Daar heb je weer zo’n botoxbarbie...

“Je ziet het altijd en al die vrouwen eindigen als Barbie. Bovendien zijn ze te oppervlakkig voor woorden want hoe kun je zo bezig zijn met je uiterlijk? “

Zie hier de algemeen heersende opvatting over botox en fillers. En als we dan toch bezig zijn, ook over borstvergrotingen en liposuctie etc..

Bij mijn vrienden sta ik om veel bekend, zoals een grote liefde voor dieren, gevoelig tiepje, boekengek, wijnliefhebber, wijd open armen en huis voor vrienden, impulsief, huilebalk (films, bruiloften en begrafenissen), koppig en zo nog wat dingetjes, maar oppervlakkig ben ik nog nooit genoemd.

En toch ben ook ik er ‘zo één’. Drie weken geleden heb ik namelijk voor het eerst botox laten spuiten. ‘Maar waaróm?’ Ik hoor het een aantal mensen al zeggen.

Heel simpel: omdat ik me al een jaar of drie ergerde aan die té diepe lelijke rimpel boven mijn linkerwenkbrauw, de altijd aanwezige diepe frons tussen mijn wenkbrauwen en het craquelé op mijn voorhoofd. Tel daar het netwerk van rimpels naast mijn ogen bij op en voilà: je hebt een niet al te blije Sylvia. Natuurlijk, ik verzorg mijn gezicht goed. Kom sinds een jaar weer elke zes weken bij mijn schoonheidsspecialiste en dan is het een dag of twee beter. Ik kan op vakantie, en misschien wel twee keer ook, van het geld dat ik jaarlijks uitgeef aan Chanel, Sisley en La Mer. Alleen verdwenen de rimpels niet. Na een goed masker was het hoogstens een avond mooier.

Maar op een normale doordeweekse dag, waarbij ik ‘s morgens mijn serum enzo opdoe, is het aan het einde van de dag weer ellende. Elke keer als ik lach, gelukkig heel regelmatig, zie ik alleen maar heel veel rimpels. Zo veel dat ik foto’s serieus begon te vermijden. Voor mijn blogs kom ik regelmatig voor een camera en zodra het te close-up werd, vond ik ze allemaal lelijk. Van de 50 die er genomen werden, kon eentje er met moeite mee door, en daar ‘fotoshopte’ Lief, onder zwaar protest, de ergste lijnen een beetje weg. ‘Onder zwaar protest’ omdat hij het onzin vindt. Gelukkig hebben we bij ons huwelijk afgesproken dat ik het veto heb over alle foto’s en dat komt nu dus mooi uit.

Ik had het al heel vaak tegen hem gezegd als we weer eens tegelijkertijd voor de spiegel stonden. ‘Kíjk nou! Die rimpels en die lijnen!’ ‘Ja, mooi, dat maakt jou jou’. Eerlijk is eerlijk, een liever antwoord kun je niet krijgen. Maar ja, hij heeft een roze bril op als het op mijn uiterlijk aankomt. En hoe lief ook, het helpt niet. Dus begon ik steeds regelmatiger over een bezoekje aan een schoonheidskliniek, voor botox en/of fillers. Gezicht van Lief vertrok dan van afkeer. Ook hij zei: ‘Waaróm? Je bent mooi zoals je bent!’  Tsja, in zijn ogen wel. Ze zeggen niet voor niks ‘beauty is in the eye of the beholder’.  Zelf was ik er niet blij mee. En dáár gaat het om.

Dus toog ik op een woensdagmorgen naar Maastricht. Daar had ik een afspraak bij ‘Kliniek aan de Maas’. En wat een feestje was dat. Een schitterend pand, met hoge plafonds, sfeervol ingericht en een heel gastvrije ontvangst door de receptioniste.

Maar voor ik in de mooie lichte wachtkamer van mijn thee kon genieten, ‘mocht’ ik nog even op de foto. ‘Zodat we goed kunnen zien hoe je huid nu is’. Iets wat voor mij natuurlijk niet hoefde, maar oké, ik snap het wel. Om die foto’s nog charmanter te laten zijn, vroeg ze mij vervolgens allerlei rare gezichten te trekken. Laten we het erop houden dat ik die foto’s niet op Facebook ga zetten.

Daarna maakte ik kennis met Dr. Zeijen, Camiel. Een jonge, sympathieke, en ook heel kundige, arts waar ik me direct bij op mijn gemak voelde. Tijdens het uitgebreide intakegesprek vertelde ik hem dat ik waarschijnlijk echtscheiding ging krijgen waarop hij zei dat ik er dan misschien toch nog even over moest nadenken. Maar dat heb ik al een paar jaar gedaan. Dus een half uur later stond ik weer buiten, mét botox, goede instructies en zelfs een mobiel nummer voor als ik vragen zou hebben. ‘s Avonds ging ik een hapje eten met zuslief K. en haar heb ik het verteld. Tegen Lief heb ik niks gezegd, en tegen de rest van de wereld ook niet.

Wat er gebeurde? Niks. Behalve dan dat ik van drie mensen te horen kreeg hoe goed en relaxed ik eruit zie, met een mooie rustige huid. Eentje, mijn lieve nageldame zei dat ook, en voegde er even later aan toe ‘Hmmm...heb je botox gebruikt?’ Op dat moment ontkende ik het, sorry lieve Chantal ;) Ik wilde andere reacties nog even afwachten.

Lief daarentegen zag niets. Elke dag ging ik heel dicht bij hem staan, onder mijn felle make-up lampje in de badkamer. Na ruim een week ben ik recht voor hem gaan zitten en heb het hem maar verteld. Hij vindt het nog steeds niet nodig, en ook jammer, maar gelukkig is er geen echtscheiding ;)

Het verschil in de spiegel is voor ‘jou’ misschien amper zichtbaar, maar ik voel me zó veel beter. En in alle oprechtheid: ik vind het ook niet zo spannend, dat heb ik in een eerdere blog ook al eens gezegd.

Want wat is het verschil? Peelings, gellac, waxen (niet voor mij, veel te pijnlijk!) haar verven en grootverbruiker bij Douglas en ICI Paris XL. We doen het allemaal, net als tanden poetsen. 

Inmiddels ben ik dus een kleine maand verder. Elke ochtend als ik in de spiegel kijk, word ik blij als ik mijn voorhoofd zie. Hieronder daarom twee foto’s. Links één van twee jaar geleden, en rechts één van vorige week:

De foto die helemaal bovenaan deze blog staat, nam mijn Lief afgelopen week spontaan tijdens de lunch, in gesprek over de botox, en er zit géén filter overheen. Dus ik zeg: Dank je wel Camiel, en tot ziens!