Ben ik even blij dat ik niet in Japan woon!

Voor mensen die weten hoe vaak je mij aantreft in een Japans restaurant klinkt dit wellicht wat vreemd, maar ik meen het echt. Een vriendin attendeerde me namelijk op de bijlage van de Volkskrant afgelopen week, met als thema ‘Japan’. Nu is dat nogal een breed begrip, dus ik zal maar gelijk zeggen waar ik zo van schrok, en waarom ik heel blij ben dat ik gewoon in ons kikkerlandje woon: in Japan doen ze niet meer aan seks!

Een mens zou van minder depressief worden. Want seks is hét middel tegen hoofdpijn, het is goed voor je humeur én het zorgt voor de broodnodige verbranding van calorieën (iets met veel stokbrood, nog meer wijn, en vooral te veel chocola). Bovendien krijg je van seks mooie rozige wangen van én een stralende blik. Kortom, het is alleen maar win-win-win.

Dat kun je dus allemaal mooi op je buik schrijven als je met de gemiddelde Japanner in gemiddeld Japan woont. Daar is het namelijk gedevalueerd tot iets functioneels. Je doet het alleen maar als je een kind wilt. Verder slapen parners apart, want: druk met carrière, hypotheek en de opvoeding van de kinderen. En die kinderen? Die slapen wél bij je in bed. Liefst tot ze een jaar of tien zijn, want dat is goed voor de moeder-kind-binding. Nu ben ik helemaal voor een goeie relatie tussen moeder en kind hoor, maar je kunt ook overdrijven. Ik denk dat ik ook niet uit hoef te leggen dat het niet heel erg bevorderlijk is voor de romantiek.

De bijlage is uiteraard een stuk genuanceerder dan hoe ik het hier nu schrijf, maar het is wel de strekking van het verhaal. De druk om te presteren op je werk en het 'goed te doen', gaat ten koste van romantiek, van samen zijn. 'Sucker for romance' als ik ben, ging ik op zoek naar uitzonderingen, maar de mannen zeggen ook nog ronduit dat ze helemaal niet willen trouwen, omdat ze in het geval van een scheiding niet op willen draaien voor de alimentatie. Oftewel: spring maar niet in het zwembad, want misschien word je wel nat. Niet dat er nu iets romantisch is aan een scheiding en alimentatie, maar dat je de liefde bij voorbaat al afwijst omdat de káns bestaat dat het misgaat, vind ik wel heel erg cynisch. Erg jammer ook.

Je huidige of potentiële vlam is niet je ex. Mijn 'life quote' is al jarenlang "love like you’ve never been hurt and dance like nobody’s watching". Het is toch eeuwig jammer als je de liefde van je leven misloopt, omdat je je nu al druk maakt over een eventueel verkeerde afloop?

Maar goed, ik dwaal af. Het ging mij om het gebrek aan knuffelen, zoenen en andere liefkozingen. Lief en ik hebben gelukkig elk jaar maar één verplichting en dat is op Kerstavond, bij zijn ouders en bijbehorende familie. Mijn ouders wonen in Spanje, die zie ik niet. Zodra het 1e Kerstdag is, gaan we samen lekker een paar dagen weg. ‘Quality Time’. Dus in die zin is het niet zo dat ik me kan beroepen op de noodzaak aan heel veel gefrummel maar toch... De dagen in aanloop er naartoe tellen ook.

Want ook zónder kerststress, moet je in deze tijd van het jaar lichamelijk écht wel actief blijven. Tenminste, ik weet niet hoe het met jou is, maar na jaren niet getaald te hebben naar snaaizooi, ben ik dit jaar gruwelijk ten prooi gevallen aan de ‘Van Delft pepernoten’, en dan met name de truffel en de witte chocola variant. Tel daarbij op dat die krengen sinds 6 december met 50 procent korting in de winkel liggen (Sint is weer naar Spanje dus nu liggen ze in het verdomhoekje) en je snapt dat de relatie tussen mijn weegschaal en mijzelf op het moment ietwat bekoeld is. Ik heb ‘m verbannen naar zolder. Tot februari 2018 ofzo.

Want naast de pepernoten liggen nu hulstblaadjes van witte chocola, én, mijn absolute favoriet, chocoladetruffels. Ik kan ze simpelweg niet weerstaan. Ja, ik weet het; ik moet ze gewoon in de supermarkt achterlaten. Gewoon negeren en doorlopen. Maar ze roepen écht mijn naam. En ik zie ze óveral. Ben ik die van Lindt voorbij, struikel ik over die van Godiva en terwijl ik overeind krabbel - met een doos truffels tussen mijn tanden – spot ik een meter verder mijn vertrouwde lieveling: de Tony Chocolonely Caramel Zeezout… Serieus, hoeveel verleiding kan een mens weerstaan? Daarbij heb ik ook een fijne nieuwe witte wijn ontdekt. En wijn en chocola, dat is een prima koppeltje. Kortom: PT en yoga is niet genoeg om december zonder schade door te komen. Deze weken heb ik mijn Lief daar hard bij nodig ;)

Gelukkig zijn de ‘figure hugging’ jurkjes dit seizoen uit de mode en kan mijn buik gewoon een ‘buddha belly’ zijn in mijn nieuwe soepel (= wijd) vallende LBD.

Fijn weekend!