Mylo Freeman: 'Arabella is mijn manier om meer kleur te verspreiden'

Binnenkijken bij de kinderboekenschrijver!

Mylo Freeman (61) schreef en illustreerde ruim zestig prenten­boeken. Met haar zwarte prinsesje Arabella brengt ze meer kleur in kinderboeken. Een mooi antwoord op het leed van onder meer haar Afro-Amerikaanse vader.

Wanneer je het huis van Mylo en haar gezin bin­nenkomt, is het alsof je een prentenboek voor volwassenen instapt. De gang combineert gifgroen met gouden cherubijntjes, in de badkamer brandt roze licht, de slaapkamer is knalrood en in de metershoge woonkamer/keuken – van oorsprong een atelier met dakramen – vind je oranje, geel en turquoise.

Alsof Mylo zich niet alleen in haar prentenboe­ken, maar ook in haar huis heeft uitge­leefd met de vrolijke ecolinekleuren waar ze zo van houdt. In haar atelier beneden, waar zij haar boeken schrijft, tekent en schildert, staan bakjes vol krijtjes, stiften en kwasten, rijen felgekleurde boeken van haar hand en zo’n honderd extrava­gant uitgedoste bruine en zwarte Barbies.

‘Ja, het ontbreekt hier niet aan kleur,’ zegt Mylo terwijl ze groene en oranje water­glazen neerzet. Kleuren maken haar blij. ‘Wanneer ik mijn atelier binnenkom, denk ik altijd: wat is het hier leuk en gezellig, dat laadt me echt op.’

'Wanneer ik in een soort super­concentratie een leuk verhaal maak, kom ik weer tot mezelf'

Dat is niet alleen fijn om goed te kunnen werken. Ook als haar iets dwarszit, werkt het atelier helend. ‘Mijn oudste dochter, die nu 23 is, kreeg op haar negende diabetes type 1. Dat was heel ingrijpend voor ons allemaal. Het helpt me om me op dat soort momenten terug te trekken op mijn werkplek en creatief te zijn. Wanneer ik in een soort super­concentratie een leuk verhaal maak, kom ik weer tot mezelf.’

AMERIKAANSE ROOTS

‘Ik ben een positief mens. Als het even kan, is het leven iets om te vieren. Vertrouwen, positief zijn en dankbaarheid heb ik heel erg van mijn moeder meegekregen. Zij was een romantisch, avontuurlijk meisje dat op haar achttiende in een platenzaak in Canada ging werken.

Daar kwam ze mijn vader tegen, een Afro-Amerikaanse jazz­muzikant; het was liefde op het eerste gezicht en een paar jaar later werd ik gebo­ren. Achteraf gezien had mijn vader nooit een kind moeten krijgen.

'Mijn vader mocht in Amerika geen relatie met een witte vrouw, hij werd gewei­gerd in hotels'

Hij had trauma’s door racisme: hij mocht in Amerika geen relatie met een witte vrouw, hij werd gewei­gerd in hotels. En hij had bijvoorbeeld als kind een Disney-tekenwedstrijd gewonnen, maar toen de Disney-man de prijs kwam uitreiken en zag dat hij zwart was, wei­gerde hij de prijs te geven. Zo pijnlijk.

En hij had trauma’s door de Korea-oorlog, waarin hij zwaar gewond was geraakt. Wij reisden met zijn muziek mee, maar hij kreeg zenuwinzinkingen en woedeaanval­len en hij wist niet wat hij met me aan moest.

Toen ik vier was, zijn mijn moeder en ik gelukkig teruggegaan naar Nederland. Met haar heb ik het goed gehad. Na mijn studie heb ik weer contact met mijn vader gezocht. Ik heb een paar jaar in New York gewoond, waar hij ook woonde, en toen snapte ik eindelijk zijn onmacht, waardoor hij geen vader kon zijn.

Toch heb ik lang last gehad van zijn afstandelijke gedrag. Ik hield daardoor namelijk zelf ook afstand in relaties. Pas na de geboorte van mijn oudste zoon en de breuk met zijn vader, kon ik dat door therapie veranderen. Vlak daarna ontmoette ik Marc, met wie ik nu 25 jaar samen ben en twee dochters kreeg.’

'Marc heeft mij het gevoel gegeven dat ik het waard ben om van te houden'

Met haar partner, kunstenaar Marc Raven, praat Mylo over kunst, ze kunnen samen goed lachen en vormen een goed opvoedteam. Wanneer Mylo vertelt wat ze van hem geleerd heeft, breekt haar stem: ‘Hij heeft mij het gevoel gegeven dat ik het waard ben om van te houden, juist ook toen ik dat nog aan het uitzoeken was en kwetsbaar was. Bijzonder toch, dat dat me nog altijd emotioneert.’

ULTIEME VRIJHEID

Ze schilderde, illustreerde, maakte als zangeres een cd en deed modellenwerk. Mylo vond gewoon te veel dingen leuk om een keus te maken, maar vanaf de geboor­te van haar zoon – en daarmee haar kennismaking met de wereld van prentenboeken - wist ze dat ze prentenboeken wilde maken.

‘Opdrachtgevers vonden soms dat ik als illustrator te veel kleur gebruikte en ik moest telkens doen wat zíj wilden. Maar met kinderboeken kon ik helemaal mijn gang gaan. Het voelde als de ultieme vrij­heid. Dít was de plek waar ik moest zijn. Het hielp wel dat mijn eerste boek, Potje, heel goed ontvangen werd.

Tot dat moment was ik tegen andere mensen altijd voorzich­tig, waarschijnlijk door mijn kleur. Ik had me vroeger thuis wel veilig gevoeld, maar op straat had ik als kind altijd het gevoel dat ik aangeschoten wild was. Ik kon elk moment uitgescholden worden vanwege mijn kleur. Ik was op mijn hoede.

'Een kleuter ziet wel dat ik bruin ben, maar het zegt hem nog helemaal niets'

Maar bin­nen de kinderboekenwereld en bij het voor­lezen op scholen en in bibliotheken voelde ik dat helemaal niet. Een kleuter ziet wel dat ik bruin ben, maar het zegt hem nog helemaal niets. Ik mocht helemaal zijn wie ik ben.’

OP DE ZEEPKIST

Vijftien jaar geleden hoorde Mylo dat een zwart meisje geen prinses wilde spelen in een toneelstuk omdat prinsessen altijd wit zouden zijn en blonde haren hadden. ‘Dat verhaal sloeg bij mij in als een bliksemslag. Waarom had ik daar zelf nog nooit aan gedacht? De oplossing is zo simpel: een boekje maken over een zwart prinsesje.’

Het werd de populaire Arabella-serie, met inmiddels vijftien boeken, vertaald in acht talen plus een poppenserie, een app en een theaterstuk. ‘De Arabella-boeken zijn ook voor mijzelf heel heilzaam. Ik voel me com­pleter nu ik ook bezig ben met mijn zwarte kant.’

'Arabella is mijn bescheiden manier om iets te bereiken: meer kleur en diversiteit in kinderboeken'

Mylo voelt zich geen activist, ze kijkt met bewondering naar Sylvana Simons, maar durft zelf niet op de zeepkist te staan. Toch doet ze dat, op haar manier.

‘Arabella is mijn bescheiden manier om iets te bereiken: meer kleur en diversiteit in kinderboeken, en ik hoop dat het net zo doeltreffend is. Als ik terugdenk aan de tekenwedstrijd van mijn vader, denk ik: ik heb toch wat recht­gezet.’

Eind vorig jaar maakte Mylo haar eerste boek voor volwassenen: Over dames en tas­sen, getekende en geschreven portretten van vijftig eigenzinnige, historische vrou­wen en hun tas; rolmodellen, ook ter inspi­ratie van haar dochters.

En de afgelopen maanden draaide Mylo’s leven om het femi­nisme, omdat ze het boek van de Nigeriaanse Chimamanda Ngozi Adichie illustreerde: We moeten allemaal feminist zijn. Het is een bewerking van het gelijknamige essay voor kinderen vanaf acht jaar.

Opnieuw een boek met een missie dus. ‘Ik heb daarin ook een kickboksend meisje getekend en een jongen die ballet doet, omdat het ook gaat over wat kinderen zelf graag doen in plaats van wat ze horen te doen. Ik kijk ernaar uit om met dit boek op scholen met kinderen te discus­siëren over feminisme.’

Van rustiger aan doen met werken wil Mylo niets weten. ‘Ik werk zeven dagen per week en dat vind ik heerlijk. Ik werk geen uren achter elkaar, dan zie ik het ook niet meer, dus dan ga ik tussendoor even afwassen. Soms denk ik wel: hè? Hoe kan het nou dat ik ineens al over de zestig ben?

Maar ik hoop dat ik fit blijf met mijn twee Zumba-lesjes per week - ook in coronatijd, met de iPad. En ik denk dat je fris blijft door regel­matig je grenzen te verleggen en nieuwe dingen te doen, bijvoorbeeld doordat ik ineens iets voor volwassenen ging maken. Ik heb ook nog ideeën genoeg, dus ik ga door tot ik erbij neerval.’

PS Dit najaar komt er een nieuw boek voor volwassenen uit van Mylo: over dames en sieraden!

Deze reportage heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan (c) Nouveau / DPG Media 2021

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in