Karin Kuijpers over de laatste dagen van haar moeder: 'Ze is gegaan als een oude indiaan 2.0'

Karin Kuijpers schrijft in Nouveau over haar leven. Ditmaal over het afscheid van haar strijdlustige moeder, die nog een glaasje sauternes uit 1969 dronk voor ze ging.

Zondagochtend tien voor tien gaat de telefoon. Mijn mamsie. ‘Kaar,’ zegt ze, ‘ik ben op, ik ben klaar met leven. Ik wil lekker doodgaan.’ Dat ‘lekker’ geeft de opmerking nog een beetje humor. Ik wist dat dit telefoontje een keer zou komen.

Mijn mam, zesentachtig, fysiek steeds slechter, mentaal kraakhelder, had het die ochtend onder de douche opgegeven. In een mum van tijd was onze hele familie, zo’n dertien mens sterk, bij haar. We huilden, we lachten en prezen ondanks ons verdriet mijn moeders stoere keuze.

Ze praatte honderduit, blij met de aandacht, blij met haar besluit. Voor euthanasie had ze alles geregeld en ze dacht dat het met een belletje naar haar huisarts zou worden gefikst. ‘Hup, die spuit erin en wel NU,’ aldus moeder, vanuit haar bed nog even de koningin van het bal.

Maar mooi niet. Er zit een grijs gebied tussen voltooid leven en ondraaglijk lijden. De huisarts, die had overlegd met twee collega’s, vond dat mijn moeder het leven nog niet had losgelaten.

Mijn moeder foeterde haar uit. ‘Je laat me in de steek.’

De huisarts: ‘Je kunt zelf ook helpen door te stoppen met eten en drinken.’

Na een laatste aardbei stopte ze met eten. Drinken deed ze nog, sabbelend op een washandje tegen haar droge mond. Ik sliep drie nachten bij haar, ’s ochtends als we wakker werden, kroop ik tegen haar warme lijf aan. ‘Ik ga je zo missen mamsie, ik hou zoveel van jou.’

Haar ogen vulden zich ook met liefde. We hadden een heel, heel fijne relatie, mijn lieve, leuke, eigenwijze, strijdlustige moeder en ik. Ze reed als Max Verstappen, ze putte uit het leed dat haar overkwam met onze dementerende vader zachtheid en wijsheid. Na zijn dood ging ze daten en ontmoette ze Johan, met wie ze tweeënhalf jaar stikgelukkig was, tot ook hij overleed.

Donderdag 7 oktober werd haar laatste dag. Vijf dagen na haar besluit niet meer te willen leven, moesten we een fles sauternes uit 1969 uit de kelder halen. Rondom haar bed dronken we deze godendrank, ze nam nog een paar slokjes.

Haar grande finale voordat ze voor eeuwig haar pretoogjes sloot.

Drie uur ’s nachts blies ze haar laatste adem uit. Twee uur later werd haar inmiddels lauwe lichaam opgehaald. Haar fysiek stelde ze ter beschikking van de wetenschap.

Er volgde nog een mooi ritueel. Mams werd op een brancard in de uitvaartbus gezet en de begeleider vroeg of wij, drie zussen, de laadklep van de bus wilden sluiten. Dat deden we. De zwarte vlaggetjes gingen op de bus en een van de begeleiders liep een paar honderd meter stapvoets voor de bus uit, met ons erachter. In het pikkedonker. In een lege stad wuifden wij onze lieve schat uit.

Ze ging heen als een oude indiaan 2.0. Het moment van sterven strak geregisseerd, ons heeft ze los durven laten.

 

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in