'Je houdt ervan of je haat het: Valentijnsdag...'

Ik hou ervan. Maar ja, ik sta in mijn vriendenkring niet voor niks bekend als een rasechte ‘sucker for romance’. Ik smelt compleet weg bij de Budweiser commercials en huil als ik op YouTube een romantisch huwelijksaanzoek zie van mensen die ik helemaal niet ken. Bovendien ben ik overtuigd aanhanger van het credo ‘het is elke dag feest, je moet alleen wel zelf de slingers ophangen’.

Vanuit dat idee benut ik elk excuus om ongegeneerd romantisch te kunnen zijn. Het gevolg voor Lief is wel dat hij niet één maar vier datums moet onthouden: de datum van onze eerste online kennismaking, de datum van onze eerste offline kennismaking, de datum dat hij mij ten huwelijk vroeg, én, last but not least: onze trouwdag. Gelukkig heeft hij een goed geheugen. Én een telefoon waar alles in staat ;) Want vergeten levert geen bonuspunten op, zeg maar.

En dus vieren we ook Valentijn. Soms uitgebreid, bijvoorbeeld met een weekend weg. Niet door een uur van tevoren ‘verrassing!’ te roepen trouwens, want mij ‘last minute’ vertellen dat ik voor drie dagen moet inpakken, heeft een a-relaxed effect. Op mij, en daarmee ook op mijn omgeving. Want waar gaan we heen, wat voor weer is het, is het luxe of casual, gaan we sjiek uit eten en hoe lang zijn we weg? Dat soort vragen.

Lees ook: 'Hoe zeg je tegen je ouders, die dat niet willen horen, dat ze geen 50 meer zijn?'

En als Lief die niet naar tevredenheid beantwoordt, sleep ik mijn halve garderobe mee voor ‘onvoorzien’. En laat ik hem ermee slepen. Gelukkig komt hij sowieso niet weg met dat soort acties, omdat onze viervoetige kids verzorgd moeten worden, en onze cat-sitter heeft ook een leven. Lees: die weet dat ook graag iets eerder.

Maar de meeste jaren is het gewoon een kaart met een cadeautje. Heel soms probeer ik zelf iets, zo bakte ik een paar jaar geleden een hartvormige chocoladecake met daarop de eerste letter van zijn voornaam. Maar dat moet ik dan wel goed plannen. Want ook al weet ik natuurlijk al jarenlang wanneer het Valentijn is, ik ben een uitblinker in het mezelf lastig maken qua planning. Het gevolg: ik kan alleen nog maar iets regelen via Greetz & Co, want anders heb ik het niet op tijd in huis.

Nu zóu dat reden kunnen zijn om te zeggen: ‘Maar dan maak je toch zelf iets? Is ook veel leuker!’ Dat zou inderdaad kunnen, ware het niet dat al het creatieve knutseltalent in onze familie mijn genen hebben overgeslagen. Het feit dat ik vroeger met Sinterklaas surprises kocht in plaats van zelf te maken, zegt genoeg hè? Soms was mijn surprise zelfs duurder dan het cadeautje maar dat heb ik nooit opgebiecht.

In een grijs verleden is het me trouwens twee keer gebeurd dat ik iets kreeg van een ‘geheime aanbidder’. Één keer bleek het een collega en één keer iemand die ik kende van de kroeg. Jammer genoeg scoorden allebei de heren niet echt veel punten op mijn lijstje van ‘geschikt dating materiaal’. Ik heb dus ook geen bedankje gestuurd.

En ik ben ook weleens single geweest met Valentijn. Voor een dwaze romanticus als ik is dat niet persé feest. Zie je ineens overal kleffe stelletjes en dan komt natuurlijk ook All you need is love nog op tv. Niet handig. Wél handig is om één of twee of drie andere single vriendinnen te ritselen en de stad in te gaan: lekker samen uit eten, wijn drinken en álle voordelen van het single leven nog eens benoemen, zoals daar zijn: het alleenrecht op de afstandsbediening, het zalige gebrek aan schoonfamilieverplichtingen en flirten met iedereen die je leuk vindt. Of samen met die vriendinnen thuis afspreken en daar met chocola en wijn op de bank kruipen om vervolgens schaamteloos chicklit-films te kijken. Drie achter elkaar. En geen vent die daar wat van vindt.

Wat me op iets heel anders brengt: hoe leuk is het om je vriendinnen te verrassen met een kaart? Gewoon, omdat het kan. Omdat Valentijnsdag ook een mooie dag is om vriendschap te vieren. Dus doe dat lekker! Of stuur vandaag een Valentijnskaart waarmee je ze uitnodigt voor een ‘Ladies Night’ komende dinsdag, want dan is het weer zover...

Volgens Wiki zitten er allerlei religieuze en historische achtergronden achter Valentijnsdag, maar die zijn dusdanig vaag dat dat me zelfs niet een beetje interesseert. Ik ga vrolijk los op de kaarten met hartjes en lieve quotes, inclusief glitter. En terwijl ik dit tik, hoor ik mijn vader in mijn hoofd ‘commerciële onzin!’ roepen. Samen met zinnen als: ‘Waarom alleen op die dag laten zien dat je van elkaar houdt?’

En in dat woordje ‘alleen’ zit het ‘m nu precies: ik doe dat niet ‘alleen’ op Valentijnsdag, ik doe het óók op Valentijnsdag. Ik probeer Lief elke dag te laten merken dat ik hem de leukste vind. Soms door zijn favoriete gerecht te koken, soms door een WhatsAppje. Soms door een kaart in zijn koffer te stoppen als hij zonder mij weggaat voor werk, en soms door een magazine voor hem mee te brengen.

Maar ook al is het tegenwoordig commercieel, maakt dat echt wat uit? Het gaat er toch om dat jouw gevoel erbij oprecht is? Dus mocht je tot nu toe een stiekeme fan zijn, dan kun je nu uit de kast komen en volmondig laten weten dat je Valentijn leuk vindt. En geef jouw wederhelft daarbij gerust een niet al te subtiele hint, want die moet dat dan natuurlijk wel weten én snappen dat jij een romantisch kaartje verwacht. Liefst met chocoladehart ;)