Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan…

We waren geen ‘beste vriendinnen’ in de zin van weekenden lang aan de flessen wijn en elkaar om 2 uur ‘s nachts bellen, maar we waren zeker wel meer dan ‘goeie kennissen’.

We vertelden elkaar persoonlijke ervaringen. Over hoezeer je jeugd invloed heeft op hoe je nu als volwassene in het leven staat, over onze ‘struggles’, over werk, en ook over sporten, vakanties en, uiteraard, de relaties die we hebben met de mensen om ons heen. Met alle lach-en-huil-momenten die daarbij horen.

Er was altijd veel herkenning terwijl we tegelijkertijd ook heel verschillend zijn. Voor mij maakte dat het juist leuk en interessant omdat je daardoor dingen weer vanuit een ander perspectief ziet. Zonder elkaar dingen op te leggen of op te dringen, er was gewoon ruimte voor elkaars gevoel en we respecteerden elkaars mening en handelswijze.

Dus toen je naar me toekwam omdat je me iets persoonlijks wilde vertellen, was ik daar niet verbaasd over ofzo. Het paste in het beeld dat ik van onze relatie had. Maar, stom als het was, heb ik niet in de gaten gehad dat in dit geval verder nog niemand op de hoogte was. Het is niet eens dat ik per ongeluk mijn mond voorbij gepraat heb. Ik begreep het domweg niet goed, dacht dat het niet geheim was verder, maar wel zo belangrijk dat je het persoonlijk wilde vertellen zodat ik het van jou zelf zou horen en niet via een of ander roddelcircuit.

Je ziet in ‘onderzoeken’ vaak dat een vrouw gemiddeld drie uur een geheim ook daadwerkelijk geheim houdt. Ik was altijd blij dat ik daar niet bij hoorde. Ik praat best veel, maar weet heel goed wat ik tegen wie zeg.

En nu ben ik grandioos de mist in gegaan. Toen ik een wederzijdse vriendin sprak die vroeg hoe het met je was, zei ik niet alleen maar ‘goed’. Ik vertelde dat ik me wat zorgen over je maakte omdat je door een moeilijke tijd gaat. En vervolgens vroeg zij een paar dagen later aan jou hoe het nu toch met je ging. Daardoor realiseerde jij je dat ik degene was die met haar had gepraat. Mijn mond had open getrokken terwijl dat zo ontzettend niét de bedoeling was.

Binnen een paar seconden heb ik je vertrouwen verspeeld, heb ik je serieus verdriet gedaan. Ik realiseer me maar al te goed dat iets kapot maken heel makkelijk is, maar het kan soms jaren kosten om de schade te repareren. Áls dat al lukt…

Wat schrok ik toen je me zei dat je zo teleurgesteld was dat je besloten hebt geen persoonlijke dingen meer met me te delen. Dat we heus normaal tegen elkaar zouden blijven doen maar dat je afstand had genomen. En zelfs dat deed je met de jou zo kenmerkende vriendelijkheid. Én rustige beslistheid die ik ook maar al te goed van je ken. Ik realiseerde me dus ook al heel snel dat je je besluit genomen had... Ik stond met tranen in mijn ogen, heb geloof ik wel drie keer ‘het spijt me’ gezegd.

Op mijn vraag wat ik kon en/of moest doen of juist laten, zei je ‘Helemaal niks, laat me maar gewoon’. Ik probeerde nog een klein grapje te maken door te vragen of daar een tijdslimiet aan verbonden was, maar die kon je me niet geven.

We hebben elkaar zelfs nog een knuffel gegeven. En ik doe nu dus niks, want natuurlijk respecteer en accepteer ik je besluit. Maar moeilijk vind ik dat wel, aangezien ik je wél een brief wil sturen, of bloemen, en met je praten, maar dan bereik ik precies het tegenovergestelde van wat ik wil, namelijk dat er ergens een moment komt dat je mij ook mist, me weer in je persoonlijke leven toe wilt laten…

                Lees ook: Ga toch in je autootje zitten stomme trut!

Zo op het oog is er niks tussen ons veranderd, maar ik voel het de hele tijd. Het is anders geworden. We komen elkaar tegen, kletsen wat met elkaar maar het is niet meer zoals het was. Heel subtiel, maar onmiskenbaar.

Ik weet niet eens of je dit leest, stiekem hoop ik van wel. Aan de andere kant kan dat net zo goed ook een boomerang effect hebben en ben ik ‘nog verder van huis’. Waarom schrijf ik het dan op, waarom plaats ik dit dan in de online wereld? Best terechte vragen, maar zoals de één kookt om dingen te laten bezinken / een plekje te geven, zo werkt dat voor mij met schrijven. Ik kan niet veel anders en het helpt me om gebeurtenissen op een rijtje te zetten. Ik ‘moet’ schrijven...

Voor nu is het dus zoals het is. Ik wacht af, ook al druist dat tegen mijn hele wezen in. Want ik denk nu dat jij straks denkt: ‘Waarom heb je niet harder je best gedaan?’

Mocht je dit lezen: Het spijt me, heel erg… Niet alleen om onze relatie, maar ook voor jou als persoon. Omdat je vertrouwen een knak gekregen heeft. Omdat ik je gekwetst heb. En als je dat wilt, ben ik er. In een verbeterde versie.

NB: De les die we hieruit kunnen trekken? Of in ieder geval de les die ik heb geleerd: Doe geen aannames. Check, desnoods drie keer, voor je iets doet ook al denk je helemaal zeker te weten hoe het zit.