Sylvia blogt: "Wat ik allemaal denk door onze verbouwing…"

Wij zijn dus aan het verbouwen. Da’s niet zo heel spannend. Als ik af mag gaan op de beschikbaarheid van aannemers, architecten en loodgieters, én de levertijd van keukens en tegels, is half Nederland aan het verbouwen.

Op zich gaat het allemaal prima, ook niet vreemd want we hebben een topteam met leuke mensen. En tot nu toe gebeurde bijna alles buiten. Een oude garage die weg moest, het verleggen van de oprit en een aanbouw. Dat is ook de reden dat ik nog niet de noodzaak heb gevoeld jullie deelgenoot te maken van ons projectje.

Maar, aanstaande maandag gaat mijn keuken eruit. Plus een raam, een deur, een muur, en een vloer. O, én mijn koffiemachine, oven en magnetron. Oftewel: mijn compléte keuken is binnen twee dagen verdwenen, kraan en water incluis. En dát levert met een ‘aan-zekerheid-grenzende-waarschijnlijkheid’ een ernstige toename aan cortisol op. Lees: daar krijg ik stress van. Lots of it.

Inpakken of niet?

Lief heeft vandaag een stuk wat verhuisdozen meegebracht zodat ik op mijn gemak alvast kan beginnen met inpakken. Alleen dat ‘op mijn gemak’ is ernstig relatief want de hele week zit tot en met zondag ramvol gepland.

Bovendien vind ik het voor veel dingen nog best lastig te bepalen of het al ingepakt mag of niet. Want ga ik nog uitgebreid kruiden hakken? Dan heb ik dat speciale mes nodig. Messenblok mag dus niet ingepakt. Mijn broodplank? Voorraadtrommels? Ik heb één kast vol met voorraad als blokjes tomaat, bloem (pancakes! ? ), augurken en dat soort dingen.

Een volle plank met kruiden, bouillonblokjes en natuurlijk een kast met maatbekers, snijplanken, vergieten, pannen, wokken, en andere ellende.

Wat moet ik met 9 soorten thee?!

En glás! Mensen, waarom hebben we zoveel glas?! En wat moet ik in vredesnaam met negen soorten thee? En met 20 mokken in zes verschillende dessins? Behalve inpakken, wordt het sowieso ook ‘uitmesten’. Een soort ‘grote voorjaarsschoonmaak’ maar dan in augustus. Kan ik gelijk die überlelijke-HermanBrood-Espresso-Kopjes-van-voor-mijn-tijd per ongeluk kapot laten vallen.

Last but not least hebben we nog het kattenkastje. Twee planken met bordjes, eten, snoepjes, catmilk, vlooien- en wormen-doder, en drie furminators. O ja, en een paar tekentangen en reserve speelgoed…

Maar het lastigste is natuurlijk het koken. Alhoewel een stuk of wat verder heel lieve mensen me nu heel hard uitlachen (“Hoezo is dat lastig? Je kookt toch nooit, dus wat is het verschil?!”) Dat soort vrienden dus. Maar dat is niet waar. Drie keer per week kook ik heus. Dat wil ik wel even benoemd hebben.

Ik moet 's morgens koffie hebben

Dat is niet alleen voor mij belangrijk, dat is ook voor de mensen in mijn directe omgeving belangrijk. Ik val namelijk in deze categorie: 

Kortom, de komende weken wordt het afzien voor ondergetekende. Want behalve dat ik waarschijnlijk 1.011 keer tevergeefs naar mijn niet meer bestaande keuken loop voor koffie, water of iets anders wat er niet meer is, zijn er een week of vijf lang, élke dag, de héle dag mensen in mijn huis. Aardige mensen, kundige mensen, maar het maakt dat ik me niet vrij voel, want:

* Ik wil niet naar de w.c. als er drie mannen in mijn huis lopen. Zul je zien dat ze net iets komen vragen als ik zit te poepen. Dat gebeurt mij namelijk gewoon.

* Dweilen doe ik al weken minimaal drie keer per dag, en ik gok dat dit nu gaat oplopen naar vijf keer. Dat, of ik vouw de dweilstok om iemand z’n nek.

* Elke dag voor zeven uur kant-en-klaar aangekleed zijn, want die mensen komen heul vroeg.

* Als ik gewoon de t.v. op RTL4 aanzet, denken ze dan dat ik elke dag Tel Sell kijk in plaats van te werken?

* Als ik mijn Spotify Playlist harder zet, zetten zij de radio dan ook harder en hebben we straks dan een wedstrijd?

* Moet ik elke keer als ik wegga en thuiskom iedereen gedag zeggen?

* Waarom onthoud ik niet iedereen z’n naam? Het staat onbeleefd als ik dat niet weet…

Hold that thought

Ik heb dus een mantra voor de komende weken, of, beter gezegd, ik heb een beeld gevisualiseerd: Ik, zittend in mijn nieuwe keuken, schuifpui open, de zon die schijnt, mijn laptop voor me en een verse koffie naast me terwijl ik in alle rust alleen zit te zijn. En elke keer zeg ik ‘hold that thought’….

Het ‘niet kunnen koken’ heb ik inmiddels opgelost: Ik heb een maandabonnement afgesloten bij Cuba Libre, onze tweede huiskamer, eehh…eetkamer ;)