Bettina: 'Als ik het over zou mogen doen, dan trouwde ik niet'

Mijn trouwdatum wil maar niet blijven hangen - ik wijt dat mede aan het feit dat ik hoogzwanger was op De Grote Dag. Eind januari 1999 was het, en dat weet ik alleen nog omdat ik een maand later zou bevallen van onze zoon, wiens verjaardag ik dan weer niet vergeet.

Volstrekt onbelangrijk

Ik vind onze trouwdag volkomen onbelangrijk. We waren al 13 jaar samen toen we in het huwelijksbootje stapten, omdat we alles goed wilden regelen voor ons kind. Dat deden we omdat je er niet op kunt vertrouwen dat je in harmonie uit elkaar gaat, mocht het ooit zover komen. Althans, we gingen er vanuit dat we elkaar op dat moment niet zo heel erg leuk meer zouden vinden. We dachten het destijds even vlotjes bij de notaris te fixen, maar die wierp één blik op mijn dikke buik en vroeg: “Hoe lang heb je nog?” Hij raadde ons vervolgens dan ook aan om maar snel te trouwen. Romantisch, hè?

Uitzondering: de bruidstaart

Inmiddels is de wet aangepast en zie ik al helemaal geen reden meer om nog te trouwen. Ik zie werkelijk niks positiefs in zo’n prinsessenjurk, een zaal vol mensen die daarna alleen nog op je begrafenis komen (of jij op die van hen), verplichte speeches, dansjes, fotosessies, het werpen van een boeket bloemen en in het middelpunt van de belangstelling staan. Ik maak een uitzondering voor de bruidstaart, die wil ik wél. Liefst vaker dan eens in mijn leven.

Geen bruidsdromen

Ik ken vrouwen die al jaren, zo niet decennialang dromen van hun trouwdag. Die hele plakboeken of Pinterest-moodboards vol hebben met hoe dat droomhuwelijk eruit moet komen te zien. Die dé jurk bij wijze van spreken al eens hebben gepast en hele kleurschema’s hebben geselecteerd. Ik ben niet die vrouw. Sterker nog, ik zou nooit getrouwd zijn als die notaris de boel nog had kunnen regelen.

Boterbriefje

Er is voor mij anno 2023 geen enkele logische of praktische reden om nog te trouwen. De meeste huwelijken zijn om diverse redenen zeker niet ‘lang en gelukkig’. In 2021 eindigden maar liefst 25.962 huwelijken in Nederland in een echtscheiding, De gemiddelde duur van die huwelijken was 15 jaar, het grootste deel hield het 5 tot 10 jaar vol en 15,5% nog geen 5 jaar! (bron: cbs) Waarom zou je nog trouwen als je ook zonder boterbriefje een relatie kunt hebben? Voor een romantisch gebaar? Je geeft een vermogen uit aan een dag waar zelden iemand aan terugdenkt, aan een fotoalbum dat nooit meer wordt ingekeken en aan kleding die je nooit meer draagt.

Waarom zou je je naam opgeven?

Op het stadsdeelkantoor waar we destijds ons voorgenomen huwelijk kenbaar moesten maken, vroeg de dienstdoende ambtenaar mij: “Gaat u de naam van uw man aannemen?” Daar had ik werkelijk nog nóóit over nagedacht. Ik vind dat zo’n vreemd concept. Alsof je ineens een compleet ander mens bent nadat je bent getrouwd, het wormvormig aanhangsel van je significant other. Waarom zou ik dat willen? Ik antwoordde dan ook grinnikend: “Eh, nee!” Waarop ze mijn aanstaande vroeg of hij dan mijn naam wilde aannemen. Daarop grijnsde hij: “Nee, laat dat nou ook maar zitten.” Die opmerking was voor mij wel de bevestiging dat ik met de juiste man in het huwelijk trad.

Zilveren stretchjurk

We deden het dus toch, op een mistige vrijdagochtend in januari 1999. Mét gasten, want ja, anders was het helemáál zo’n treurige bedoening. Eerst met familie en vrienden naar het stadsdeelkantoor, alwaar het allerslechtste gedicht ooit aan ons werd voorgelezen, terwijl we nadrukkelijk hadden gezegd precies dat niet te willen. Aan ringen uitwisselen deden we ook niet, die droegen we al jaren en die van hem ging niet meer af.

Daarna eten en feesten op de enige locatie die op korte termijn beschikbaar was: het restaurant van de plaatselijke golfbaan. Ik was acht maanden zwanger, droeg een zilveren stretchjurk uit de sale en hij hees zich in een pak dat het einde van de avond maar nét haalde. Na afloop van het feest, op de parkeerplaats, scheurde hij bij het plaatsnemen in onze auto uit zijn broek. Hij zou daarna nooit meer een pak dragen, zwoer hij.

Nog altijd samen

Ik vind het van meer ruggengraat getuigen als je zónder dat boterbriefje bij elkaar blijft. Als je regelmatig naar elkaar en je relatie durft te kijken en dan besluit dat je nog met elkaar verder wilt. Of niet natuurlijk. Ja, we zijn nog steeds samen en de zoon telt ook alweer bijna 24 lentes, dus het kwam allemaal goed. Maar als ik het over zou mogen doen, dan trouwde ik niet.

 

Je las een column van Libelle. Libelle.nl is dé website voor alles wat vrouwen willen weten, van persoonlijke verhalen tot handige lifehacks. Van entertainment tot koninklijk nieuws.