Wies wordt betrapt op haar botoxgebruik - door een bekende presentator, ook dat nog

‘Je hebt wel wat aan je gezicht laten doen hè?’, vroeg de man met wie ik in het café zat voor een werkbespreking. Ik kreeg een rode kop en begon half te stotteren. Niet dat ik me schaam voor het feit dat ik hier en daar een spuitje heb laten zetten, maar het is nou niet bepaald de bedoeling dat je dat ziet. Ik heb liever heel veel rimpels dan een duidelijk zichtbaar opgespoten gezicht. Ik zie weleens vrouwen lopen bij wie ik denk, my goodness, wat heeft die allemaal laten doen? Is er dan niemand in haar buurt die haar kan vertellen dat die grote lippen en glanzende strakke wangen heel onnatuurlijk zijn?

Mijn grote nachtmerrie is dat ik zelf niet meer zie wat ik allemaal aan het doen ben. Dat ik er heel raar uitzie, maar zelf geen idee heb. Dat ik eerder op een eend lijk dan op een vrouw.

Ik heb mijn vriendinnen laten zweren dat ze me zouden waarschuwen als ik te ver ga met botox, laserbehandelingen, fillers of wat dan ook.

Nu kan ik niet heel snel te ver gaan, eenvoudigweg omdat ik niet vaak naar een cosmetisch arts ga.  Soms één keer, soms twee keer per jaar. Geen tijd of geen geld om vaker te gaan. En dan heb ik ook nog eens een arts die zó voorzichtig is, dat je nauwelijks ziet dat er wat is gebeurd. Op zich goed natuurlijk, maar ik baal er weleens van dat ik geen verschil zie als ik voor een botox- of fillerbeurt ben geweest. Soms ga ik mopperend terug en dan zegt ze steevast: ‘Wies, het is ook niet de bedoeling dat je wat ziet, het gaat allemaal om het onderhoud. Als je een strak voorhoofd wil, moet je naar iemand anders gaan.’ Nu hoop ik maar dat het klopt wat ze zegt.

Lees ook: Wies: 'Waarom vijftigers hip, hot and happening zijn'

Terug naar de man in het café. Het was trouwens een heel knappe man en een heel bekende tv-presentator, misschien dat ik me daarom extra gegeneerd voelde. Ik was me in allerlei bochten aan het wringen om interessant over te komen. Omdat ik niet wilde liegen, antwoordde ik: ‘Ja dat klopt, ik heb weleens wat botox gebruikt en ook heb ik een ooglift gehad.’ ‘Ik zie het aan je wangen’, zei hij. ‘Nou,’ reageerde ik opgelucht: ‘dat kan niet, want daar heb ik nog nooit iets laten doen.’ Hij ging verder met zijn verhaal over gezond ouder worden, maar ik was in mijn gedachten alleen maar aan het denken wat hij nou precies bedoelde met mijn wangen. Hoe kunnen die er nou nep uitzien?

Of vond hij gewoon dat ik er ongeloofwaardig jong uitzie? Dat ik wel iets móest hebben laten doen. Dat zou natuurlijk fantastisch zijn. Mijn gedachten dwaalden af tot ik hem hoorde zeggen: ‘Jij bent net als ik toch ook een jaar of 58, 59?’

Wat? 59?! Nee toch! Ik raakte nog veel meer van slag, maar antwoordde bescheiden, om hem niet in verlegenheid te brengen: ‘Ja bijna, ik ben 52.’ Weer ging hij verder over het werk, maar ik hoorde hem helemaal niet meer. Ik was bezig met te bedenken dat mannen vrouwen meestal jonger schatten om een compliment te geven. Dus hij dacht misschien wel dat ik tegen de 70 liep. Holymoly.

Met een pesthumeur ging ik naar huis. Het wordt hoog tijd voor een nieuwe botoxspuit. Of misschien moet ik even langs mijn vriendin gaan. Die heeft een dochter van zes die tegen me zegt: ‘Jij lijkt soms geen mevrouw, maar een meisje.’  Ze zal van de achterkant hebben bedoeld, maar dat maakt niks uit. Ik knap er enorm van op.