'Mijzelf wens ik een jaar met minder blunders (want o, wat was ik soms blond)'

Een blog tikken waarvan je weet dat ‘ie op 31 december wordt geplaatst. Met Oud & Nieuw, de overgang van 2016 naar 2017. Dat legt druk. Want dan word ik natuurlijk geacht iets heel diepzinnigs te zeggen. Iets wat blijft hangen. En geen lijstje dat je overal al ziet: Alle beroemdheden (dat is natuurlijk een nogal relatief begrip, maar je snapt wel wat ik bedoel) die getrouwd, hertrouwd of gescheiden zijn. Alle beroemdheden die overleden zijn - ik noem alleen George Michael :( - en zo nog wat meer van hetzelfde.

Of de mooist geschreven ‘goeie wensen’. Met een terugblik op het afgelopen jaar. Zo’n terugblik is alleen nog niet zo makkelijk, want het is veel, en het is ook niet alsof we kunnen zeggen dat 2016 zo’n beetje ‘voortgekabbeld’ heeft. Was het maar zo’n feest. In plaats daarvan kregen we de ene ramp na de andere. En daar zijn ook lijsten van. Ik maak niet zo’n lijst. Daar is de NOS veel beter in. Bovendien ben ik aan het eind van die lijst waarschijnlijk zwaar depressief en geloof ik dat het nooit meer meer goedkomt.

Bovendien kan ik dan beter een eigen lijstje maken, iets met 'Sylvia’s blunders' of zo. Daar maak ik er elk jaar namelijk meer dan genoeg van. Het gaat zelfs zo ver dat Lief een paar jaar geleden al een speciale domeinnaam heeft laten vastleggen: 50tintenblond.nl Oftewel: mijn 50 ‘fijnste’ blunders, uiteenlopend van een heel-klein-beetje-blond tot erger-dan-Kim-Kardashian-platinablond. En dat is heel blond.

De kleine dingen zijn niet zo erg. Die durf ik zelf ook nog wel te vertellen. Zo ben ik soms wat in gedachten. Je kunt ook zeggen 'chaotisch', maar dat klinkt net wat minder intelligent. Bijvoorbeeld als ik na het werk in m’n eigen dorp even naar de Appie ga en vervolgens naar huis loop. Heerlijk relaxed. Om thuis aan te komen, naar een dicht hek te kijken en dan te denken: ‘Ik kwam van kantoor. Ik was dus met de auto. Waar is mijn auto dan?’ En dat ik die dus doodleuk in de parkeergarage van de Appie heb laten staan. Waar ik ‘m echt helemaal zelf had neergezet om boodschappen te doen. En ik dus terug kon lopen naar de supermarkt. Iets minder relaxed dit keer. Het is maar goed dat ik geen kinderen heb, want echt, die zou ik ook vergeten. Heb dat heel vroeger namelijk al een keer gedaan met onze hond. We, hond en ik, gingen samen de eendjes voeren in het park. Maar omdat hond nogal enthousiast was, had ik de riem even aan het bankje vastgemaakt. En ben ‘m daarna dus vergeten. Terwijl hond mijn beste en liefste vriendje was. Maar ik was druk met jonge zwanen kijken en bloemen plukken. Het is maar goed dat de buurvrouw ‘m zag en heeft thuisgebracht.

Lees ook: 'Kon ik nog maar even terug naar een kerstavond met All You Need Is Love'

En als je een idee wilt hebben van wat wij thuis platinablond noemen... Wat dacht je van aankomen bij The Rubens Hotel in London om er daar achter te komen dat je pas voor de volgende dag hebt gereserveerd? En dat de immer vriendelijke receptioniste (we kwamen daar vaak) vervolgens zegt: ’En we zijn volgeboekt’. Sta je daar met je koffer. In hartje London. Op een vrijdagmiddag. Dus nog drukker dan anders. Dan heb je geen zin om ergens anders een hotel te gaan zoeken voor één nacht. Gelukkig denken immer vriendelijke receptionistes altijd mee en keek ze nog even in de computer. En jawel hoor: naast het hotel zat een boutique hotel, dat ook bij hen hoort. Dat wist ik al. En ik wist ook dat ik daar nooit reserveer, omdat ik dan de rest van de week droog brood eet in plaats van sushi.

Maar alleen daar was nog een suite beschikbaar. Voor het lieve sommetje van 800 Britse ponden per nacht. Even voor de beeldvorming: dat waren ongeveer 1.000 Europese Euro’s. Toen ze mijn wijdopenstaande mond en ogen zag, tikte ze nog even wat op haar toetsenbord en zei met een glimlach ’Hmmm... ik geloof dat de airco daar kapot is. Ik mag hem u aanbieden voor 250 pond’. Kijk, dat noem ik nu meedenken. Een kwartier later zaten we prins- en prinsesheerlijk in een supermooie lounge aan een geweldige high tea (met bubbels voor mij) bij te komen van mijn actie. Het zegt alles over mijn wederhelft dat hij niet eens een beetje ontplofte. Alleen maar zei ‘iets met blond….’

Ik wens jou een jaar zónder dit soort fratsen en mét veel mooie momenten, liefst samen met mensen van wie je van houdt, zodat je volgend jaar rond deze tijd terug kunt kijken en denkt ‘het was een mooi jaar’. Mijzelf wens ik een jaar met minder blunders (helemaal uitsluiten kun je het nooit natuurlijk) en genoeg doorzettingsvermogen om de komende maand alcoholvrij door te komen ;)



Maak er een mooi 2017 van!