Sylvia tipt: 8 redenen om alleen met jezelf te wandelen

Het is bij ons in huis een goede gewoonte om zo af en toe te bedenken wanneer we voor het laatst iets voor het eerst hebben gedaan. Op die manier hopen we het inkak-proces wat te vertragen. Met vrienden hebben we het daar ook regelmatig over. Meestal gaat het dan over, in mijn ogen, redelijk spectaculaire, adrenalinekick-achtige dingen als skydiven en diepzeeduiken.

Maar vorige week heb ik zelf weer eens iets voor het eerst gedaan. Alleen, het joeg mijn bloeddruk niet omhoog, mijn hart bleef netjes zitten waar het hoort in plaats van overhaast naar mijn keel te verhuizen, en ik heb ook geen rare bekken getrokken of hard gegild. Eerder het tegendeel: Ik was relaxed en vóélde hoe ik bijna heel de tijd een glimlach op mijn gezicht had.

Wat ik aan het doen was? Aan het wandelen. Met mezelf. En ik heb ervan genoten. Al lopende, gingen er allerlei gedachten door mijn hoofd en uiteindelijk resulteerde dat in een lijstje speciaal voor jou, zodat jij binnenkort ook met jezelf gaat wandelen. Komt ‘ie…

Als je alleen met jezelf wandelt:

1) Kun je net zo lang of net zo kort lopen als JIJ wilt.

2) Kun je net zo snel of net zo langzaam lopen als jij wilt, oftewel, je loopt in JOUW tempo.

3) Kun je net zo veel foto’s maken als je wilt zonder dat er iemand achter je heel luid staat te zuchten.

4) Kun je in gedachten gesprekken oefenen die nog komen gaan. Dat ze in werkelijkheid tóch weer anders lopen, doet er even niet toe.

5) Kun je hardop met jezelf praten. Van tijd tot tijd heeft iedereen advies op hoog niveau nodig ;)

6) Kun je gewoon met de koeien en kalfjes mee loeien zonder dat iemand je hardop uitlacht. 

7) Zeggen veel meer onbekende mensen je gedag. Gewoon, zomaar…

8) Merk je dat je hoofd gaandeweg een beetje leger raakt. En hoé fijn is dat?

Ik merkte dat een paar mensen verbaasd waren dat ik dit nu pas, op de rijpe leeftijd van 45, voor het eerst heb gedaan. Maar het is gewoon nooit in me opgekomen.

Uit nood geboren

Sterker nog, het hele idee is eigenlijk uit nood geboren. Door mijn skiongeluk mag ik de komende maanden nog niet eens joggen of een sprintje trekken, laat staan hardlopen. Ook golf zit er dit seizoen niet meer in. Maar ja, ik moet wel oefenen naast mijn twee keer 1,5 uur fysio per week.

Dat herinnert me er trouwens aan dat ik aan alle toekomstige brekebenen / klunzen als ikzelf nog een waarschuwing wil meegeven: Denk nu niet, zoals ik deed, dat fysio prima te doen en zelfs wel leuk is. ‘Och, 45 minuten beetje oefeningen doen, appeltje eitje’. Nou nee hoor, fysio is gewoon keiharde bootcamp. In ieder geval wel waar ik het doe, dus mocht het je overkomen: brace yourself, letterlijk en figuurlijk ;)

Oefening

Maar, het zet wel heel snel zoden aan de dijk en daarnaast moet ik dan nog zelf oefeningen doen. Wandelen is één van de dingen die ik zelf kan en mag. Dus vandaar het idee. Vroeger ging ik altijd samen met opa en oma, en tegenwoordig met mijn Lief. Dat was gezellig, je kletst wat en je gaat ergens wat drinken / klein hapje eten.

Dus waarom zou ik in vredesnaam alleen gaan wandelen? Het liep gewoon zo. Ik heb echt bewust twee dagen van tevoren besloten dat ik ging wandelen. Los van het feit dat ik erin ben geslaagd om zonder pijn en zonder ‘hinkelen’ iets van acht kilometer te lopen (ja mensen, dat is op dit moment een hele prestatie) heb ik domweg genoten.

Van de zon, van het briesje, van het ‘zijn’. En ik merkte dat ik het heel prettig en fijn vond, zo in mijn up.

Ik ben vast van plan dit vaker te gaan doen.

Aan de mensen die, net als van de week, naar me toeteren en zwaaien om vervolgens straal genegeerd te worden: Waarschijnlijk ben ik druk in gesprek met de koeien, of gewoon aan het genieten, so don’t take it personal ;-)