Relatiegeheimen: Ronald Giphart en Mascha Lammes

‘Ik dacht: als we getrouwd zijn, houden die praatjes wel op.’

Met hun reputaties van corporaal feestbeest en vrouwenverschalker bleek het ontzettend mee te vallen tijdens die eerste date. Wat Ronald Giphart en Mascha Lammes vooral verraste, was de humor die ze meteen deelden. ‘En dat is nog steeds een van de pijlers van onze relatie.‘

Ronald – De liefde voor Mascha

‘Eind oktober 1995 – ik zou dat jaar dertig worden en woonde nog in een Utrechts studentenhuis – stond er op mijn voicemail een onbekende meisjesstem. Ze had een bijzondere vraag: of ik haar partner wilde zijn bij een blind-date-diner van haar jaarclub bij UVSV, de vrouwelijke pendant van het Utrechtse studentencorps. Dat was Mascha, toen 23 en student geschiedenis, die via via aan mijn nummer was gekomen. Privacy bestond nog niet.

Ik was voldoende geïntrigeerd om terug te bellen. Twee weken later ontmoette ik Mascha in een café in de buurt van de diner-locatie. Ik vond haar meteen heel leuk en knap. Ze had van tevoren gezegd: “We herkennen elkaar aan de duikbril.” Dus daar was ik, met duikbril, om meteen door haar uitgelachen te worden. Zij had wel een duikbril bij zich, maar niet op. Dat ik er die dag een beetje uitzag als een pompbediende met mijn bouwvakkerskisten, was voor haar ook al een bron van grappen. “Nog een keer voltanken graag!” riep ze de hele tijd als ze bijgeschonken wilde worden.

Na dat diner zijn we nog in studentendisco Wooloomooloo beland. Ik had gezegd: “Als het niet leuk is, schrijf ik er een column over in Viva,” maar die column zou er overduidelijk nooit komen. Sterker nog: toen ik rond half vijf naar huis wilde, zei Mascha: “Kom nou! Ik heb 75 gulden voor je diner betaald, dus nu gaan we ook all the way!”

Het klikte op alle fronten tussen ons. Bij UVSV zou je het niet direct verwachten, maar Mascha bleek net als ik uit een links milieu te komen. Niet dat we overal precies hetzelfde over dachten, maar in grote lijnen wel. We hebben nog een paar weken ons vrije leven voortgezet, maar besloten op 28 november dat het officieel aan was. Vijf maanden later nam ik Mascha mee naar Dordrecht, waar ik ben opgegroeid. Dat vond ik een mooie plek om haar ten huwelijk te vragen, en ze zei ja. Op 28 november 1997 zijn we getrouwd. Mascha was toen al zwanger van onze oudste. Toen ze twee jaar later afstudeerde, had ze twee kinderen op de arm.’

Mascha - de liefde voor Ronald

‘Ik had Ronald bij Sonja Barend gezien en vond hem erg geestig. Arrogant ook, met een grote bek. Daar viel ik in eerste instantie op. Niet dat ik meteen verliefd was, of een enorme fan, maar hij wás wel iemand. Zo kwam ik erop om hem te bellen voor dat blind-date-diner, na flink wat borrels. Ik praatte toen nog bekakter, dus waarschijnlijk zag Ronald een Schots rokje voor zich. Maar hij belde terug en we hadden een geweldig leuke avond.

Het klikte vooral door de humor. Dat is ook nog steeds een van de pijlers van onze relatie. Niet dat we moppentappend door het huis lopen, maar we hebben wel altijd lol. Daar heb je toch meer aan dan als je allebei houdt van bergbeklimmen, want dat doe je niet elke dag.

Ronald kan goed observeren en dan met een treffende opmerking komen. De sfeer tijdens dat eerste diner was behoorlijk corporaal, wat niet bij hem past, maar hij kon daar met een kwinkslag op reageren zonder respectloos te worden. Overigens ben ik redelijk snel bij UVSV vertrokken. Onder andere vanwege de slut-shaming, die nu nog even erg is als toen. Heel raar voor een vrouwenvereniging.

Mascha: ‘Ik dacht: als we getrouwd zijn, houden die praatjes wel op’

Die eerste avond met Ronald dacht ik niet meteen: dit wordt een relatie. Ik rommelde flink en heb in de weken erna nog een keer gezoend met een homoseksueel. Nou ja, waarschijnlijk was hij bi. Maar Ronald en ik voelden al snel dat het tussen ons een goed totaalpakket was, dus binnen een maand werd het exclusief. Natuurlijk zei ik ja toen hij me vroeg; ik was hartstikke verliefd. Dat er na dat aanzoek maandenlang niets gebeurde, vond ik minder. Niet dat ik veel met het huwelijk heb, maar Ronald stond in die tijd bekend als een ongelofelijk seksbeest. Ik dacht: als we straks getrouwd zijn, houden die praatjes op.

Een maand later woonden we wel al samen. En het jaar daarop waren we zo verrukt tijdens een kraambezoek, dat we de pilstrip in de prullenmand hebben gegooid. Impulsiviteit, dat is ook iets wat we gemeen hebben. Het heeft ons vooral goede dingen gebracht.’

Jullie vinden elkaar op veel terreinen. Ook in de opvoeding van jullie kinderen?

Ronald: ‘Zeker. Ik vind Mascha een erg goede moeder. We zijn allebei nuchter en verliezen ons niet gauw in het koeterwaals, dat ook om het ouderschap heen hangt. Dat zware, dat je vooral een verantwoordelijke opvoeder moet zijn. Mijn ouders waren al van de liefdevolle verwaarlozing. “Grijp in als het nodig is, maar geef niet te veel sturing en koester niet te hoge verwachtingen.” Wij hebben dat precies zo gedaan met onze kinderen, die nu 22, 19 en 13 zijn.’

Ronald: ‘Mijn ouders waren ook al van de liefdevolle verwaarlozing’

Mascha: ‘Bij dat nuchtere wil ik toch een kanttekening plaatsen. Jij bent nuchter, ik ben gevoeliger. Vroeger had ik veel last van somberheid, najaarsdepressies. Jij begreep daar niets van, zei dingen als: “Moet je soms ongesteld worden?”’

Ronald: ‘Maar ik vond je geen aansteller. Bovendien had ik ook mijn nukken. De eerste keer dat we samen op vakantie gingen, zat ik half te janken van de heimwee. Met mijn ouders ging ik nooit op vakantie, dus wist ík veel. Gelukkig heb ik dat nu ook veel minder.’   

Mascha: ‘In het begin was ik bang dat we elkaar zouden kwijtraken als er echt iets ergs gebeurde. Maar sinds de komst van Lasse, onze jongste, weet ik dat dat niet zo is.’

Ronald: ‘Lasse werd geboren met een tumor in zijn alvleesklier. Gelukkig was de tumor goedaardig, maar ik heb hem wel gereani-meerd zien worden. Tien weken lang lag hij op de intensive care en was ik vrijwel continu in het ziekenhuis, terwijl jij aan het opkrabbelen was na de zware bevalling. Dat hakt er flink in, maar we zijn er samen zonder kleerscheuren uit tevoorschijn gekomen.’

Mascha: ‘Beter zelfs. Al ben je in het dagelijks leven nog steeds behoorlijk stoïcijns. Je neemt de dingen zoals ze zijn, zonder ze groter of kleiner te maken. Voor mij blijkt dat goed te werken. Ik had geen man willen hebben die bij elke dip riep: “Ach meisje toch.” En als ik met iets rondloop waar jij weinig affiniteit mee hebt, bespreek ik het gewoon met mijn vriendinnen.’

Ronald: ‘Zoals ik weer dingen met mijn vrienden bespreek. Over politiek of literatuur bijvoorbeeld.’

En dat voelt goed?

Mascha: ‘Uitstekend! Vroeger dacht ik dat je als stel alles samen moest doen, tot en met de zaterdagboodschappen, maar dat hoeft helemaal niet. En alles bespreken hoeft ook niet. Het zou misschien armoedig klinken als we drukke banen hadden en elkaar nooit zagen, maar we zien elkaar zó vaak.’

Ronald: ‘We werken samen, zijn ook graag bij elkaar. In onze vrije tijd zitten we vaker in de slaapkamer dan in de huiskamer.’

Mascha: ‘Om te Netflixen, haha! De kinderen komen er dan ook bij, heel gezellig. Toch vind ik het wel vreemd dat er zo vaak vrouwen zijn die met een probleem bij jou aankloppen. Hilarisch ook. Waaróm, denk ik dan.’

Ronald, inventariserend: ‘Omdat ik vertrouwenwekkend en begrip-vol overkom.’

Mascha: ‘Ja, je luistert. Of beter: je kunt heel goed doen alsóf je luistert. Vroeger dacht ik: ze willen je broekje in. Maar wie weet willen ze dat nog steeds, haha!’

Ronald, peinzend: ‘Vaak zijn het ook grote, diepgaande problemen… Het hoort natuurlijk wel een klein beetje bij mijn vak om over dingen na te denken. Ik probeer er in elk geval zo empathisch mogelijk mee om te gaan, ze niet met een lulverhaal het bos in te sturen.’

Mascha, royaal: ‘Je reageert inderdaad nooit stom.’

Ronald Giphart: ‘Womanizer? Ik ben gewoon een brave huisvader’

Mascha, je had het eerder over Ronalds reputatie van vrouwenverschalker.

Mascha: ‘Die heeft hij niet meer, hoor.’

Ronald: ‘Als je mij nu ontmoet, zie je een brave huisvader. Overigens had jij ook een reputatie. Vrienden zeiden: “Pas maar op, dat is een feestbeest!”’

Mascha, laconiek: ‘Dat was ik ook.’

Ronald: ‘Wat mezelf betreft: ik schreef veel over seks. Maar er is altijd een verschil tussen wat schrijvers schrijven en hoe ze in het echt zijn.’

Mascha: ‘In het begin was ik jaloers. Dat had uiteraard te maken met onzekerheid en jij kreeg in die tijd ook veel aandacht. Als je kantoorbediende was geweest…’

Ronald, met een uitgestreken gezicht: ‘Dan had niemand mij zien staan.’

Mascha: ‘Hahaha! Zo bedoel ik het niet, maar het was wel wennen.’

Ronald: ‘Gelukkig kan ik tegenwoordig weer gewoon naar een café. Vroeger had ik nogal eens last van dronken types die dan vervelend werden. Al bofte ik met jou, want jij kon zo iemand een perfecte verbale afstraffing geven.’

Mascha: ‘Als ik zelf ook een slok op had. Gewoonlijk mijd ik conflicten het liefst. Als iets me irriteert, kijk ik het een dag aan. En de volgende dag ben ik het vaak al kwijt.’

Ronald: ‘Ik denk dat we maar één of twee keer per jaar ruzie hebben en meestal is die snel weer voorbij.’

Mascha: ‘Het gaat ook nooit om enorme principekwesties, eerder over toontjes. Eén keer heb ik gezegd dat je best wat vaker complimentjes mocht maken, bijvoorbeeld als we uitgaan. Zo van: “Wat zie je er knap uit” of “Wat heb je een mooie jurk aan.” Je reageerde superlief en vervolgens heb je het drie maanden volgehouden, hahaha!’

Ronald, ietwat beteuterd: ‘Jij zegt toch ook niet tegen mij dat ik knap ben?!’

Jullie schrijven samen kookboeken. Koken jullie ook vaak samen?

Ronald: ‘Nee. Het verhaal is zelfs dat ik niet kan koken.’

Mascha: ‘Dat je niet kóókt.’

Ronald: ‘Ik kook niet zo vaak…’

Mascha: ‘Je kunt het wel, alleen gooi je palmsuiker in bijna alles, en vissaus.’

Ronald: ‘Allebei erg lekker. Maar jij hebt ontzettend veel gevoel voor koken. En je haalt overal lekkere recepten vandaan, waarop je dan door te combineren en te deduceren je eigen variant verzint. Dus dat is nu het recept voor onze kookboeken: jij verzint de receptuur en ik schrijf. Werkt fantastisch.’

Mascha: ‘Wat we vooral ook goed kunnen samen, is uit eten gaan.’

Ronald: ‘Absoluut. Maar we hebben een broertje dood aan snobis-tische keukens, waar de kok met een pincet een bord opmaakt. Dan liever een eenvoudige bistromaaltijd.’

Mascha: ‘Bij voorkeur zelfs.’

Wat hebben jullie van elkaar geleerd?

Mascha: ‘Ronald heeft me geleerd wat meer te relativeren. Door hem sta ik luchtiger in het leven.’

Ronald: ‘De sombere buien daargelaten heeft Mascha een aanste-kelijke joie de vivre. Door haar ben ik de lol van reizen, lekker eten en gezelligheid gaan inzien.’

Kunnen jullie elkaar vergelijken met een plek, een muziekstuk en een gerecht?

Ronald over Mascha

Plek ‘Het strand en de krijtrotsen bij Canouville, waar Mascha’s ouders een huisje hebben. Ongerept, eigenzinnig en enorm authentiek.’

Muziekstuk ‘Een tango van Astor Piazzola. Toen Lasse twee werd en alle demonen waren overwonnen, heb ik voor Mascha een filmpje in elkaar gezet met die muziek eronder. Dat was huilen.’

Gerecht ‘Een koninginnenpasteitje, vroeger mijn lievelingskostje. Romig en elegant tegelijk. Jammer dat ze er zelf niet van houdt.’

Mascha over Ronald

Plek ‘Ons eigen huis in Utrecht. Ronald voelt zich daar het lekkerst en voor mij is het een warm thuis.’

Muziekstuk ‘Haus am See van Peter Fox. Een prachtig en heel rustig liedje zonder veel uitschieters. Het straalt stabiliteit en vertrouwen uit.’

Gerecht ‘Een smaakvolle curry met eindeloos veel ingrediënten, en toch is het geheel ongecompliceerd en toegankelijk.’



Ronald Giphart (54) debuteerde in 1992 met de klassieker Ik ook van jou. Daarna volgden onder meer Giph, Phileine zegt sorry, Ik omhels je met 1000 armen, IJsland, Harem en, recentelijk, Alle Tijd. Ook schrijft hij interviews voor de VARA-gids en culinaire columns voor Foodies en AD Magazine. Met zijn vrouw Mascha Lammes (47) heeft hij twee zoons en een dochter. Mascha doet research voor Ronald en werkt zijn interviews uit. Ook schreef ze de kookboeken Wereldbroodjes en Vurrukkulluk, het laatste samen met Ronald. Hun tweede gezamenlijke kookboek: De wereld thuis is net verschenen bij Thomas Rap.

Foto's (c) Astrid Zuidema / Nouveau / DPG Media 2020

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in