/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fnouveau2024%2F5%2F3%2F221110935.jpg "Brenda (55): 'Ik had mijn huwelijk geen tweede kans moeten geven'")
‘Er ging in mijn directe omgeving nog net geen gejuich op toen ik aankondigde dat ik bij Maarten wegging. Maar de verheugde gezichten en de enorme steun die ik kreeg, zeiden genoeg: mijn vrienden en familie stonden helemaal achter mijn beslissing.
'Alsof ze er allemaal op hadden zitten wachten'
Niemand die vroeg: “Weet je het wel zeker?” Alsof ze er allemaal op hadden zitten wachten. Dat vond ik pijnlijk. Iedereen bleek zich al jaren af te vragen hoe ik het in hemelsnaam met deze man uithield. Waarom hadden ze dat nooit uitgesproken?
Ik was zo overtuigd van Maartens goedheid, zeiden ze. Ze wilden me niet in verwarring brengen, niet stoken in onze relatie; ze konden het immers ook mis hebben.
Nou, mis hadden ze het zeker niet, weet ik nu. Had ik hun opmerkingen maar serieuzer genomen.
Onze relatie is nooit eenvoudig geweest. Maarten is een heel gevoelige man, met een ingewikkeld verleden. Er hoeft maar íets te gebeuren of hij raakt uit balans. Dat kan zich uiten in boosheid, frustratie, angst of somberheid, je weet het nooit van tevoren.
'Vroeger was hij flexibeler. Als hij merkte dat hij over een grens was gegaan, kon hij dat heel snel rechtzetten'
In het begin had ik niet zo door hoe het bij hem werkte en wat voor impact dat had, op mij en op onze relatie. Ik denk ook wel dat die buien heviger zijn geworden in de loop der jaren. Vroeger was hij flexibeler. Als hij merkte dat hij over een grens was gegaan, kon hij dat heel snel rechtzetten met een grapje of een andere afleidingsmanoeuvre.
Hij was een enorme charmeur, waardoor mensen hem alles vergaven. Overal waar we kwamen werd hij hartelijk ontvangen, hij schudde handen en sloeg op schouders, hij had zonder uitzondering het hoogste woord; ik dacht echt dat iedereen hem een enorm toffe peer vond.
'En zo stonden we op den duur elke dag tegen elkaar te schreeuwen'
Maar ondertussen werd ik zelf kritischer op hem. Ik kon steeds minder van hem hebben. Dat werkte als een rode lap op een stier. Als ík boos werd, werd hij nog bozer. En zo stonden we op den duur elke dag tegen elkaar te schreeuwen; tot afgrijzen van de kinderen. Het gebeurde steeds vaker dat ik dan wegliep en bij een vriendin of mijn moeder overnachtte. Op een gegeven moment was ik er klaar mee en wist ik het honderd procent zeker: ik wilde scheiden.
'Met zijn onberekenbare gedrag had Maarten haar totaal van zich vervreemd'
En dat verraste dus niemand. Ook mijn dochter niet. Die stond zelfs vierkant achter me. “Heel goed mam, denk aan jezelf,” zei ze. Met zijn onberekenbare gedrag had Maarten haar totaal van zich vervreemd. Ik zag het gebeuren, maar als ik hem waarschuwde en zei dat de kinderen zich niet veilig bij hem voelden, dat ze niet wisten wat ze aan hem hadden, lachte hij smalend. “Ik doe toch alles voor ze? Ze hebben alles wat hun hartje begeert!”
'De kinderen werden inderdaad tot op het bot verwend'
Daar had ik weinig tegenin te brengen. Ze werden inderdaad tot op het bot verwend. Ze zaten op hockey, voetbal, ballet en vioolles, we gingen drie keer per jaar op vakantie en de duurste telefoons, spelcomputers en andere gadgets werden hun ongevraagd in de schoot geworpen.
'Alsof hij ze wilde laten voelen dat híj de baas was'
Het gekke was alleen: als ze werkelijk iets nodig hadden of iets echt heel graag wilden, dan kon hij ineens heel moeilijk en gierig gaan doen. Alsof hij ze wilde laten voelen dat híj de baas was; ze moesten niet denken dat ze iets in te brengen hadden.
'Ik ben Milans toevluchtsoord, maar zijn vader is zijn grote held'
Als veertienjarige was Sacha oud en wijs genoeg om te snappen dat dat gedrag niet oké was, maar voor Milan, die toen nog maar negen was, was het vooral verwarrend. Mijn voorgenomen vertrek maakte het alleen maar erger. Ik ben Milans toevluchtsoord, maar zijn vader is zijn grote held.
Hij kon niet zonder mij, maar ook niet zonder Maarten. Het idee dat hij na de scheiding altijd een van ons zou moeten missen, maakte hem intens verdrietig. Hij at niet meer, sliep nauwelijks nog en huilde om het minste of geringste. Milans ontreddering was hartverscheurend.
'Zijn razernij deed mij niets meer; ik voelde me zo krachtig op dat moment'
Maarten was in eerste instantie woedend. Hoe durfde ik hem te verlaten! Maar zijn razernij deed mij niets meer; ik voelde me zo krachtig op dat moment, zo zeker van mijzelf. Toen hij dat doorkreeg, raakte hij van slag. Ik was altijd gezwicht onder zijn drift, hoe kon hij mij nu nog manipuleren?
Hij probeerde van alles uit; huilbuien, liefdesverklaringen, zielige verhalen, maar onverstoord ging ik verder op het pad dat ik was ingeslagen. Ik had een advocaat in de arm genomen en was aan het uitzoeken hoe ik er financieel voorstond. Ik weet: het klinkt ongeloofwaardig, maar ik had me nooit met de administratie bemoeid. Ik wist niet hoeveel ik precies verdiende, wat er allemaal van mijn salaris werd betaald en of ik een spaarpotje had.
'Maarten werkte op alle fronten tegen, om tijd te winnen'
Maarten werkte op alle fronten tegen. Een bewuste tactiek. Hij wilde tijd winnen. Elke dag dat ik nog geen beschikking had over mijn eigen geld en nog geen zelfstandige woonruimte had, zag hij als een kans om mij op andere gedachten te brengen.
Al gauw had hij in de gaten dat Milan de sleutel was. Milan was mijn zwakke plek, via Milan kon hij mij terugwinnen. Milan liet zich gewillig voor het karretje van zijn vader spannen. Hij vond het geweldig, samen met zijn vader in een liefdescomplot.
'Het was ontzettend doorzichtig, maar ik kon het niet helpen, het raakte me'
Hun geheime missie: mijn hart heroveren. Elke dag verrasten ze me met iets anders; bloemen, sieraden, een heerlijke zelfgemaakte maaltijd. Het was ontzettend doorzichtig, maar ik kon het niet helpen, het raakte me. Ik vond het ontroerend om Milan zo blij, zo hoopvol, te zien…
De sfeer in huis verbeterde met de dag. Maarten was nog nooit zo steady geweest. Hij was vrolijk en lief en gaf veel oprechte aandacht aan mij en de kinderen. Zelfs Sacha begon te ontdooien.
Dus toen Maarten voorstelde om in de herfstvakantie met z’n vieren naar Berlijn te gaan, had ik geen bezwaar. Dat we in scheiding lagen, hoefde toch niet te betekenen dat we niets meer samen zouden kunnen doen?
'Op de vraag of ik alsjeblieft op mijn beslissing terug wilde komen, zei ik volmondig ja'
Maar Maarten wist precies wat hij deed, hij had de fuik zorgvuldig opgezet. Op de derde avond nam hij ons mee naar een heel romantisch restaurant. Daar haalde hij tijdens het dessert een vel papier uit zijn zak en begon hij, met de kinderen als getuigen, een zelfgeschreven liefdesgedicht voor te dragen. Bedwelmd door de entourage, het heerlijke eten en uitgebreide wijnarrangement, raakte ik enorm geëmotioneerd. Op de vraag of ik alsjeblieft op mijn beslissing terug wilde komen, zei ik volmondig ja.
'Mijn vrienden waren sceptisch, ze lieten zich niet overtuigen'
Terug in Nederland biechtte ik schoorvoetend aan mijn vrienden op wat er in Berlijn was voorgevallen. Ik zei dat ik heel blij was dat we elkaar hadden teruggevonden, vooral voor Milan. Ik zei dat Maarten had laten zien dat hij echt van mij hield en dat hij goed begreep waarom het fout was gegaan tussen ons, dat hij misschien zelfs in therapie zou gaan. Mijn vrienden waren sceptisch, ze lieten zich niet overtuigen. Waarschijnlijk omdat wat ik zei, niet al te overtuigend klonk.
'Al snel werd duidelijk dat hij geen greintje was veranderd'
Vijf jaar na dato heb ik spijt als haren op mijn hoofd. Maarten en ik hebben een paar relatief gelukkige maanden gehad, maar al snel werd duidelijk dat hij geen greintje was veranderd en dat hij niet bereid was om werkelijk met zichzelf aan de slag te gaan. We hebben tegenwoordig weer net zo vaak en net zo hevig ruzie als destijds.
'Mijn relatieproblemen zijn voor min vrienden een gepasseerd station'
Het grote verschil is, dat ik er nu alleen voor sta. Mijn dochter is het huis uit en wil niets meer horen over onze ruzies. Milan zit ofwel op zijn kamer te gamen of hij is bij vrienden; aan ons laat hij zich in elk geval weinig gelegen liggen. Ook bij mijn vrienden kan ik voor mijn gevoel niet meer terecht. Ik ben mijn geloofwaardigheid kwijt, mijn relatieproblemen zijn voor hen een gepasseerd station.
'Het kan niemand iets schelen of ik bij Maarten wegga of niet'
Dat is best eenzaam. Het kan niemand iets schelen of ik bij Maarten wegga of niet. Als ik alsnog wil scheiden, zal ik dat helemaal zelf moeten doen. Ik weet niet of ik dat kan. Ik had vijf jaar geleden door moeten zetten. Toen stond ik in mijn kracht, toen had ik alle steun. Door mijn man die tweede kans te geven, heb ik mijzelf een grote kans ontnomen…’
Deze aflevering van Openhartig heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan (c) Nouveau / DPG Media 2022.
De namen in dit artikel zijn om privacyredenen veranderd. Foto (c) Getty Images
Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in