Lekker lezen: Relatiegeheimen van komiek Roué Verveer en zijn Farah

Hij is de comedian die nergens problemen ziet, zij is de zakelijke factor die alles draaiende houdt. Voor high school sweethearts Roué Verveer en Farah Sewgobind is dat belangrijk: ‘Je moet op de juiste punten verschillen.’

Roué – De liefde voor Farah

‘In Suriname gaat iedereen na de lagere school naar het mulo. Pas daarna kon je doorstromen naar bijvoorbeeld 4 havo of 4 vwo, op een andere school. De dag waarop ik in 4 vwo zou starten, herinner ik me nog goed.

Ik stond op dat nieuwe schoolplein te praten met een jongen die ik al kende, en daar kwam Farah aanrijden op een brommer, wat op die leeftijd best uitzonderlijk was. “Kijk!” zei ik tegen die andere jongen, die prompt mijn enthousiasme dempte met een: “Ik ken haar wel, maar ze is moeilijk hoor!”

Fresh Prince of Bel-Air

Toen ik naar het klaslokaal liep, zat Farah daar. Ze had net als ik een exact vakkenpakket. Ik ging meteen naast haar zitten en zag dat ze allemaal spullen van Garfield had. Toevallig is Garfield mijn tweede naam, dus ik zei: “Je houdt van Garfield, hè? Dan hou je ook van mij!”

Toen ik het grapje uitlegde, had ze nog steeds zo’n blik van “Wáát?!” Maar ik bleef met haar babbelen, ook de dagen daarna. En ik vertelde grappen aan iedereen. Dat viel op tussen die bèta’s, of zeg maar gerust nerds. Ik was echt een soort Fresh Prince of Bel-Air.

Op de derde of vierde schooldag  zei ik tegen Farah: “Ik ga met jou trouwen, dat staat in het boek van God!” Geen idee waar ik dat vandaan haalde of waarom het precies Farah moest zijn. Ze wás het gewoon.

Maar goed, zij hield de boot af. Al werden we gaandeweg wel goede vrienden. Dodelijk als je andere plannen hebt, volgens veel mannen, maar ik denk dat het bij ons juist goed heeft gewerkt.

'Nu geen move maken...'

In de tussentijd had ik vriendinnetjes over wie ik Farah ook vertelde. “Omdat jij niet wilt,” zei ik erbij. Daar lachten we dan samen om. Tot er na ruim een jaar iets veranderde, tijdens een kerstuitstapje met haar familie naar een buitenplaats waar je kon zwemmen.

In het water pakte Farah ineens mijn hand en hield die langer vast dan normaal gesproken. Nu geen move maken, dacht ik nog, want straks verpest ik de vriendschap. Maar in de weken daarna bleek dat ze het meende. 

Mijn vader heeft me altijd geleerd dat een man iedere vrouw kan krijgen die hij wil. Zolang die vrouw tenminste de kans krijgt om hem te leren kennen, zei hij erbij. Hij had gelijk, want hoe vaak zie je niet stellen waarvan je zeker weet: hij was nooit haar type?

Ik was in het begin ook niet Farah’s type, en bovendien kwam ze uit een rijker milieu. Nogal wat mensen zeiden dus: “Huh, hij met háár?!”

Ik heb me daar nooit iets van aangetrokken. De meeste mensen vallen niet op geld. Dat zei mijn vader ook altijd.’

Farah – de liefde voor Roué

‘De scholen in Suriname beginnen op 1 oktober, maar Roué was door omstandigheden een week te laat. In die week had een vriend van hem al zoveel reclame voor hem gemaakt – “zó leuk, zó grappig” – dat de hele klas iets had van: mmm, eerst zien, dan geloven.

Nou, zijn komst bleef niet onopgemerkt. Hij was luidruchtig en lachte heel hard, ook om zijn eigen grappen. Serieus, dat doe je toch niet?! In het begin vond iedereen hem irritant, ik net zo goed. Toen hij zei: “Jij en ik gaan iets met elkaar krijgen,” dacht ik: ja dáág, hou jij je maar liever een beetje in.

Maar Roué was ook erg gezellig en zat altijd boordevol plannen. In die timide klas zorgde hij voor pit en sfeer, dus het duurde niet lang of iedereen was helemaal weg van hem. En wij zaten bijna elke dag naast elkaar. Dat hij vriendinnetjes had en daar heel eerlijk over praatte, vond ik vooral grappig.

Ik gaf ook adviezen over hoe hij met die meisjes moest omgaan. Alleen had ik niet veel aan zijn adviezen over andere jongens. Hij kraakte ze allemaal af.

Aan het eind van het jaar bleef Roué als enige zitten. Dat vond hij niet eerlijk: zat hij ons te vermaken, betaalde hij de prijs. Ik zei: “Maar buiten de school zit jij ook nog anderen te vermaken en dan doen wij ons huiswerk!”

Het jaar daarna deed hij het prima op school en met de vriendschap ging het ook uitstekend. Ik vond het fijn dat ik bij Roué volledig mezelf kon zijn. Door dat prettige, relaxte gevoel ben ik langzamerhand gaan beseffen dat hij de ware was.’

Jij ging dus een jaar eerder studeren, Farah?

Farah: ‘Ja, en dus ook een jaar eerder naar Nederland. We hadden besloten dat dat moest kunnen: één jaar een lange-afstandsrelatie.’

Roué: ‘In dat jaar ben jij drie keer naar Suriname gekomen en ik twee keer naar Nederland, dus het was te doen. Daarna ging ik in Amsterdam econometrie studeren en jij switchte van tandheelkunde naar economie.

Jouw moeder kocht al snel een flatje in Bos en Lommer waar we konden samenwonen. Niet de beste wijk, hoor je nu vaak, maar wij hadden er zo’n leuke tijd.’

Farah: ‘Toen we klaar waren met onze studie zijn we teruggegaan naar Suriname. Mijn moeder had daar een goedlopend bedrijf waar we aan de slag konden.’

Roué: ‘Ik weet nog dat we op een avond, niet zo lang voor ons vertrek, met een groep vrienden zaten te praten over trouwen. De jongens hadden allemaal iets van “Nee nee nee!” en de meisjes wilden allemaal heel graag.

Een paar dagen later lag ik op de bank tv te kijken, en daar was een programma over de voor- en nadelen van het huwelijk. Ik dacht: als ik drie goede redenen tegen trouwen kan bedenken, dan doe ik het niet. Maar de slotsom was dat het in ons geval eigenlijk niets zou uitmaken.

Dus toen jij thuiskwam uit de supermarkt, vroeg ik je of je nog steeds wilde trouwen. Je zei ja, waarop ik zei: “Okay, laten we dat dan doen!” Niks op één knie en rode rozen, haha!’

Farah: ‘Twee maanden nadat we in Suriname aankwamen, was de bruiloft.’

Roué: ‘Dankzij jouw moeder, die alles al voor ons had geregeld.’

Jullie zijn al zo lang bij elkaar. Kunnen jullie elkaar nog verrassen?

Farah: ‘Het carrièrepad van Roué heeft me wel verrast.’

Roué: ‘Mij ook. Ik ben min of meer het podium op getrokken door Erik van Sauers, Howard Komproe, Murth Mossel en Najib Amhali, die ik aansprak na een optreden in Paramaribo. Gewoon omdat ik ze leuk vond. Toen we weer terug in Nederland waren, ben ik via hen bij Comedy Train terechtgekomen.’

Farah: ‘Eerst trad je alleen in het weekend op. Daarnaast had je een baan bij een IT-bedrijf. Als ik vroeg wat je precies deed, kon je me dat nooit uitleggen. Maar op het podium was je meteen op je plek. Dat vond ik dan weer niet verrassend. Je was altijd al de entertainer, de gangmaker.’

Roué: ‘Laatst was er een oude hit van Smokey Robinson op de radio. Zeg jij ineens: “Ahh, dit is mijn lievelingsnummer!” Terwijl je het daar nog nooit over had gehad. Dat vond ik nou een rare verrassing.’

Farah: ‘Haha, je bleef er maar over doorgaan. Toch was het echt zo!’

Verrassen jullie elkaar ook bewust?

Roué: ‘Ons probleem is juist dat we elkaar altijd alles vertellen. Als iemand een van ons wil verrassen, praat de ander gegarandeerd zijn mond voorbij, met de opdracht: doe alsof je verrast bent!’

Farah: ‘Verrast dóen, daar zijn we dus wel goed in. Maar toen ik veertig werd, hield je heel knap je mond.’

Roué: ‘Ik had enorm zitten piekeren: wat moet ik haar geven? Nóg een designertas is leuk, maar niet bijzonder, en sieraden heeft ze ook genoeg. Ineens wist ik het: ik ging je officieel ten huwelijk vragen, compleet met een ring. Daarvoor moest ik nog geld lenen bij je zus, want jij beheert alle rekeningen.

Toen jouw verjaardagsfeest in volle gang was, vroeg ik de aandacht en begon ik een speech. Uit mijn ooghoeken zag ik: je haat dit, want je hebt géén idee. Maar gelukkig zei je wel ja. Sindsdien zijn we getrouwd én verloofd.’

Farah: ‘We willen graag nog eens trouwen in Las Vegas, maar tegenwoordig moet je dat twee dagen van tevoren aanvragen. Daar zijn we te druk voor.’

Roué: ‘Jij hebt mij vorig jaar een keer verrast.’

Farah: ‘Ik? Zonder iets te verraden?’

Roué: ‘Nou, je zei wel voortdurend: “Ik heb íets!” Hahaha!’

Farah: ‘O ja, die kaarten voor Chris Rock! Jij bent helemaal gek van Amerikaanse comedians, en vooral van Chris, dus ik had kaarten gekocht voor zijn show in Phoenix, Arizona, compleet met vliegtickets. Wij daarheen, zestien uur vliegen, werd hij die dag ziek.’

Roué: ‘Toch was het een heel leuk weekend. Jij drinkt nooit een druppel alcohol, maar in Phoenix kreeg ik je aan een cocktail. Oók een verrassing.’

Farah: ‘En intussen hebben we Chris gezien in New York. Fantastisch!’

Zijn er eigenschappen in de ander waarover jullie na al die jaren nog weleens struikelen?

Farah: ‘Vooral dat Roué in mijn ogen te positief is.’

Roué, plagerig: ‘En dat jij in mijn ogen te negatief bent.’

Farah: ‘Alles komt altijd weer goed volgens jou. Jaja, denk ik dan. Maar okay, als we allebei waren zoals ik…’

Roué, met een knipoog: ‘Dan was het niet uit te houden. Ik denk weleens dat mensen in een relatie te vaak op zoek zijn naar wat ze gemeen hebben, terwijl het veel belangrijker is dat je op de juiste punten verschilt. Daardoor trekt alles recht.

Jij bent trouwens niet echt negatief, eerder een realistische observator die zegt: “Hou je ook rekening met dit en met dat?” Dan denk ik: hé, daar zit iets in.’

Farah: ‘Toch is het goed dat jij af en toe tegen me zegt: “Wat is nou eigenlijk het probleem?” Dan denk ik: inderdaad, ik maak er ook een beetje een drama van.’

Roué: ‘Tegenwoordig denk ik uit mezelf al wat meer door.’

Farah: ‘Je bent ook wat zakelijker geworden.’

Roué: ‘Tegen mijn zin. Ik denk altijd: waarom kan iedereen niet gewoon leuk met elkaar omgaan, zonder gedoe? Als ik nieuwe mensen ontmoet, beginnen ze bij wijze van spreken op een tien. Alleen kunnen ze dus nog wel tegenvallen. Doen ze dat te vaak, dan kan ik wel knippen. Klaar uit.’

Farah: ‘Dat laatste herken ik.’

Roué knikt: ‘Dwars door de verschillen heen lijken we ook op elkaar. Dat komt doordat we allebei Schorpioen zijn, net als onze twee zoons. Vier Schorpioenen in één huis, altijd spannend!’

Waarin vinden jullie elkaar?

Farah: ‘We zijn allebei werklustig. En heel flexibel.’

Roué: ‘Zeg maar gerust impulsief. Eind november zat jij op internet te kijken naar de kerstversiering in Londen. “Daar wil ik een keer heen,” zei je. Ik zag dat ik in december nog twee vrije dagen had, dus we hebben, hup, tickets geboekt. Of we bedenken ’s avonds om zeven uur: kom, laten we uit eten gaan!’

Farah: ‘Dat denken we best vaak, want ik ben een slechte huisvrouw.’

Roué: ‘Onzin, je bént geen huisvrouw. Jij houdt alles draaiende, zakelijk, financieel en organisatorisch. Dat is belangrijk genoeg.’

Farah: ‘Jij bent heel vaak van huis, zeker tijdens een tournee. Daarom zijn we ook tuk op leuke uitjes. De tijd die we samen hebben, vieren we.’  

Kunnen jullie elkaar vergelijken met een geur, een plant en een dier?

Roué over Farah

Plant: ‘Aloë vera, een geneeskrachtige plant. Farah is er weg van en zij is ook goed voor mij.’

Dier: ‘Een kangoeroe, omdat Farah altijd voor het hele gezin zorgt. Ze koestert ons.’

Geur: ‘Rozengeur. Farah koopt vaak rozen, dus die geur hoort voor mij bij thuiskomen.’

Farah over Roué

Plant: ‘Roué’s lievelingsplant: faja lobi. De vuurrode bloemen passen perfect bij zijn enthousiasme.’

Dier: ‘Timon uit The Lion King, omdat Roué altijd vrolijk door het leven gaat en nergens problemen ziet. Hakuna Matata.’

Geur: ‘Ananas, omdat Roué daar gek op is. Ruik ik ananas, dan denk ik aan hem.’

Fotografie: Inge Holkenborg. Visagie: Clayton Leslie