Leven als digital nomad van 50+, is dat wat?

Caroline Griep (bijna 55) is Nouveau's online copy editor. Geïnspireerd door het fenomeen wonen en werken als een digital nomad zwierf ze de laatste tijd rond. Met haar laptop. Lekker hip.

Met uitzicht over het Griekse landschap zit ik op het terras van mijn Nederlandse vrienden die hier de afgelopen vijftien jaar een succesvolle wijnboerderij hebben opgebouwd. Laptop voor me op tafel. Hun dertien (!) honden liggen om me heen in de zon. Rust.

Pas nu voel ik hoe hard de adrenaline deze zomer door me heen heeft gepompt. Zeven weken woonde ik niet thuis, omdat ik mijn appartement airbnb’de voor wat broodnodige extra inkomsten. Doe ik al een paar jaar. Als een ware digital nomad pas ik dan op de huizen van vrienden die met vakantie zijn. Altijd zeer fijne plekken. Toch raak je soms wat ontheemd van het steeds rondfietsen met twee tassen bagage aan je stuur. Zeker als bijna 55-jarige. Op elk denkbare plek: vreemd huis, terras, café of bibliotheek, verdien ik mijn geld.

Weg vakantie

Mijn uithuizigheid zou ik afsluiten met een ontspannen weekje Malaga. Met een vriendin. Daar had ik een riante villa midden in de stad gevonden via homeexchange.com (aanrader als je eens wat krap zit, want het kost je niks). Maar helaas. Drie dagen voor vertrek bleek mijn hond Ceesje ineens levensbedreigend ziek. Toen ik de diereninternist vroeg of ik wel weg kon, hoefde hij me alleen maar aan te kijken. Dus daar zaten we, mijn hond en ik, in gespannen afwachting of ze het zou redden (ik dan, zij wist van niks). Dakloosheid dreigde, want ik kon het natuurlijk niet maken om de vakantie van de Spaanse ruilfamilie met twee pubers te verzieken door af te zeggen. Sneu ook voor mijn vriendin. Kortom: gedoe. 

Magie van FB

Omdat ik serieus vertrouwen heb in wat ik de magie van Facebook noem, plaatste ik een berichtje. Een paar uur later appte een kennis dat ik in haar appartement kon. In de buurt, dus dicht bij de dierenarts, mocht dat nodig zijn. Ceesje knapte vrij snel op, ik telde inmiddels de dagen af tot we weer naar huis konden.  En hoe heerlijk was het thuis. Mijn eigen bed. Mijn eigen ingesleten routines. Mijn eigen werkkamer. Toen ik op dag twee over straat liep, voelde ik iets wat ik in eerste instantie niet herkende. Tot ik besefte dat ik ontspannen was. En ook dat ik dat dus de hele zomer niet echt was geweest. Niet één mooie zomerdag schoot me te binnen. Best erg. Mijn lichaam protesteerde ook: stijf, stram, slijmbeursontsteking in mijn heup. Mijn moderne zwervende bestaan had alle glans verloren.

Digital nomad

Toch besloot het universum: die vrouw moet er toch echt nog even uit, dit gaat niet goed zo. Dus kreeg ik een uitnodiging om naar Noord-Griekenland te komen. Daar ben ik nu, bij mijn vrienden, met uitzicht over de zonovergoten wijngaarden van Domaine Karanika (waar ze trouwens heerlijke bubbels maken). Laptop voor me op tafel, want ik werk gewoon door, maar verder hoef en doe ik helemáál niks. Ja, genieten van de bedrijvigheid om me heen en de meer dan gezellige gesprekken die we hebben. Ik voel dat de adrenaline stopt met pompen. Rust. Eindelijk heb ik het gevoel waarvan ik dacht dat het standaard bij digital nomad zijn hoort.

Portretfoto: Iris Planting

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in