Maria Goos ontmoet Liz Snoijink: 'Breken met mijn familie? Ammehoela, dacht ik'

De mannen werden verliefd op háár, niet andersom. En actrice Liz Snoijink was doorgaans degene die de relaties beëindigde. Aan haar huidige geliefde verloor zij pas echt haar hart. "Nicolaas is een compleet leuke man."

Als ze komt aanlopen, zie ik een grote tas om haar schouder. Liz is pas geleden op straat overvallen, herinner ik me meteen.

"Ja, in Nice, dat klopt! Ineens voelde ik een enorme ruk aan de arm waarmee ik mijn tas vast had. Ik dacht: alles zit erin, ik laat niet los! Maar die man liet evenmin los, dus hij heeft me wel dertig meter achter zich aan over de grond gesleurd. Ik gilde van alles tegen hem en dacht alleen maar: zolang hij met twee handen aan die tas trekt, kan hij geen mes pakken.

Toen smeerde hij ’m

Mijn vriendin had op een gegeven moment de tegenwoordigheid van geest om te doen alsof ze mensen zag en die riep ze zogenaamd te hulp. Ik zag die man denken: is dit nou waar of niet? Toen smeerde hij ’m. Ik was wel gehavend; jas kapot, bril kapot, schoenen weg, ónder de schaafwonden, maar ik was zó blij: hij heeft mijn tas niet gekregen!"

Lees ook: Loes Luca: 'Je moet stevig in je schoenen staan om mij te overtuigen'

Stond jij niet van jezelf te kijken dat je letterlijk en figuurlijk zo vasthoudend bleek? "Enorm! Ik stond enorm van mezelf te kijken. En mijn vriendin zei: “Jij stond op alsof je net had liggen lunchen op een stretcher.”’

Op de Toneelschool Maastricht, waar we samen zaten, was jij een beetje een buitenbeentje, een beetje een mevrouw. "Ik ben altijd een mevrouw geweest. Ik weet nog wel dat dat in de familie altijd gezegd werd. 'Het is echt een vrouwtje.' Dat vond ik helemaal niet leuk, maar het zit aan me vast. En nu ben ik het dan echt; een oudere mevrouw. Ik heb me ermee verzoend."

Je hebt niet gedacht: ik ga mijn imago helemaal veranderen? "Nee. Ik ben wie ik ben. Er werd mij op de toneelschool geadviseerd om te breken met mijn familie, met mijn 'oude leven', en ik dacht: ammehoela! Bij een bepaalde docent moest ik elke les een geil varken spelen dat zich in de modder wentelde. Nou ja, als hij dat wil, dan doe ik dat toch? dacht ik…"

Het zat je niet dwars dat bepaalde mensen op school zeiden: ‘Zoals jij bent, is eigenlijk niet goed’? "Nee, maar ja, dat komt ook doordat ik wel andere geluiden hoorde, onder andere van Enrico, de docent met wie ik getrouwd ben."

Had je vrienden? "Porgy (Franssen, MG) was vanaf het begin mijn vriend. En dat is na veertig jaar nog zo. Porgy is echt mijn broer. Het is nooit een liefdesrelatie geworden en daar ben ik ook blij mee. We gaan nu na veertig jaar samen spelen in een stuk van Arthur Japin, De man van je leven, in de regie van Gijs de Lange, ook een klasgenoot."

Op je twintigste trouwde je met Enrico, een docent van de toneelschool. Waarom? "Hij vroeg me elke ochtend ten huwelijk. Echt elke ochtend. Dat heeft hij ruim een jaar gedaan en op een gegeven moment zei ik: 'Oké, laten we dat dan maar doen.' En het was ook heel erg leuk. Als ik nu foto’s van ons samen zie, dan denk ik: geknipt voor elkaar! Mijn vader vond dat trouwen een heel onverstandige beslissing, maar hij zei: 'Het is goed, je krijgt een prachtige bruiloft, maar ik doe het maar één keer.' En zo is het ook gegaan."

Was het een groot verdriet toen dat huwelijk na vijf jaar stukliep? "Nee, helemaal niet. Enrico was erg bezitterig en jaloers. Ik wilde er echt vanaf. Die enorme estheet is na de scheiding een kluizenaar geworden. Hij zag niemand meer. Hij is vorig jaar gestorven. Daardoor durf ik het nu te vertellen. Ik heb hem na de scheiding nooit meer gezien."

Je hebt met verschillende mannen een relatie gehad die, om het voorzichtig te formuleren, bepaald niet alledaags waren. Ik ken er een paar. "Mag je rustig zeggen. Was ook zo. Maar de man, Nicolaas, met wie ik nu samen ben, dat is echt een leuke man. Die andere mannen kozen mij. Maar deze man heb ík uitgekozen. Dat is een groot verschil. Hij is een totaal andere man dan mijn vorige mannen! Een echte Amsterdamse botenman. Een man uit een groot gezin uit Amsterdam-West, met een enorme innerlijke beschaving. We laten elkaar het leven leiden dat we willen leiden. Hij is nooit getrouwd geweest, maar dat betekent niet dat hij een rugzak vol frustraties meedraagt. Het is een compleet fijne man."

Wat me opvalt, en dat vind ik heel prettig, is dat jij heel aardig bent voor jezelf. Dat kunnen mensen doorgaans niet zo goed. Jij wel. "Ja, dat klopt wel. Ik gun mezelf het beste. Je hoeft niet je hele leven bij één persoon te blijven. Dat moet je ook vooral niet doen als je er niet gelukkig van wordt. Ik lag pas een nacht wakker, wat bijna nooit gebeurt, en toen dacht ik: als ik nu dood zou gaan, zou ik het niet erg vinden. En dat verraste me, want ik hou heel erg van het leven. Maar blijkbaar hoort dat bij ouder worden. Dat je langzaam die kant op gaat. De acceptatie van het tijdelijke. Je wordt steeds meer teruggeworpen op jezelf."

Lees het gehele interview - met daarin ook het opmerkelijke verhaal over Liz' zoon Esra, die al sinds zijn zestiende in Japan woont - in de nieuwe Nouveau, die nu in de winkel ligt.