Zo mooi, het allerlaatste kunstwerk van David Bowie

Mijn dochter ging er speciaal voor naar Londen, groot Bowie-fan als ze is. En toen Lazarus net in Amsterdam speelde, ging ze uiteraard nog een keer. Wederom vond ze het geweldig. Gek genoeg vergat ik te vragen waarom precies. Dus stapte ik vrijdagavond volkomen blanco het DeLaMar binnen met een vriendin. Benieuwd naar wat David Bowie en Ivo van Hove samen hebben gemaakt en vooral ook hoe dat zou zijn in een Nederlandse versie. 

Sprakeloos

We zaten op de derde rij, dus zo’n beetje op het podium, waar Dragan Bakema al voor het begin op de grond gaat liggen. ‘Look up here, I’m in heaven.’ Dat is het eerste wat hij zingt. Daarna ontvouwt zich in vrij hoog tempo een ‘psychedelische theatrale rockshow rond Bowie’s oeuvre’, dit heb ik uit de Volkskrant-recensie die ik na afloop las, want zelf kan ik het nog steeds niet goed omschrijven, dus ik ging op zoek naar woorden. 

Gin & pennywafels

Het is even wennen, dat zeker, maar eenmaal gegrepen laat het niet meer los, dit verhaal van Thomas Newton (Dragan Bakema) die, overlevend op gin en pennywafels, vertwijfeld door zijn appartement dwaalt, zwevend tussen leven en dood. Om hem heen doemen de andere soms wat schimmige personages op, onder wie Noortje Herlaar, die als assistent in zijn ban raakt, en zijn oude vriend Mike (Thomas Cammaert). Dood, (wan)hoop, liefde, depressie, het komt allemaal voorbij. In een fascinerend en steeds wisselend decor met geraffineerde videoprojecties.

Bowie zelf

En David Bowie zelf natuurlijk. Net zo onnavolgbaar als toen hij nog leefde. Hij maakt voor Lazarus zelf de arrangementen voor zijn klassiekers en schreef speciaal vier nieuwe nummers. Ze worden prachtig gespeeld door de band die zich achter een glazen wand op het podium bevindt. Opvallend knap hoe de acteurs zingen, dat moet spannend voor ze zijn geweest, nummers van de meester zelf zingen in zijn laatste kunstwerk.

Bij het applaus verschijnt er een portretfoto van Bowie. Ontroerend. Alsof hij er toch bij was vanavond. Een maand na de première in New York overleed hij, op 10 januari 2016.

Blanco ging ik naar binnen, onuitwisbaar onder de indruk kwam ik weer buiten. Er zijn nog kaartjes.

Beeld: ANP

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in