'Ik verontschuldigde me omdat ik níet dronk, bij een vreemde nog wel'

‘Voor mij de Australische chardonnay alsjeblieft’. Naast me begraaft mijn lief zijn hoofd in zijn handen. De leuke dame van het Conservatorium Hotel die de bestelling opneemt, kijkt vragend. Ik schud lachend mijn hoofd: ‘Laat maar’. Weet zij veel…

Terwijl we wachten op onze drankjes, kijkt lief me aan. ‘Echt waar? Ga je het echt doen?’ Hij drinkt niet. Niet uit principe. Hij vindt het gewoon niet lekker. En was beretrots op mij dat ik gestopt was. Maar, ja, het is echt waar. Na anderhalf jaar geen druppel alcohol, bestel ik die vrijdagmiddag weer mijn ‘eerste’ glas wijn. En ‘eerste’ moet echt tussen aanhalingstekens, want daarvoor stond ik bekend om mijn voorliefde voor een goed glas wijn en champagne. Dat klopte ook.

Tot ik me na een heerlijk verwenweekend realiseerde hoeveel ik in vier dagen had gedronken. Een voorbeeld: ontbijt, en mijn wederhelft bestelde daarbij voor mij een glas champagne. Dus bij de lunch dacht ik: ik heb toch al bubbels op, kan ik nu ook wel wijn bestellen. Ergens rond 16 uur een klein hapje, mét wijn. En ’s avonds een vijfgangenmenu met, jawel, een wijnarrangement. En dan heb ik het over één dag. Tel uit je winst. Natuurlijk, zo’n weekend heb je niet elke week. Maar toch… Toevallig kwam toen de ‘30-dagen-niet-drinken-challenge’. Dát ging ik doen. Lief stikte zowat van het lachen en gaf me drie dagen. Zolang was het namelijk tot het volgende weekend. Kijk, en dat soort reacties werkt bij mij nog wel 'ns. Dus haalde ik het weekend. En de dertig dagen. En toen liep het een beetje uit de hand. Het werden achttien maanden.

Tijdens mijn alcoholvrije periode was een deel van mijn omgeving nogal verbaasd en de reacties gemengd. Van heel positief tot ‘wat ongezellig’. Overigens, aan die laatste groep: zou je dat ook hebben gezegd als ik was gestopt met roken? Nee, dacht ik al…

Wat niet wegneemt dat ik me in restaurants best vaak opgelaten heb gevoeld bij de woorden: ‘Nee, we hoeven geen wijnkaart, wij drinken niet’. Terwijl, really, wie heeft daar iets van te vinden? Ik weet niet hoe vaak ik mezelf heb horen zeggen: ‘Eerder dronk ik wel hoor, maar 30-dagen-challenge-bla-bla, uit de hand gelopen-bla-bla’. Waarom mezelf verontschuldigen? Bij een vreemde ook nog. Lichtelijk irritant om dat bij mezelf te merken. Maar misschien nog wel erger was het onbehaaglijke gevoel dat je soms toch nét iets anders behandeld wordt. Een beetje zoals ik denk hoe het vaak gaat als je ergens eet met zo’n internetkortingsbon.

Dus probeerde ik een keer alcoholvrije wijn. Dat zag er tenminste nog een beetje feestelijk uit. Mwah, laten we het erop houden dat het niet zo’n succes was. Ik weet niet wié dat heeft bedacht, maar ik zou zeggen: doe nog maar een poging. Dan liever bruiswater met komkommer.

Of neem hole 19. Voor de niet-golfers onder ons, dat is het terras van de golfbaan. Stel je even voor: het is midden juli, zonnig, tapas staan op tafel, en daar komt de Sauvignon Blanc. ‘Een wijntje is goed voor je hoor!’, wordt er gezegd. Ik ging daarover in discussie. Conclusie: veel mensen vinden het heel ongemakkelijk als je met feiten komt over alcohol. Het zit zó in onze maatschappij gebakken.

En dat geldt ook voor mij. Soms had ik gewoon zin in wijn. Want wees eerlijk: Hoeveel water en thee kun je drinken zonder dat het je neus uitkomt?

Ik hou van gezelligheid. En ook voor mij is dat toch verbonden met een glas wijn. Het zit tussen mijn oren, ik weet het. En nu drink ik dus weer wijn. Ik geniet ervan. Het idee was de wijn te beperken tot het weekend, maar ik moet eerlijk opbiechten dat het niet elke week zo gaat ;)

Nou, dit ben ik dus. Sylvia. En dit ben ik ook: getrouwd | 43 jaar | dierenvriend | hoge hakken | sushi | Italian food | London (!) | golf | hardlopen | yoga | PT | lezen | schrijven | mooie tassen | Netflix | glossies | liever vijf weekendtrips dan twee vakanties | en ik eet liever dan dat ik kook ;) 

Beeld bron: Unsplash, Thomas Martinsen