Wies blogt: "Mijn leven moest een grote Sound of Music zijn"

Wies Verbeek (53) werd zo gegrepen door de Sound of Music dat ze maar een ding wilde: net zo’n leven krijgen als Liesl en Maria uit de ‘Sound of Music’. Het liep toch iets anders.

Ik moet een jaar of 8 zijn geweest toen ik voor het eerst de Sound of Music zag. Ik was meteen verkocht. Ik verdween in het verhaal alsof ik er zelf onderdeel van uitmaakte. Deze film was alles wat ik mooi vond: de romantiek, de melancholiek, de liefde, de spanning. Dit was hoe het leven er voor mij uit moest zien, dansend en zingend. Eén groot sprookje.

Ik was zelfs zo onder de indruk dat ik wekenlang fantaseerde dat ik een van de 7 kinderen was. Gek genoeg niet degene die dezelfde leeftijd had als ik, maar juist de oudste, Liesl, die verliefd was en I am sixteen going on seventeen zong.

Net zo verliefd

Ik wilde haar zijn en net zo verliefd. Ik schreef een brief aan Julie Andrews met de vraag of ze aan mij zou denken wanneer ze weer zo’n film ging maken. Mijn moeder, de schat, heeft hem voor mij op de post gedaan. Geen idee wat ik op de envelop heb gezet: Julie Andrews, Amerika, ofzo. Ik heb in ieder geval nog geen antwoord gekregen.

Dit was mijn toekomst Ik zou later zo mooi worden als Liesl, net zo verliefd, en zingend door het leven gaan. Het sprookje was mijn toekomst. Dat was hoe ‘later’ eruitzag. Eerst nog even ouder worden.

Toen ik eenmaal de leeftijd had van Liesl, was het sprookje niet daar.

Nee, daarvoor moest ik eerst dunner zijn en langer haar krijgen. Dan zou het echt gebeuren. Misschien begon het wel na mijn middelbare school als ik ging studeren en op mezelf ging wonen. Ik zou verliefd worden, het leven zou een grote gelukzaligheid zijn.

Dán begon het leven echt

Ik fantaseerde over mijn trouwdag, een sprookje met koetsen, paarden, een lange sleep en een immense kerk. Net als bij Maria uit de Sound of Music. Ik ging studeren, had een heel leuke tijd, maar het was geen sprookje.

Nee, dat zou later komen als ik een man zou krijgen en kinderen. Later als ik dun zou zijn, geen puisten meer zou hebben, een te gekke baan zou hebben en relaxed zou zijn, dan… dán begon het leven echt.

Op zoek naar het sprookje Ik kreeg mijn eerste lange relatie. Leuk hoor, maar het was niet de liefde die ik voelde tussen Liesl en Rolf. Ik deed het ermee, want de ultieme verliefdheid zou later wel komen bij een ander. Ik wilde, zoals je weleens las en hoorde, me totaal verliezen in de ander, één zijn met elkaar.

Hij maakte mijn leven geen sprookje

Maar ook toen ik een ander kreeg (de man met wie ik nu ben) had ik niet dat allesoverheersende liefdesgevoel. Hij maakte mijn leven geen sprookje. Ik had nog niet door dat dat niet aan hem lag maar aan mij.

Ik was heel gevoelig voor verhalen van mensen die door iets of iemand het geluk hadden gevonden. Mensen die laaiend enthousiast terugkwamen uit een ver land omdat ze daar helemaal happy waren en hun liefde hadden gevonden.

Naïef

Ik was zo naïef dat ik op mijn 40e voor een maand naar Australië ging, in de hoop ook het sprookje te vinden. Ik maakte het uit met mijn vriend, want nu zou het gebeuren.

Maar het viel tegen. Sterker nog, ik werd er somber, voelde me alleen. Ik kwam geen allesoverheersende prachtige plek tegen, ik liep de liefde van mijn leven niet tegen het lijf.

Sprookjesprinsen bestaan niet. Pas toen ik terugkwam, begon het langzaam tot mij door te dringen dat het leven geen sprookje is, geen Sound of Music. Dat het geen zin heeft om te wachten op later, dat je geluk niet ergens anders vindt, maar bij jezelf.

Hij wachtte geduldig

Australië had me een enorme illusie armer gemaakt, maar een ervaring rijker. Gelukkig wist Paul, mijn vriend en de nuchterheid zelve, allang dat er geen sprookjesprinsen bestaan en wachtte geduldig tot ik wijzer was en weer bij hem terugkwam. En dat gebeurde.

Ik ben nu heel gelukkig met wat ik heb en leef niet meer voor later. Het leven is geen Sound of Music, maar wel hartstikke leuk. En zingen doe ik toch wel.