Bijzondere liefde: Sophia Loren en Carlo Ponti

Rijk, beeldschoon, beroemd en begeerd. Vrouwen hadden genoeg redenen om te willen ruilen met de Italiaanse filmster Sophia Loren. Ze had zelfs  nóg een troef: een Grote Liefde. Vanaf haar vijftiende draaide haar leven om één man: filmproducent Carlo Ponti. Bijna altijd samen, bijna altijd trouw...

Rozengeur en maneschijn?

Welnee, het leven van Sophia Loren – op 20 september 1934 geboren in Rome als Sofia Villani Scicolone – is lang niet altijd een sprookje.

Neem alleen al haar jeugd als kind van een ongehuwde moeder, wat in het conservatief katholieke Italië van die tijd een grote schande is. Ze wordt gepest en heeft het ook verder niet breed.

Moeder Romilda, op haar zeventiende winnares van een Greta Garbo-lookalikewedstrijd, werd pianolerares, omdat ze van haar ouders niet mocht acteren.

Ze projecteert al haar vroegere dromen op Sophia – dan nog Sofia – die ze op haar veertiende meetroont naar een schoonheidswedstrijd. Voor de noodzakelijke galajurk is een roze gordijn opgeofferd.

Sophia, die dan al aantrekkelijke rondingen heeft, wint niet de hoofdprijs, maar wel 40 euro in lires, een ticket naar Rome en een aantal rollen behangpapier; ideaal om de scheuren in de muren te bedekken die door een bombardement zijn veroorzaakt.

Op naar Rome!

Belangrijker is het ticket: voor Sophia dé kans op een beter leven. Met haar moeder en zusje verhuist ze naar Rome, waar ze aanvankelijk de kost voor alle drie verdient als model in goedkope fotostripboekjes.

Als ze in 1950 een andere schoonheidswedstrijd bijwoont, wordt ze gespot door een van de juryleden: Carlo Ponti, dan al een filmproducent van naam en de ontdekker van Gina Lollobrigida.

Maar de screentest waarvoor hij haar uitnodigt, is geen doorslaand succes: haar heupen worden te breed bevonden, haar gezicht te kort, haar mond te groot, haar neus te lang.

Om er nog wat van te maken, moet ze afvallen en haar neus laten verkleinen. Sophia weigert: ze wil geen standaardbeauty worden. Bovendien krijgt ze zo al genoeg aandacht van mannen.

Carlo wordt haar grootste supporter

Carlo Ponti, 22 jaar ouder, getrouwd en vader van twee kinderen, ontpopt zich als haar grootste supporter. Sophia vindt in de kleine, kalende, zachtaardige intellectueel de vaderfiguur die ze zo heeft gemist.

Intussen stapelen de filmrollen zich op, eerst piepklein en geleidelijk aan groter, tot ze op haar achttiende de hoofdrol in de operaverfilming Aida (1953) overneemt van Gina Lollobrigida, die niet nagesynchroniseerd wil worden door operaster Renata Tebaldi. ‘Ik kon het me niet veroorloven om zo trots te zijn,’ zei Sophia daar later over.

In 1954 volgt haar doorbraak in L’oro di Napoli (Het goud van Napels) van de beroemde cineast Vittorio De Sica, die haar leert zichzelf te zijn voor de camera en haar natuurlijke sensualiteit te laten zien.

Italiaanse wet verbiedt Carlo's scheiding

Datzelfde jaar brengt nog een ingrijpende verandering: Carlo en Sophia zijn de vader-kindfase definitief voorbij en worden minnaars. Maar niet man en vrouw, want de starre Italiaanse wet verbiedt de scheiding ‘van wat God verbonden heeft’.

Een bittere pil voor Sophia, die als onwettig kind snakt naar een legale verbintenis. Al lijdt haar carrière er niet onder. In 1956 bemachtigt ze dankzij Carlo een hoofdrol in Stanley Kramers The Pride and the Passion, gedraaid in Spanje, met als tegenspelers Frank Sinatra en Cary Grant.

Grant had Ava Gardner in de rol gewild en plaagt haar bij de eerste ontmoeting door haar zogenaamd te verwarren met Gina Lollobrigida: ‘Miss Lolloloren, is het niet?’ Maar al snel stort hij bij Sophia zijn hart uit, onder andere over zijn drie mislukte huwelijken, en zijn de twee na elke draaidag tête-à-tête te vinden in Spaanse restaurantjes.

Cary Grant en Loren worden verliefd

Wat niet kan uitblijven, gebeurt: de aantrekkelijkste vrouw van Italië en de aantrekkelijkste man van Amerika, weliswaar 31 jaar ouder dan zij, worden verliefd.

Hun verhouding blijft naar verluidt platonisch, al wordt het even spannend als Sophia – samen met Carlo – naar Amerika vertrekt, met een contract bij Paramount op zak.

Aanvankelijk moet ze het stellen met clichématige rollen waarin haar talent nauwelijks tot zijn recht komt, al bevat haar Hollywooddebuut Boy on a Dolphin nog wel een visueel gedenkwaardige scène waarin ze, slechts gehuld in een drijfnatte tuniekjurk, aan boord van een vissersboot klimt.

Maar dan volgt een heel aardige komedie – Houseboat (1958) – tegenover Grant. Hij ziet zijn kans schoon, bedelft haar dagelijks onder de bloemen en doet een huwelijksaanzoek.

Sophia beseft dat ze moet kiezen tussen haar vertrouwde wereld en een nieuwe wereld die haar artistiek en persoonlijk niet echt gelukkig maakt. Ze blijft bij Carlo, ‘omdat ik wist dat dat de juiste beslissing was’.     

Twee stand-ins trouwen als Sophia en Carlo

Achter de schermen is Carlo intussen hard bezig om Sophia tot zijn wettige echtgenote te maken via een gedurfde U-bochtconstructie.

Het verhaal gaat dat Sophia bij het ontbijt in hun Hollywoodbungalow de krant openslaat en in de roddelrubriek van Louella Parsons leest dat Carlo’s missie is geslaagd: een rechtbank in Ciudad Juarez, net over de Mexicaanse grens, heeft Carlo’s eerste huwelijk ontbonden.

Daarna is er een nieuw huwelijk voltrokken, met twee advocaten als stand-ins voor Carlo en Sophia. Ironisch genoeg moet ze dan alleen nog de trouwscène van Houseboat draaien, met Grant als bruidegom. Hij is sportief en feliciteert haar volgens bronnen met een klinkende kus op beide wangen.

Huwelijk wordt onwetting verklaard; Carlo gaat in ballingschap

Een dag later gaat het mis: het Vaticaan verklaart het huwelijk onwettig en noemt Carlo een bigamist. Blijven ze bij elkaar, dan dreigt excommunicatie. Nog erger wordt het als iemand in Milaan vanwege de vermeende bigamie een rechtszaak begint.

Sophia stort in: ‘Ik had dolgelukkig moeten zijn, op huwelijksreis moeten gaan, maar in plaats daarvan zat ik uren te huilen.’ Aan haar keus voor Carlo twijfelt ze geen moment, en dus volgt een vijf jaar durende ballingschap, in gehuurde villa’s en châlets in Zuid-Frankrijk en Zwitserland.

Pas als Carlo’s advocaten in 1962 vaststellen dat het Mexicaanse huwelijk niet rechtsgeldig is omdat er geen getuigen waren, kunnen ze terug naar Italië, waar ze krampachtig moeten doen alsof ze apart leven.

Die poppenkast duurt tot ze in 1965 succes hebben met een nieuwe U-bochtconstructie, nu via Frankrijk. Als ze met toestemming van president Pompidou Frans staatsburger zijn geworden, kan Carlo officieel scheiden. Op 9 april 1966 trouwt hij eindelijk met zijn Sophia in de Franse stad Sèvres.

Sophia verlang naar een gezin

Sophia heeft intussen heel wat prijzen verzameld, inclusief een Oscar voor haar bijna dierlijke moederrol in La ciociara (Twee vrouwen) van De Sica. Maar al het succes valt in het niet bij haar verlangen naar een eigen gezin, en helaas is ook dat haar jarenlang niet gegund.

In 1963 krijgt ze haar eerste miskraam en in 1967 volgt een tweede. De gynaecoloog die haar bijstaat in het ziekenhuis zegt: ‘Mevrouw, u bent een prachtige vrouw met uitmuntende heupen, maar u zult nooit kinderen krijgen.’

Sophia houdt zich eerst groot en zegt luchtig tegen Carlo: ‘Nu kan ik tenminste mijn film afmaken’, maar al snel schieten ze allebei in een depressie. Tot Sophia terechtkomt bij een vruchtbaarheidsspecialist in Genève die nieuwe hoop biedt.

Als ze begin 1968 opnieuw zwanger wordt, geeft hij haar oestrogeeninjecties die ervoor zorgen dat het bevruchte eitje zich kan nestelen in de baarmoeder.

Maanden strikte bedrust

Na maanden van strikte bedrust wordt op 29 december 1968 Carlo jr. geboren, nu een gerenommeerd dirigent, en vier jaar later – op 6 januari 1973 – volgt Edoardo, net als zijn vader filmproducent.

‘Na de geboorte van Carlo dacht ik dat mijn leven niet beter kon, maar de komst van Edoardo verdubbelde mijn geluk,’ zei ze later. ‘Dat is een van de onpeilbare mysteries van het moederschap.’

Altijd trouw?

Samen beleven Carlo en Sophia nog een heleboel ups en downs. Tot die laatste categorie hoort een hardnekkige aanklacht wegens vermeende belastingontduiking, waarvoor Sophia zelfs korte tijd de cel ingaat.

Maar dat heeft niets met hun liefde te maken. Of ze elkaar altijd trouw zijn gebleven? Ach, wie zal het zeggen. Sophia wordt in de roddelpers onder andere gelinkt aan acteur Peter Sellers, die voor haar zijn vrouw verliet, maar volgens haar leefde hij in een illusie.

Ook over Carlo gaan wilde verhalen. Zelf zegt hij daarover: ‘Ik wil niet beweren dat ik zo zuiver ben als sneeuw, maar als ik alle affaires had gehad die me werden aangewreven, had ik nooit één film kunnen produceren.’

Na Carlo’s overlijden vat Sophia haar liefde voor hem als volgt samen: ‘Terwijl de wereld in een opwindende, duizelingwekkende vaart om zijn as leek te tollen, hield Carlo me met mijn beide benen op de grond.’

Beeld: ANP

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in