De films waarbij je het niet droog houdt

Nee, dat is niet gênant, het is juist goed voor je: tranen bij films maken je een aardiger mens.

Een vriendin zei laatst: 'Nee, naar die film ga ik echt niet, dan zit ik straks te huilen in de bioscoop.' Dat leek haar het toppunt van gênant. Ja dus, dacht ik slechts, want ik houd het maar zelden droog als ik een film kijk. Wat dat betreft ben ik de schaamte volstrekt voorbij. Zelfs tijdens bloedstollende thrillers is er altijd nog wel iets menselijks dat me diep raakt. Of iets met dieren natuurlijk, dan gaan de sluizen nog eerder open. Mijn oma zei vroeger altijd dat ik een kraantje achter mijn oren had dat ik naar believen aan en uit kon zetten. Tegenwoordig noem ik het mijn stressventiel: niks lucht zo op als af en toe lekker huilen om verfilmd leed. Heb je Rocketman over Elton John gezien? Zo tragisch. O, en bij The Lion King lukte het trouwens ook uitstekend.

Oxytocine

Nu las ik iets interessants. Een verklaring voor al die tranen bij films. Het heeft allemaal te maken met het stofje oxytocine (niet te verwarren met de zwaar verslavende pijnstiller oxycodon, daar kun je beter bij uit de buurt blijven). Het wordt ook wel het 'knuffelhormoon' genoemd en lijkt een belangrijke rol te spelen bij het verbinden van sociale contacten met gevoelens van plezier. Het speelt een centrale rol bij moederbinding, vriendschappen en romantische interacties, en ook bij seksualiteit. Oxytocine maakt dat je je zorgen gaat maken om andere mensen, ook om wildvreemden, wat filmpersonages natuurlijk zijn. Je voelt meer empathie, waardoor de kans groter wordt dat je gaat huilen. 

Empathie

De Amerikaanse neuro-econoom Paul Zak onderzocht dit voor Psychology Today. Hij verdeelde de deelnemers en liet de ene groep naar een scène kijken waarin een vader het met zijn zoon over hersenkanker heeft (niet meteen gaan huilen!) en de andere groep naar een scène van de vader met zijn zoon in de dierentuin. De groep die de emotionele scène kregen te zien had na afloop 47% meer oxytocine in hun bloed waardoor hun empathie-niveau was gestegen en ze sneller gingen huilen. Bij de tweede groep was dit een stuk minder. 

Dus als je de volgende keer tranen voelt opkomen, dan weet je hoe het zit. En het is positief: van meer empathie wordt het leven alleen maar mooier. Inspiratie nodig? Zelf neem ik mijn zakdoek de komende tijd zeker mee naar Kapsalon Romy, Downton Abbey en After the Wedding.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in