Claudia’s blog: Waarom ik niet meer met mijn man zoen (en nog wel met André van Duin)

Herpes Simplex is de naam.

Onthoudt u die?

Afgelopen week was een première van Het Nationale Ballet. GALA op het hoogste niveau. Geen spijkerbroeken, windjacks en goodiebags met daarin Minions-vlokken (seriously, ooit meegemaakt bij de première van Verschrikkelijke Ikke 3) maar HET ECHTE WERK. Een heuse serieuze dresscode, Black Tie. Ik koos mijn mooiste jurk, mijn hoogste hakken, toefde mijn haar nog eens lekker op en keek in de spiegel:

Ieeeeehhh!

Een koortslip.

Van buitensporige proportie.

Herpes Simplex heet-ie ook wel. Had hem al twee weken, maar was er zo mee vergroeid dat ik het eigenlijk vergeten was.

Sterker, deze herpes simplex liet ik zelfs wel eens in mijn voordeel werken.

Wilde mijn man een avond zoenen, hoefde ik alleen maar dreigend naar mijn lip te wijzen.

Besmettelijk, besmettelijk, schreeuwde mijn mond.

Lees ook: Claudia's bog: 'De hobby die me bijna mijn huwelijk kostte'

Even wat feitjes: het herpesvirus is geworteld in je hersens, steekt in stresstijden de kop op en is ook buiten je mond reuze besmettelijk. Je komt er nooit meer vanaf, je kunt alleen de schade een beetje verminderen met bijvoorbeeld lysine, een soort aminozuur. En anders: vette pech!

Zoals ik dus nét voor de première.

Maar ach, wat wilde ik graag bij mijn zwarte Claes Iversen-japon een knalrode lipstick. Normaal gesproken een perfecte match.

‘Ach, wie ziet die lip nou’, dacht ik. Dus kalkte ik lekker flink veel lipstick op (wat niet mag - weet ik heus wel - besmetting door make-up, maar hé, het was een noodsituatie).

“Heb je je lip laten opspuiten?” vroeg vriendin Elleke bij binnenkomst in het Muziektheater. Getsie, heb je een ziekte onder de leden, krijg je nog een beschuldiging ook.

Maar goed, de zaal was donker, ik wende mijn gezicht af, en bukte vooral mijn hoofd naar benee.

En toen kregen Elleke & ik na afloop André van Duin in het vizier. Onze jeugdheld. Een diep weggestopt verlangen om met hem op de foto te gaan, kwam naar boven.

Met mijn hand voor mijn mond stapte ik op hem af.

En André wilde met ons op de foto. En zijn man Martin wilde de foto wel nemen. Zo lief, zo aardig.

Ik kon hem wel zoenen.

André.

Sterker: ik wilde hem zoenen.

Totdat... ooo, nee, besmettingsgevaar.

Dus: ik heb André niet gezoend, ik heb mijn man niet gezoend. Maar nu ben ik er klaar mee. IK WIL WEER KUSSEN.

De Lysine-tabletten zijn besteld.