd in het leven. Logisch, want niets staat ooit vast. De angst die dat besef kan oproepen, is totaal zinloos. Je kunt je veel beter verbinden met het nieuwe en beseffen dat je zelf ook altijd nieuw bent. Dat geeft zo'n frisheid aan het bestaan, ongeacht je leeftijd en wie of wat je ook bent.

Je kunt er ook kracht uit putten, want veranderingen brengen altijd nieuwe kansen en mogelijkheden mee. Ik moet achteraf vaak lachen om mijn eigen stelligheid als dingen heel anders uitpakken. En kijk hoe we allemaal vastzitten in bepaalde patronen, zoals drie zoenen geven aan iedereen. Sinds de coronacrisis weten we dat elkaar in de ogen kijken, soms met je hand op je hart, minstens zo mooi is. En veel hygiënischer, haha.'

ERKEN DAT JE LIJDT EN OMARM JE VERDRIET

'Iedereen moet mensen missen, soms voor een tijdje en soms voor altijd. Mijn twee dochters wonen bijvoorbeeld in Israël.

We skypen veel en ik reis geregeld op en neer, maar ik zie hen en mijn kleinkinderen minder dan ik zou willen. In de coronatijd heb ik mijn muzikanten en mijn publiek ook enorm gemist. En ik mis mijn vader, die begin 2017 overleed. Toch kan ik me tegelijkertijd gelukkig voelen, want ik hou van hem. Dat voelt zo veel beter dan wanneer je blijft steken in de gedachte: was hij maar hier!

Hetzelfde geldt voor de andere mensen die ik mis. Natuurlijk voel ik me weleens weemoedig of verdrietig. Maar steeds als ik bedenk: ja, ik hou van deze mensen, ebt het verdriet weg en komt er een soort klaarheid over me waaruit ik energie kan halen.'

De vrouw die Lenny een waardevolle les leerde: juf Giesbergen

'Ik zat in de vierde klas van de lagere school toen mijn juf me een keer vroeg een chocomelflesje terug te brengen naar de supermarkt. Bij terugkomst gaf ik haar het statiegeld, vijf cent. Waarop zij zei: “Ik krijg tien cent van je. Waar zijn de andere vijf?” Ik moest nablijven, de schoolbus reed weg en de juf bleef maar vragen om die stuiver, die ik niet had. In mijn paniek moest ik vreselijk huilen. Hoe ik ben thuisgekomen, weet ik niet meer.

'Je bent nooit te groot om diep te buigen'

Maar toen ik de volgende dag weer in de klas zat, knielde de juf naast me, pakte allebei mijn handen, keek diep in mijn ogen en zei: “De juffrouw heeft er heel erg veel spijt van!” Van de weeromstuit moest ik wéér huilen, want ik had nog nooit meegemaakt dat iemand zo diep kon buigen voor een kind als ik. Zelf had ze trouwens ook tranen in haar ogen. Daarna kon onze band niet meer stuk. Juf Giesbergen was groots en ze leerde me een les voor het leven.'

Dit interview heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan.

Foto's (c) Brunopress, Lenny Kuhr

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in