Murat Isik & Iris Paris: 'We hebben samen dingen doen opnieuw uitgevonden.’

Hij schrijft prachtige verhalen. Over de emancipatie van zijn moeder, die in de jaren zeventig vanuit Turkije eerst naar Duitsland en later naar Nederland kwam. Wees onzichtbaar – over zijn jeugd in de Bijlmer en strijd tegen zijn tirannieke vader – werd in 2018 bekroond met de Libris Literatuur Prijs. En eind februari verscheen Murat Isiks (46) langverwachte nieuwe roman In de mist van Golden Gate Park. Zijn partner Iris Paris (41) werkt drie dagen buiten de deur als psycholoog. Ze helpt cliënten trauma’s of paniekklachten te verwerken. Voor hun kinderen Thorgan (6) en Elaena (4) verruilden ze Amsterdam voor het groene Hoofddorp.

Hoofddorp

IRIS: ‘In de basis is het hier fijn, maar je gaat niet even snel naar het museum.’
MURAT: ‘Het is rustig en groen. Ik was geen wandelaar, nu wel: om mijn hoofd leeg te maken. En om fitter te worden. Als schrijver zit je veel. Regen, hagel, wind, ik ga gewoon lopen, met een podcast op mijn koptelefoon. Ik wil meer dan tienduizend stappen zetten, dus ik verleg steeds weer de limiet. Net als met schrijven. Dan blijf ik nog een halfuur langer bezig met een scène, een fragment of met mijn research. Nog meer lezen en onderzoeken. Ik push mezelf, wil altijd een target hebben. Ik denk in missies.’

Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?

IRIS: ‘Via datingsite Lexa, in 2014. Na een lange relaties was ik al enige tijd single.’
MURAT: ‘‘Ik had een relatie van elf jaar achter de rug en wilde op een gegeven moment weer daten. Ik had al een paar afspraken gehad, waarbij ik bij binnenkomst direct dacht: o, nee, dit gaat ’m niet worden. Uit beleefdheid bleef ik dan toch zitten. Bij Iris had ik meteen een andere vibe. Ik dacht: hé! En: waar komt ze vandaan? Ze heeft een soort Braziliaanse look. Ik nam tegenover haar plaats en bleef zeven uur op diezelfde stoel zitten.’

IRIS: ‘In een café in Amsterdam. We kwamen er aan het begin van de avond, rond twee uur ging het licht aan en werden we weggestuurd. Ik dacht: hij luistert echt naar mij. En: hij kan ontzettend mooi vertellen. Klopt natuur- lijk, want hij is een schrijver. Binnen een paar seconden begrepen we elkaar. Als psycholoog ben ik ook geïnteres- seerd in verhalen van anderen, in karakterontwikkelingen. Urenlang praten is wat ons bindt.’

MURAT: ‘Voordat ik die nacht thuiskwam, appte ze me alweer. Een poëtisch berichtje. Twee dagen later spraken we opnieuw af en twee jaar later woonden we samen.’ IRIS: ‘Die tussentijd was net een sprookje. Ik woonde net als hij in Amsterdam. Het ene weekend bij hem, het andere bij mij. Alsof we op vakantie waren in eigen stad. 2014 was een soort magisch jaar.’

MURAT: ‘We fietsten langs de Amstel, ontdekten samen buurten, verlangden naar elkaar. Ik wilde graag samen- wonen, maar wist ook dat daardoor dingen zouden veran- deren. Zo van: doe jij de vuilniszakken of ik? Het is gewoon minder romantisch.’

Hoe combineren jullie je werk met twee jonge kinderen?

MURAT: ‘Het is best pittig. Ik werk thuis, zit in een kamer op zolder. Ik ben zes jaar bezig geweest met mijn nieuwe roman. Ik schrijf intuïtief, had meer dan 1700 pagina’s, waarvan er nu 667 over zijn. Schaven, snoeien, hakken. Na de komst van Elaena merkte ik dat het schrijven stroperiger werd. Ik ging steeds later naar bed, was moe en de hectiek van huilende kinderen, chaotische ontbijten en school- en zwembadschema’s vergde veel.’

IRIS: ‘Doordat ik buiten de deur werk, kan ik op die momenten letterlijk meer afstand nemen. Murat niet. Ik zit ook hoger in mijn energie, daarom regel ik het meeste. Haal de kinderen op, maak schoon. We hebben afspraken gemaakt over de verdeling. We koken beiden drie dagen per week en brengen even vaak de kinderen naar bed. Maar als het niet lukt, schakelen we en vullen we elkaar aan. We komen er wel uit.’

MURAT: ‘Om mijn boek op een gegeven moment vlot te trekken, moest ik iets radicaals doen. Een voorwaartse kracht vinden. Ik besloot vroeg naar bed te gaan en elke ochtend om half zes op te staan. Dan heb je voor het gezin op gang komt anderhalf uur voor jezelf. Full focus. Koffie tappen, ademhalingsoefeningen en met ochtendscherpte schrijven.’

IRIS: ‘En in het najaar hebben we eindelijk een oppas gevonden, waardoor we eens per maand weer dingen samen doen. Dat hebben we opnieuw uitgevonden.’

MURAT: ‘Samen wat eten of drinken, naar een concert of film, de sauna. Als je geen oog meer voor elkaar hebt, kan het tricky worden. Soms voelt het alsof ik in een storm zit. Door de gezinshectiek en het nieuwe boek, ik moet me dan staande zien te houden.’

IRIS: ‘We zijn een beetje teruggegaan naar onze begintijd. We moeten elkaar juist zien voor wie we zijn en praten. En niet alleen over de kinderen.’

Jullie zijn beiden zzp’er, is dat niet onzeker met kinderen? Vooral als je zes jaar aan een boek werkt?

MURAT: ‘Tot 2017 was ik jurist bij de gemeente. Ik was ongelukkig in die baan, voelde me een gekooide kunstenaar in een kantoortuin. Ik wilde voor het fulltime schrijverschap gaan en dat kon toen we de sleutels van ons huis in handen hadden.’

IRIS: ‘Ik ben niet in loondienst, maar heb wel vaste uren. Ik vind: zonder risico geen succes. Voor jezelf werken is een soort avontuur. We willen autonoom zijn, zelf bepalen, geen verantwoording afleggen, onze passie volgen. Je eigen projecten houden je ook scherper. Ik ben niet bang dat het misgaat. We kunnen altijd weer een vaste baan gaan zoeken.’

MURAT: ‘Maar niet als jurist. Ik heb de jurist in mij definitief begraven. Bovendien kan ik me door de Libris Literatuur Prijs en de royalty’s financieel een en ander veroorloven. Deuren zijn geopend, ik heb veel uitverkochte optredens. Wees onzichtbaar werd een bestseller.’

IRIS: ‘Heel af en toe denk ik wel: alleen hij kan zijn boek afmaken. Niemand anders. Best kwetsbaar en delicaat die situatie: niemand kan het overnemen.’

Benieuwd naar de rest van het interview met Murat en Iris? Je leest het in de nieuwste Nouveau. Nu in de winkel!