Sandra Schuurhof: 'Kleding voor staatsbezoeken, dat is echt wel even iets anders'

De presentatrice over de liefde, haar werk en haar bijzondere leven

Ze is net vijftig en heel happy, presentatrice Sandra Schuurhof - single mom, fulltime job – praat over de liefde, grensoverschrijdend gedrag en opgroeien zonder vader.

Dit gesprek vindt plaats vlak na de ‘The Voice of Hol­land-week’, half januari, waarin de ene aantijging van seksueel overschrijdend gedrag op de werkvloer van de populaire talen­tenjacht de andere opvolgt, aange­zwengeld door Tim Hofman en zijn YouTube-platform BOOS.

Sandra Schuurhof (50) heeft die hele week elke dag Hart van Nederland gepresenteerd, zowel de vroege als late editie van de nieuwsrubriek, en zag de berichten voortdurend aan zich voorbijtrekken. Maar al brengt ze haar werkzame leven al sinds 1997 zowel voor als achter de schermen van de televisie­wereld door, zelf kreeg ze nog nooit met ongewenst gedrag te maken, con­stateert ze – bijna verwonderd.

'Zíe ik het dan niet?'

‘Toen ik de post van Katja Schuurman zag, waarin ze schrijft dat zij zelf wel 180 keer aangifte had kunnen doen, ben ik me gaan afvragen of ik misschien ergens aan voorbij was gegaan. Zíé ik het dan niet? Maar nee, ik heb daar echt nooit iets van meegemaakt. In mijn tijd bij RTL niet en ook nu bij SBS niet. Misschien is dat dan gewoon pure mazzel?’

Ze zet koffie aan een imposant en smaakvol kookeiland in haar Haagse herenhuis met hoge plafonds, waar ze klassiek en modern heeft gecombi­neerd. Aan de met kalkverf behandelde muren twee grote schilderijen van Paul Dikker, de halfbroer die ze in 2007 leerde kennen toen ze zomaar ineens bij haar biologische vader op de stoep stond en er vervolgens een hele familie bij kreeg.

De eerste vijf jaar van haar leven woont Schuurhof met haar moeder bij haar opa en oma. Terwijl haar moeder als röntgenlaborante op onregelmati­ge tijden werkt, zorgen de grootouders voor Sandra. Haar vader kent ze niet. Hij was de wintersportliefde van haar moeder, maar bleek getrouwd met een ander. Dus is de vaderfiguur in Sandra’s leven opa, ‘haar mattie’.

Ze is pas vier wanneer hij plotseling overlijdt aan een hartaanval. Niet lang daarna trouwt haar moeder met Sandra’s eerste stiefvader – wiens ach­ternaam ze nog steeds draagt. Samen krijgen die een tweeling. Inmiddels is haar moeder bijna dertig jaar samen met Jan, die ook als opa en, samen met zijn vrouw, als toegewijd oppas geldt voor Sandra’s zevenjarige zoon James. Lachend, terwijl ze koeken en chocola op de grote eettafel zet: ‘Begrijp je het allemaal nog?’

En dit is nog maar de ene kant van je familie. Vanaf 2007 is er dus een heel deel bij gekomen.

‘Dat kun je wel zeggen. Ik had als vijftienjarige samen met een vriendin weleens een poging gedaan mijn biologische vader te vinden, maar dat liep op niets uit. Toen ik inmiddels zesendertig was, zei mijn moeder op een dag: ‘Jouw vader was trouwens wel een jaar of vijftien ouder dan ik.’

Vanaf dat moment dacht ik: als ik hem ooit wil zien, moet ik nú op zoek gaan, anders is het mis­schien te laat. Ik vergeet nooit meer hoe ik op 16 augustus 2007 in zijn straat stond, vlak achter de duinen in Zandvoort. Ik had mijn paarse Mini achteraan geparkeerd, zodat ik eerst moed kon verzamelen.

'Ik had nog nooit een foto van hem gezien, maar wist meteen: dat is mijn vader'

Het was zomer, er waren veel toeristen in Zandvoort en opeens kwamen er twee mensen aanlopen. Ik had nog nooit een foto van hem gezien, maar wist meteen: dat is mijn vader. Hij keek de auto in en knikte vriendelijk. Het liefst was ik daarna meteen weggereden, maar ik wist mezelf te vermannen en heb vervol­gens aangebeld bij het huis waar die twee mensen naar binnen gingen.

Het engste wat ik ooit heb gedaan. Én het begin van een heel nieuw leven. Mijn vader deed open en ik zei: ‘Ik wil je niet laten schrikken, maar ik denk dat ik je dochter ben.’ Zijn vrouw Lien kwam de keuken uit en zei meteen: ‘Ach kind, kom hier.’ Diezelfde avond zijn we met z’n drieën uit eten gegaan. Daarna heb ik nog tot diep in de nacht bij hen thuis gezeten. Ik had alles verwacht, maar niet dat ik meteen zo zou worden omarmd.’

Wat bijzonder, die reactie van zijn vrouw.

‘Zeker. Zij had er kennelijk altijd rekening mee gehouden dat dit op een dag kon gebeuren. Samen hadden ze twee zoons en een dochter, van wie Lien plakboeken bijhield. Vanaf die dag is ze dat ook voor mij gaan doen. Na haar dood vonden we die. Ik vond dat zo ontzettend lief.

Het is na die eerste euforie overigens wel even heftig geweest in hun huwelijk. Ineens was er nóg een kind. Ben je dik in de zeventig en moet je op je oude dag aan vrienden gaan uitleggen waarom er met de feestdagen plotseling een stoel bij staat.’

Je kreeg er ook een zus en twee broers bij.

‘Het is gek: van alle kinderen lijk ik het meest op mijn vader. Ellen kwam er meteen die eerste avond al achter; zij belde nog laat naar haar ouders. Mijn vader vertelde dat er bezoek was, en omdat ze met z’n allen heel hecht zijn en alles met elkaar bespreken, vertelde hij ook meteen dat het om een nieuw familielid ging. Dat viel, logisch, rauw op haar dak.

'Mijn vader is altijd een flirt geweest – al moet je er tegenwoor­dig mee oppassen om dat woord te gebruiken'

Mijn broers reageerden juist laconiek; die hadden er ergens wel rekening mee gehouden. Mijn vader is altijd een flirt geweest – al moet je er tegenwoor­dig mee oppassen om dat woord te gebruiken. Dus Aldo had de volgende ochtend al met beschuit en muisjes op de stoep bij zijn ouders gestaan en ’s middags kwam hij naar Den Haag om mij te ontmoeten.

De volgende dag zag ik ook Paul voor het eerst. Ellen had meer tijd nodig, die was boos op mijn vader en vond dat hij met het verzwijgen van mijn bestaan veel vrouwen verdriet had gedaan: haar moeder, mij, mijn moeder. Ze wilde dat hij dat eerst zou erkennen.’

Hoe vond je moeder het dat jij er zomaar een hele familie bij kreeg?

‘Ik denk dat ze het wel moeilijk heeft gevonden. Veel van mijn aandacht, tijd en energie ging ineens uit naar de Dikker-kant. Maar ze zal ook blij voor me zijn dat ik nu weet wie mijn vader is en dat James twéé leuke opa’s heeft. Ik heb ook meteen gezegd dat ik mijn verjaardag niet apart ging vieren, dus sindsdien komen ze elkaar tegen op feestjes. Dat is vast niet makkelijk geweest, maar ze dóén het wel.’

Wat heeft het jou gebracht?

‘Het heeft me completer gemaakt. Ik ken nu het oorlogsverleden van mijn vader, die als Joods jongetje in zijn eentje heeft moeten onderduiken, vluchten van de een naar de andere plek. Ik had mezelf tekortgedaan als ik hem en mijn half­broers- en zus niet had leren kennen. De Dikkers zijn zo’n leuke, creatieve familie. Kun je nagaan hoe anders mijn leven dan was gelopen, denk ik weleens. Het is een enorme verrijking geweest, en dat allemaal door één beslissing.’

Je zoon James groeit net als jij op zonder zijn biologische vader.

Meteen: ‘Ja, maar dat is niet zoals ik dat het liefst had gezien.’

Zijn vader en jij waren al uit elkaar toen je er, tweeënveertig jaar oud, achter kwam dat je zwanger was.

‘Ik heb kinderen altijd heel leuk gevonden, fungeerde ook graag als logeeradres voor neefjes en nichtjes. Maar zelf jong moeder worden, paste niet bij mijn werk. Zeker toen ik nog verslaggever was bij RTL Nieuws kon ik midden in de nacht uit bed worden gebeld dat ik naar Schiphol moest om ergens ter wereld reportages te gaan maken.

Toen ik eenmaal de veertig was gepas­seerd, had ik het idee dat het ooit nog zou gebeuren eigenlijk al geparkeerd. Omdat het nooit paste, of zo. Dus ik schrok enorm toen ik zwanger bleek te zijn, maar was tegelijkertijd ook heel blij. Als zoiets gebeurt terwijl je al twee­ënveertig bent, is daar een reden voor en moet je er gewoon het beste van maken. En volgens mij doen we dat: James is een heel blij jongetje.’

Wie zijn de vaderfiguren in zijn leven?

‘In het begin zag hij zijn eigen vader geregeld. Door corona is dat helaas minder geworden. Maar gelukkig zijn er opa Jan, mijn zwager Bas en een aantal goede vrienden. En hún kinderen, die als baby’s in mijn armen lagen, passen nu op James. Dat is ontzettend leuk.’

Het alleenstaand moederschap combineren met een fulltimebaan lijkt me lastig.

‘Dat is ook ingewik­keld. Ik weet nog dat ooit iemand tegen me zei dat als je geen kinderen kreeg, je leven nooit helemaal volledig zou zijn. Ik werd daar boos om, vond het een ongepaste opmerking. Boven­dien: uit onderzoek bleek laatst dat mensen zónder kinderen gelukkiger zijn.

En ik geloof dat ook wel. James en ik zijn ontzettend close en ik zou wat wij hebben nooit willen missen, maar er is óók altijd die stress dat hem iets overkomt – of mij, waardoor ik niet meer voor hem zou kunnen zorgen. Een diepgewortelde angst die ik, zeker als alleenstaande moeder, soms zwaar vind.

En daarbij is het gewoon hard werken: als ik de late editie van Hart van Neder­land presenteer en daarna ook nog Shownieuws doe, lig ik pas om twee uur in bed, terwijl de dag met James om zeven uur alweer begint. Maar goed, daar staat tegenover dat we ontzettend veel plezier hebben samen. Hij is zo’n lief, goed ventje.

Ik moet ook weleens denken aan een vakantie op Ibiza met vriendinnen, waar zij nóg de hele tijd over hun kinderen bleven praten. Iets waar ik toen echt helemaal niets van snapte. En nu wil ik zelf óók niet meer lang weg zonder mijn zoon omdat ik hem dan gewoon te veel mis.’

Heb je er weleens verdriet van gehad dat je het klassieke gezins­leven niet hebt gekend?

‘Natuur­lijk. Idealiter had ik het voor James beter willen doen. Maar het is geen bewuste keuze geweest; mijn leven is nu eenmaal zo gelopen. Daarbij zeggen mijn vriendinnen dat ik het plaatje idealiseer. Zo’n lange tafel vol eten, spelende kinderen eromheen, ouders die samen heel gelukkig zijn. Terwijl ik natuurlijk bij anderen zie dat dat echt niet altijd zo gaat.’

Had je nog een tweede kind gewild?

‘Voor James had ik het leuk gevonden, omdat ik zelf weet hoe fijn het is om broers en zussen te hebben en omdat hij zo’n sociaal kind is dat goed kan delen. Dus die pijn voel ik meer voor hem dan voor mezelf. Tegelijker­tijd ben ik me ervan bewust dat er heel veel harmonie is in dit huis. Bij anderen is het weleens onrustig; ouders die het samen moeilijk hebben, ruzies tussen kinderen onderling. Dat speelt bij ons thuis niet.’

Je liefdesleven wordt nauwgezet gevolgd door de bladen. Er kwam een profvoetballer voorbij, een tandarts, een radioloog...

Met haar handen voor het gezicht geslagen: ‘Ik wéét het! Maar sinds ik ben gestopt om nog mannen mee te nemen naar premières is er meer rust gekomen. Al worden er nog steeds dingen gezegd die absoluut niet waar zijn, grove leugens over relaties die ik zou hebben gehad. Dat hoort er kennelijk bij als je een vrouw alleen bent.’

Mis je het weleens, een relatie?

‘Eerder het plaatje dan de relatie zelf. Ik heb een ontzettend druk en leuk leven. Ik zit eigenlijk nooit op de bank, terwijl ik wel denk: het zou leuk zijn als... Toch geloof ik er wel in dat het nog een keer gaat gebeuren. Een relatie is uiteindelijk toch een vorm van geluk die je niet kunt vervangen door iets anders.’

2021 was een jaar van jubilea voor Schuurhof. Ze werd in november vijftig en was precies twintig jaar royaltyverslaggever, een specialisatie die bij toeval ontstond toen ze, mede dankzij haar goede beheersing van het Spaans, door RTL Nieuws naar Argentinië werd gestuurd om daar onderzoek te doen naar kroonprins Willem-Alexanders nieuwe liefde Máxima Zorreguieta.

‘Twee jaar later werd hun eerste dochter Amalia geboren en ik weet nog dat ik toen dacht: voordat dat een beetje interessant wordt, is ze achttien, en dat ga ik zéker niet meer meemaken als royaltyverslaggever.’

Met haar ken­merkende brede glimlach: ‘Maar daar stond ik vorig jaar, hoor, bij de Raad van State, om de achttienjarige kroon­prinses vragen te stellen. Ik had destijds niets met het koningshuis en het leek me sowieso niet uitdagend om zo lang hetzelfde te doen, maar de tijd is eigen­lijk voorbijgevlogen. In die twintig jaar is het in elk geval nooit saai geweest.’

Heb je eigenlijk ook een speciale royaltygarderobe?

‘Ik heb boven een aparte kledingkamer en daarin ook een hoekje voor staatsbezoeken, ja. Dat is wel echt een andere ball game, met kleding die ik normaal gesproken niet draag. Jaren geleden heb ik een heel mooi jurkje van Natan gekocht, het Belgische merk dat Máxima ook draagt. Gelukkig zijn er soms ook labels die me sponsoren en heb ik een goede styliste, zodat ik me altijd aan een dresscode kan conformeren.’

Hoe vond je het om vijftig te worden?

‘Ik had er veel minder moeite mee dan gedacht. Op de dag zelf, 13 november, ging er weer een nieuwe avondlockdown in. Waardoor ik de plannen voor mijn feest lastminute heb omgegooid: we begonnen al om half één in mijn favoriete restaurant en hebben mijn verjaardag tot precies acht uur heel uitbundig gevierd.

Mijn vrienden hadden een film van een uur over mijn leven gemaakt, er waren geweldige speeches van mijn zus en broers: leuker had het niet kunnen zijn. Als je vijftig kunt worden met zo veel fijne mensen om je heen en een fantas­tisch kind, wat wil je dan nog meer?’

Wat weet je nu dat je liever eerder had geweten?

‘Dat het zonde is om zo onzeker over je uiterlijk te zijn. Als ik foto’s zie van dertig jaar geleden, denk ik: had ik er toen maar meer van genoten. Ik had eerder tevreden willen zijn, want perfectie bestaat niet. En daarbij heb ik het afgeleerd om te piekeren. Dat zit wel in me, maar ik leef nu bewust bij de dag. Het heeft geen zin om je dingen af te vragen als: wat als James iets overkomt, wat als ik mijn baan kwijtraak? Daar krijg je alleen maar rimpels van.’

Daarover gesproken: je bent niet van de cosmetische ingrepen.

‘Zeg nooit nooit, maar liever niet. Om me heen zie ik hoe fout dat kan gaan. Bovendien is het een glijdende schaal. Als je er eenmaal mee begint, waar eindig je dan? Daarbij vind ik dat je moet accepteren dat ouder worden bij het leven hoort.

Ik eet bewust en sport veel. Omdat het mentaal goed voor me is, ik geloof in ontspanning door inspanning, en om in een gezond stramien te blijven. Ik heb maat 36-38 en zorg ervoor dat dat zo blijft. Maar ik geniet ook erg van uit eten gaan met vrienden en dan laat ik de wijn en Franse kaasjes echt niet staan. Dat zou ik armoe vinden. Het leven moet wel leuk blijven.’

Je hebt 25 duizend volgers op Insta­gram. Hoe ga je om met social media?

‘Op Instagram zijn veel foto’s vaak zo opgepoetst dat je alleen maar fantasiebeelden ziet. Fantastische levens in luxeoorden en vrouwen met vlekke­loze huidjes. Als je jonger bent, maakt dat misschien onzeker over je eigen leven.

'This is it: ik ben vijftig, natuurlijk heb je dan rimpels'

Ik denk in elk geval wel dat ik er last van zou hebben gehad. Dus zelf gebruik ik nooit een filter voor mijn foto’s. This is it: ik ben vijftig, natuurlijk heb je dan rimpels.’

Die je bij jou in elk geval niet ziet dankzij je signature pony. Je manager Hans had vooraf gezegd dat hij je op de foto’s weleens met je haar naar achter wilde zien.

‘Als je een pony hebt, kun je je haar niet zomaar naar achter doen zonder dat dat er gek uitziet. Bovendien vond ik dat opgestoken haar al spannend zat. Mijn vaste kapper heeft me twaalf jaar geleden die pony aangeraden en ik zeg elke keer tegen hem: ‘Als het niet meer kan, moet je het zeggen, hè?’ Vooralsnog heb ik hem er niet over gehoord, dus hou ik het lekker zo!’

Sandra in 30 seconden

Sandra Schuurhof is geboren en getogen in Den Haag. Na de School voor Journalistiek (waar ze pas na vier pogingen werd ingeloot) begint ze haar journalistieke carrière bij 5 in het Land van RTL5, dat zich richt op binnenlands nieuws. Een bekend gezicht wordt ze door haar werk voor RTL Nieuws. Eerst als algemeen verslaggever, later als verslaggever koningshuis. Bij RTL is ze ook te zien in programma’s als RTL Boulevard en Wat vindt Nederland? In 2012 stapt ze over naar SBS6, waar ze tegenwoordig een van de anchors van Hart van Nederland is en Hart van Oranje presenteert.

Sandra woont samen met haar zoon James Luke (7) in Den Haag.

Dit interview heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan (c) Nouveau / DPG Media 2022

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in