'Soms is een stapje terug best een goed idee'

April 2017. Februari 2019. En nu augustus 2022. Dit wordt de 3e keer dat ik een Nouveau-column schrijf over online bullying. Maar eigenlijk is het meer dan dat, breder dan dat.

‘Bekende Mensen’ hebben het maar te accepteren

Die eerste keer, in 2017, ging het vooral over het gif dat loskomt bij veel mensen wanneer ze iets lezen over een ‘Bekend Persoon’.

En of dat nu een  BN-er, iemand van het Koninklijk Huis, of een wereldberoemd acteur/zanger is, dat boeit niet. Het maakt niet uit wat iemand nu precies doet of laat, dat gif reageert al snel op van alles en nog wat. Want, zo stelt het gros van de reageerders: ‘Daar vraag je om als publiek persoon’.

Ónbekende mensen moeten het ook maar accepteren

De tweede keer was het omdat er zo akelig veel toetsenbordhelden bleken te zijn dat het gif zich niet meer beperkte tot mensen die ‘in the spotlight’ staan. Nee, het verspreidde zich en raakte nu ook compleet anonieme, doodgewone mensen. En die reacties gingen zó ver dat de stichting Slachtofferhulp de noodzaak voelde een complete campagne op te tuigen.

Want blijkbaar kunnen heel veel mensen niet zelf bedenken dat het niet oké is om onder een artikel over een dodelijk ongeval te reageren met ‘zal wel gezopen hebben’/ ‘vast zo’n aso-jochie van 18’ . Blijkbaar realiseren die mensen zich niet dat de nabestaanden van het slachtoffer meelezen. Ik durf te zeggen dat die familie evengoed al wel compleet van slag is, ontredderd en verslagen. Daar hebben ze geen hulp bij nodig. Heus, ze hebben het al moeilijk genoeg zonder anonieme briljante hersenspinsels. Nog helemaal los van de vraag of het überhaupt klopt wat er in die comments staat. Dat jij iets denkt, betekent niet dat het waar is.

We zijn per definitie fout bezig

En nu? Nu heb ik het er wel zo’n beetje mee gehad. Want of ik ben ‘woke’, of ik ben een ‘boomer’,  of ik ben een bevoorrechte witte vrouw’. Toch jammer dat ik dat laatste 7e vinkje nooit zal krijgen. ?

Jij, ik, wij allemaal, we schoppen altijd wel íemand tegen het zere been. 

En ja, natuurlijk heeft iedereen recht op z’n gevoeligheden en kwetsbaarheden. Ja, allicht juich ik het alleen maar toe dat in Nederland de mogelijkheid bestaat om je werkelijke ‘zijn’ fysiek en wettelijk aan te passen. En gelukkig hebben we ook allemaal het recht op onze eigen mening.

Maar djeez, moet je die mening dan echt uiten alsof je geen opvoeding genoten hebt? Niet het verschil weet tussen normaal een discussie voeren en ordinair schelden?

En misschien wel het belangrijkste van alles: Is het aan jóu? Als je de betrokken mensen niet kent, lijkt het me van niet. En weet je: Zeg vooral hardop alles wat je wilt, maar moet het dan ook allemaal online?

De deur staat wagenwijd open

Ja, je hebt gelijk. Met mijn columns doe ik heel vaak precies dat waarvan ik nu zeg ‘moet dat?’ Want mijn column is bij uitstek het podium waar ik mijn mening geef. Heel duidelijk vaak ook. Edoch, ik verzand niet in onbeschoft gedrag.

Ik schrijf (meestal) met heel veel plezier voor Nouveau. Niet altijd. Want soms ben ik boos. Of woest. Of allebei. En dat is ook goed. Want zo is het leven. Mooie en minder mooie dingen. Soms fijn, en soms gewoon ronduit Kwalitatief-Uitermate-Teleurstellend.

Les geleerd

Wat ik de laatste jaren vooral - opnieuw - heb geleerd, is dat ik minder tijd wil besteden aan mensen en situaties waar ik geen invloed op heb, en juist meer aan de mensen en situaties waar ik wél invloed op heb. Ik denk dat ik daar een stuk gelukkiger van word.

Dat is ook direct de reden dat ik niet meer elke week voor Nouveau zal schrijven ‘omdat we dat nu eenmaal zo hebben afgesproken’.  In plaats daarvan kom ik af en toe voorbij wanneer ik ergens écht iets van vind en dat graag met jou wil delen. En daar mag je dan naar hartenlust op reageren.

Ik wens je een hele mooie dag ?