Caroline Tensen openhartig over de liefde, het leven en haar lijf

De overgang ervoer Caroline Tensen (59) als een lijdensweg. In haar boek, dat direct na verschijning de top-10 binnen denderde, beschrijft ze hoe ze er mentaal en fysiek weer bovenop kwam. ‘Zonder Ernst-Jan had ik het nooit gered.’

Caroline Tensen leidt rond, in jeans en knalroze American Vintage-sweater, op de voet gevolgd door chihuahua Jip. Van de ruime tuin naar de woonkamer vol boeken en kunst – veel uit Afrika, souvenirs van haar goededoelenreizen. De aangrenzende open keuken is helder wit, de Piet Hein Eek-eettafel ook en achter een laag zitbankje ligt haar collectie designertassen uitgestald.

Ze kocht het huis van een tekening, toen dochter Charlotte en zoon Bob op zichzelf gingen wonen en zij van inmiddels empty nest Bussum naar Amsterdam wilde. Maar al voordat de nieuwbouw was afgerond, had ze op een ambassadeursreis voor Orange Babies haar nieuwe liefde Ernst-Jan Smids leren kennen.

Tensen: ‘Hij was al zeven jaar gescheiden, maar toen ik bij hem thuis kwam, zag ik hippe meubels, veel bloemen, bran­dende kaarsen. Dat vond ik enig. Dus hier hebben we het uiteindelijk ook helemaal samen ingericht. Met mijn ex werd het zo’n compromishuis omdat onze smaken uiteenliepen, maar Ernst en ik hebben geen enkele concessie hoeven doen; we vonden precies hetzelfde mooi.’

Aan de eettafel, met Jip op schoot, naast een vaas met zachtroze rozen: ‘Hij zat helemaal niet te wachten op een relatie, had het prima in z’n eentje. En trouwen wilde hij al helemaal niet meer. Nou, toen fietste ik dus zijn leven in. Vervolgens vroeg hij me binnen zes maanden ten huwelijk.’

In 2024 is het alweer tien jaar geleden, die bruiloft op Vlieland, maar de foto’s op haar Instagrampagina zouden ook van een pas verliefd stel kunnen zijn. Vakanties, boottochten en etentjes van een stralend koppel, dicht tegen elkaar aan, meestal met een koel glas witte wijn in de hand, voorzien van hashtags als #samengenieten, #samenlunchen, #leukedingendoen en #teljezegeningen.

Dat prille geluk werd vier jaar na hun ontmoeting flink op de proef gesteld toen de altijd energieke Tensen, die haar nieuwe echtgenoot bovendien had verzekerd ‘niet aan de overgang te doen’, steeds somberder, zwaarder en futlozer werd.

Nouveau

Een en ander culmineerde toen de twee in 2016 op reis waren in India en Tensen tijdens de viering van een hindoestaans lentefeest een knalroze verfbom in haar beroemde Lecokapsel kreeg. In plaats van met haar hoofd te schudden, stond ze urenlang huilend onder de douche in haar super-de-luxe hotel.

Omdat haar kapsel rozig van kleur bleef, belde ze overstuur Van Zadelhoff, die haar probeerde te kalmeren: ‘Lady Gaga heeft ook roze haar, dus het is hartstikke hip.’ Maar relativeren, normaal gesproken haar handelsmerk, was precies wat haar nu niet meer lukte.

Dus belde Van Zadelhoff de hele regio af om de beste kapper van India te vinden die hij, eenmaal gevonden, telefonisch instrueerde hoe exact het haar van zijn blonde boegbeeld te kleuren.

Tensen, in haar boek Het verboden woord: ‘Ben je in een land waar kinderarbeid nog bestaat, maak je je druk over je haar!’

Nouveau

Moraal van het verhaal: ook vrouwen die niet aan de overgang doen, doen meestal toch wél aan de overgang.

Tensen: ‘Ik woog tijdens die reis 83 kilo, kreeg mijn baggy spijkershort niet eens meer aan, maar ik had nog nooit van mijn leven een opvlieger gehad, dus ik had me ook niet gerealiseerd dat ik al hartstikke in de overgang wás.’

In Het verboden woord schrijf je: ‘Het woord overgang valt 395 keer in dit boek en dat is geen een keer te veel.’

‘Toen ik eenmaal door had wat er aan de hand was, heb ik dat angstvallig geheim proberen te houden. Helemaal in mijn vak, waar vrouwen jong en aantrekkelijk moeten zijn, wilde ik niet met de overgang geassocieerd worden. Gynaecoloog en overgangsdeskundige Dorenda van Dijken zegt het heel mooi: ‘We willen allemaal oud worden, maar niet oud zíjn’.’

Toen je onlangs bij Jinek te gast was in verband met je boek, kwam er veel kritiek van vooral vrouwe­lijke opiniemakers. De strekking: stop te beweren dat je een taboe doorbreekt met iets dat geen taboe is.

‘Toch heb ik, net als destijds na de documentaire, ook nu weer honder­den reacties gekregen van vrouwen die me bedanken voor het bespreek­baar maken. Dus kennelijk is het voor veel van hen, en zeker voor werkende vrouwen, wél een taboe. Het taboe ligt bij jezelf: vind jij het lastig om erover te praten of niet? Ik, en veel vrouwen met mij dus wel.’

Neem ons eens mee naar je dieptepunt.

‘Dat was toen ik ’s ochtends Puck ging uitlaten, mijn inmiddels overleden hond. Niet alleen voelde ik me veel te zwaar en waren mijn gedachten zwart, ik kon ook niet meer stoppen met huilen. Ernst belde en ik was ontroostbaar, terwijl ik zelf niet begreep waarom. Dat was misschien nog het allerergste.’

Was het wanhoop, paniek of vooral heel zwart?

‘Heel zwart. De arts waarbij ik daarna terechtkwam zei: ‘Ik moet het aan je vragen, heb je rare gedachten?’ Dat was niet zo.’

In het boek zeg je wel dat je ‘langs het randje’ hebt gelopen.

‘Ik kon niet meer relativeren, alles was naar. En je krijgt jezelf er niet meer bovenop. Je weet ook zeker dat het nooit meer goed komt. Terwijl het glas bij mij altijd halfvol was. Ernst had ineens een totaal andere vrouw thuis.’

Roger Neve voor Nouveau

Een vrouw die ‘niet aan de overgang deed’.

‘Ik voelde me een enorme kat in de zak, ik had het bijna begrepen als hij toen bij me was weggegaan.’

Hoe kwam je erbovenop?

‘Eerst deed ik een onderzoek, waaruit bleek dat ik nog nul komma nul geslachtshormonen in mijn bloed had. Dat zorgde er ook voor dat ik inhammen op mijn hoofd kreeg, waardoor Leco haarstukjes voor me moest maken. Vervolgens ben ik aan de bio-identieke hormonen gegaan. Ik kreeg vier soorten, zowel om te smeren als om te slikken. Vanaf dat moment voelde ik me heel langzaam opknappen, al zijn er soms terugvallen. Twee maanden geleden nog was ik uit het niets weer heel verdrietig en onzeker. Maar nu weet ik wat de oorzaak is. Dat helpt al.’

Als vrouw die net begint aan de overgang werd ik een beetje somber van jouw boek. Ernstige opvliegers, vaginale droogheid, brain fog, urineverlies, depressie, verdwijnen van de taille, buikvet en slappe borsten, ongewenste haargroei, broze nagels, opge­zwollen enkels, botontkalking, meer kans op hart-en vaatziek­ten...

‘Ja joh, echt verschrikkelijk. Maar je krijgt het nooit allemaal tegelijk hè. En twintig procent van de vrouwen heeft helemaal nergens last van. Of het blijft alleen bij wat opvlie­gers. En sowieso: het komt goed, echt. Dat is ook de boodschap van mijn boek. Ik voel me beter en fitter dan ooit.’

Zo zie je er ook uit. Een stralende vrouw die volgend jaar zestig wordt, en dat zonder strakgetrok­ken gezicht.

‘Ik vind het er vaak niet mooier op worden met al die fillers. Dus ik doe twee keer per jaar het minimale aan botox. Over mijn hele gezicht kleine prikjes en na vier weken kom ik terug om waar het nodig is nog een tikkie te krijgen. Niet meteen de hele boel platspuiten. Mijn oogleden zijn gelaserd voor een frissere blik. En ik heb ooit liposuctie op mijn heupen laten doen toen ik dat vet ondanks drie keer per week trainen en marathons lopen niet kwijtraakte. Maar daarna moet je wel zorgen dat je op gewicht blijft, anders krijg je het op een andere plek terug.’

Roger Neve voor Nouveau

Je staat elke dag op de weegschaal. Je vertelde me eens dat je zelfs op vakanties een speciale reisweeg­schaal meeneemt.

‘Toen die er nog niet waren, deed ik altijd een spijkerbroek zonder stretch in mijn koffer. Ik kreeg ooit na een maand Frankrijk in omslagdoeken, bikini’s en met vooral veel lekker eten mijn broek niet meer aan. Vanaf dat moment hou ik ook tijdens reizen in de gaten of ik niet te veel aankom. Dat klinkt obsessief, maar ik vind het verschrikkelijk om aan de lijn te moeten. Dat wil ik nooit meer.’

Je deed een streng dieet nadat je zo was aangekomen.

‘Ik woog op een gegeven moment 85 kilo, ik geloof dat ik dat nog het ergste vond. Van de overgang kom je normaal gesproken maximaal 4 kilo aan, maar dan moet je wel anders gaan eten. Als je blijft doen wat je deed, zoals ik, loopt het uit de hand. Begin 2017 viel ik 12 kilo af en daarna heb ik nog een paar weken streng gelijnd om voor eens en altijd ruim onder de 70 kilo te komen. Dat wil ik zo houden, maar dan moet je dus wel blijven opletten. Ik heb levenslang.’

Als je uit eten gaat, bestel je twee voorgerechten, geen hoofdgerecht.

‘Soms wel hoor, als ik echt zin heb in een entrecote met friet. Maar je kunt niet steeds én een voorafje én een hoofdgerecht én een dessert nemen. Dus ik eet alles, maar wel met mate. Op draaidagen neem ik mijn eigen minikoelbox mee. Rookvlees, hummus, eiersalade, crackertjes en kaas. Dan kom je ook niet in de verleiding om de dik belegde broodjes met brie van de catering te nemen. En ik ben een hartig mens, dat scheelt. Voor mij is een cracker met mayonaise, kaas en kom­kommer net een tompoes.’

Gedisciplineerd hoor.

‘Het zit gewoon in mijn systeem. Ik ben gek op wintersporten en dan ga ik veel skiën, maar ook elke dag lunchen. Als we zeventien dagen weg zijn, mag ik van mezelf één keer pizza, één keer kaas­fondue en één keer de käsespätzle, een pannetje vol bergkaas en deeg, heerlijk. Dat eet ik alleen met mijn dochter – allebei een eigen pannetje en niemand mag dan tegen ons praten. Toch kom ik tijdens de wintersport nooit aan omdat ik ervoor zorg dat ik op die andere dagen gezonde keuzes maak.’

Ze staat op, loopt de keuken in voor een schaal koekjes, haar favorieten: digestives met een dun laagje choco­lade. ‘Ik vind het altijd flauw als mensen zeggen dat ik een stok achter de deur heb omdat ik op televisie kom. Wat is dat nou voor onzin? Alsof ik niet net zo hard die strijd tussen mijn oren moet leveren. Ja, ik heb een personal trainer. Maar iederéén kan gaan sporten. Als je ouder wordt, is spierkracht extra belangrijk. Te weinig spiermassa is slechter voor je dan overgewicht.’

Vindt Ernst het belangrijk dat jij slank blijft?

‘Hoe kom je daar nou bij? Hij draagt mij op handen en dat deed hij ook toen ik 85 kilo woog. Maar hij is zelf slank en let op zijn gewicht, dus dan vind ik het leuk om daar als een slanke vrouw naast te staan. Een fit stel, geen dikke buik, niks. Lekker.’

Isa Hoes vertelde laatst in dit magazine dat ze van de overgang meer zin kreeg in seks.

‘Echt waar? Lucky her.’

Ernst en jij zijn er zowel in de Videolanddocumentaire Het verboden woord als in het boek open over dat jullie seksleven inzakte. In het begin van jullie relatie ging het ‘sky high’ en ineens was het ‘alsof er een lichtknop werd omgezet. Het ging sky high naar beneden’.

‘Ik had inmiddels zo’n hekel aan mijn eigen lichaam dat ik me alleen nog in het donker wilde uitkleden. Kun je nagaan: bij je eigen man. Dat lichaam wílde helemaal niet vrijen. Bovendien verdween de behoefte.’

Van het ene op het andere moment of geleidelijk?

‘Dat laatste. Eerst vind je het gek wat er gebeurt, wil je er niet aan toegeven. Maar seks moet ook geen opgave worden. Intussen werd ik dikker en dikker. Dan komt er een moment dat je het er samen over gaat hebben, wat altijd lastig is omdat het dan zo’n besproken onderwerp wordt. Maar Ernst is er altijd heel relaxed over geweest. Omdat we het gelukkig verder wél goed hadden samen. Alleen was dit wat snel. Het enige dat ik nodig had, was in zijn armen in slaap vallen. Dat is óók genegenheid. Ik moet er niet aan denken dat hij zo’n man was geweest die vond: jammer voor jou, maar je doet maar gewoon even mee.’

Veranderde het uiteindelijk ook weer?

‘Jawel, het stabiliseert. En door het afvallen voelde ik me weer lekker in mijn eigen lijf. Het is niet zo dat we nu weer vier keer per week van de linnenkast springen, maar het zit gewoon goed.’

Tensens kinderen zijn inmiddels volwas­sen. Charlotte (32) studeerde kunstge­schiedenis, specialisatie oude meesters, en is accountmanager bij een marke­tingbureau. Zoon Bob (28) is content creator. Oma worden zit er nog niet in. ‘In het begin durfde ik mensen niet te vertellen dat Lot waarschijnlijk geen kinderen wil. Omdat er altijd zo achter­lijk op wordt gereageerd. Ik zal nooit ‘je weet niet wat je mist’ tegen haar zeggen en heb me er eigenlijk al bij neergelegd, maar ergens hoop ik toch dat ze nog van gedachten verandert.’

Dat jij zo succesvol bent, is voor je kinderen weleens lastig geweest, vertelde je me in een eerder inter­view.

‘Omdat je daarmee onbewust de lat hoog legt. Ik heb ze een waanzinnig leuk leven kunnen geven, veel van de wereld laten zien en we hebben samen in mooie huizen gewoond. Zij hebben ook allebei een heel leuk huis, maar het is wel huur. Ze realiseren zich dat ze in luxe zijn opgegroeid en weten niet of ze dat voor zichzelf of eventuele kinderen ook kunnen realiseren.’

Jij bent in een gezin opgegroeid waar elk dubbeltje werd omge­draaid.

‘Het lag niet voor het oprapen, maar het heeft mijn zus en mij nooit aan iets ontbroken. Daar zijn we allebei heel dankbaar voor.’

Je ouders zijn inmiddels overleden. Op welke momenten mis je ze nog?

‘Mijn moeder was de allerleuk­ste oma van de wereld en een dijk van een vrouw. Die kon bergen verzetten. Mijn vader is tot aan zijn dood drie jaar geleden een klankbord voor me geweest. Als ik advies nodig had, belde ik hem. Die neiging heb ik nog steeds weleens: even papa bellen. Maar ja...’

In 1986 is Caroline Egbertine Tensen voor het eerst op televisie te zien, als omroepster bij Veronica. Het begin van een langlopende carrière die de veertig jaar nadert. Ze glorieert in tijden dat 2,9 miljoen kijkers een tegenvaller zijn; streamingdiensten en mobiele telefoons die het ‘lineaire kijken’ bedreigen, bestaan nog niet. Grootste hits: Wie ben ik?, Het spijt me, Babyboom, DNA onbekend en het inmiddels al drieëntwintig jaar succesvolle Eén tegen 100.

Verklaar zelf eens waarom je nog steeds op de buis bent.

‘Ik denk dat het voordeel is dat ik ben begonnen in een tijd waarin je nog vlieguren mocht maken. Soms waren dingen nog niet goed genoeg, maar daar viel niemand over. Je mocht rustig bouwen en ervaring opdoen. Tegenwoordig zijn mensen door sociale media veel sneller bekend. En als je dan een flop hebt, wéét ook iedereen dat meteen. Sociale media versnellen zowel succes als afta­keling. Bij mij geldt: what you see is what you get. Wat ik vaak hoor, is dat ik de buurvrouw had kunnen zijn. ‘Het is net of ik je ken.’ Ik ben vertrouwd, maar ook one of the guys, dus geen bedreiging en ook niet echt een tutje. Bovendien heb ik dezelfde issues als mijn publiek: altijd bezig met de lijn, gescheiden, de perikelen van het moederschap. Dat schept een band.’

Je maakt al tien jaar deel uit van een eetclubje met andere succesvolle televisievrouwen: Anita Witzier, Irene Moors, Angela Groothuizen en Astrid Joosten. Vrouwen die veel succes hebben gehad, maar van wie sommigen steeds minder vaak op televisie te zien zijn.

‘Daar hebben we het onderling natuurlijk ook over. Twintig jaar geleden werd mij in inter­views al gevraagd hoe ik het zou vinden als de nieuwe generatie presentatrices het gaat overnemen. ‘Ik denk dat ik dat heel lastig vind,’ antwoordde ik dan eerlijk. Inmiddels is het zover en is het niet meer vanzelfsprekend dat je weer een seizoen door kan. Als je jong bent, krijg je een contract voor vijf jaar en worden er allerlei programma’s rondom jou bedacht. Ik maak in augustus nog een leuk nieuw programma naast Eén tegen 100, maar het ligt niet meer voor het oprapen.’

Had de onzekerheid waarmee je kampte in die moeilijke tijd ook daarmee te maken?

‘Ja. Ik was veel te zwaar, waardoor ik dacht dat iedereen op straat of voor de tv naar me wees. Zo van: ‘Moet je háár zien!’ Ik weet nog het moment dat George Clooney te gast was bij de Postcode Loterij en ik moest presenteren. Zo’n moment dat je er leuk uit wil zien, maar ik voelde me een tientonner. Een publiek persoon zijn was in die periode soms heel moeilijk. En als ik ’s nachts wakker lag, werd die carrière een extra gevoelig punt: ik voelde me oud en onzeker over mijn toekomst op televisie.’

Heb je nog een contract bij RTL?

‘Nee, alleen met de Postcode Loterij. RTL wil na de reeks die nu wordt uit­gezonden pas praten over de toekomst. Twee jaar geleden was ik ingestort van zo’n mededeling, nu kan ik er beter mee omgaan. Eén tegen 100 scoort gelukkig heel goed en ook veel collega’s krijgen nu alleen nog een programma­contract. Bovendien kan ik door mijn ervaring meer dan iemand die net komt kijken; daar houd ik me dan maar aan vast.’

Moet je nog werken voor het geld?

‘Dat vind ik eigenlijk een vervelende vraag. Nee, natuurlijk hóéft het niet. Maar ik ben ook gewend aan een bepaalde levensstijl. Dus als ik die wil voortzetten, moet ik nog wel even door. Maar waar het vooral om gaat, los van het financiële aspect: ik zou het ver­schrikkelijk vinden als ik nu zou moeten stoppen met mijn tv-werk. Omdat ik het nog zo ontzettend leuk vind. Ik ben ook veel beter gemutst als mijn werk­agenda vol zit.’

Is je werk een onderdeel van je identiteit?

‘Zelf ervaar ik dat niet zo, maar ik merk dat het voor anderen wel geldt. Ik kan heel naïef tegen Ernst zeggen dat de mensen in een restaurant of winkel zo ontzettend aardig zijn. Terwijl hij weet hoe het is als hij er komt zónder mij. Of dat een restaurant vol zit, maar er ineens wel plek is als ik bel. Daardoor zie ik de wereld mooier dan ie misschien is. Aan de andere kant heb ik op reis ook altijd leuke spontane gesprekken met mensen die helemaal niet weten wie ik ben.’

Hou je rekening met je bekend­heid?

‘Vanaf het moment dat de mobieltjes met camera kwamen wel ja. Ik ben een enorm feestbeest en hou ervan op tafels of op de bar te dansen, maar dat doe ik nu niet meer. Ik maak nog steeds graag lol, maar wel zonder mobieltjes in de buurt.’

Je hebt al heel lang een stacaravan op een camping in Noord-Holland, tussen mensen uit de Jordaan, maar ook een Hermès Birkin-bag. Grappig contrast.

‘Toch past het allebei bij mij. Ik geniet enorm van het campingleven, maar óók van mooie tassen. Die Birkin kreeg ik van Ernst voor mijn vijftigste verjaardag. En van mezelf mocht ik elk jaar één nieuwe mooie tas kopen. Als ik dan in maart een mooie zag, dacht ik: niet te vroegen pieken, wie weet wat er in het najaar nog komt. Maar naarmate ik ouder word, ben ik ook minder materialis­tisch. Voor mijn zestigste verjaardag ga ik liever een reis maken met al onze kinderen plus aanhang dan dat ik een tas krijg. Bovendien vind ik die dingen tegenwoordig veel te duur. Los van de vraag of je het kunt betalen is vierduizend euro voor een tas idioot.’

Voordat je Ernst leerde kennen heb je twee lange relaties gehad. Waarop liepen die stuk?

‘Ik was pas achttien toen ik Frank leerde kennen, de vader van mijn kinderen. Het waren negentien prachtige jaren, maar we groeiden wel uit elkaar. Ook omdat ik nog moest bepalen wie ik zelf was, hoe ik over dingen dacht. Gelukkig is ons contact nog steeds goed. Met Peter heb ik heel veel lol gemaakt, maar ik was ook een moeder met verantwoor­delijkheden. Dus dat werkte op een gegeven moment niet meer. Ernst lijkt totaal niet op die twee mannen. Hij is veel rustiger, meer beschouwend, ver­bindend. Een man die de deur voor me openhoudt. En waar ik vroeger moest knokken voor mijn plek, heb ik nu een man die me op handen draagt. Dat is heel fijn.’

Welke lessen heb je van de liefde geleerd?

‘Mijn scheiding heeft er erg ingehakt. Het feit dat je gezin uit elkaar valt, vond ik heel heftig. Maar we hebben er alles aan gedaan, zijn ook in therapie geweest, en deson­danks werkte het niet meer. Ik zie om me heen mensen die scheiden not done vinden, maar ik moet er niet aan denken om koste wat kost bij elkaar te blijven. Je leeft maar één keer hè, dus dan ben ik maar liever gewoon echt fucking gelukkig. En ik ben blij dat ik mezelf ook voor de derde keer weer volledig heb durven geven. Dat zou ook mijn advies aan anderen zijn: ga elkaar niet het leven zuur maken. Wees gewoon gelukkig.’

Caroline in het kort

Caroline Egbertine Tensen (Haarlem, 1964) heeft als scholier een bijbaantje bij het Veronica-promotieteam, maar wordt al vrij snel zelf een tv-gezicht. Haar doorbraak komt in 1990 bij RTL als presentatrice van Wie ben ik? Daarna volgen hits als Liefde op het eerste gezicht, Het spijt me, Babyboom, DNA onbekend en Five Days Inside. Tensen is zowel ambassadrice van als in dienst bij de Postcode Loterij, waarvoor ze al drieëntwintig jaar het spelprogramma Eén tegen 100 maakt. In 2018 krijgt ze een lintje voor haar inzet voor goede doelen; ze is ook vrijwilliger bij Orange Babies.

In 2021 verschijnt op Videoland de documentaire Het verboden woord, waarmee Tensen het taboe op de overgang wil slechten. Onlangs verscheen het gelijknamige boek. Tensen heeft ook een eigen kledinglijn bij Mart Visser.

Caroline Tensen heeft twee kinderen en is sinds 2014 getrouwd met Ernst-Jan Smids.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in