'Wat maakt dat je als volwassene zó losgaat op iemand die je niet eens kent, hoogstens van televisie?'

Kinderen die andere kinderen pesten. Oftewel ‘bullies’. Het komt helaas elke dag voor. Vaak gaat het om een combinatie van pesten tijdens schooltijd, en gaat het buiten schooltijd online net zo hard door, dan via social media.

Wanneer er een bericht naar buiten komt over een kind dat gepest wordt, en soms, als gevolg daarvan, zelfs zelfmoord heeft gepleegd, zijn we collectief oprecht verontwaardigd. Ons kikkerlandje staat op zo’n moment compleet op z’n kop. Helemaal terecht ook. ‘Bullying’, oftewel ‘treiteren’ is een heel lelijk iets. Soms gebeurt het heel geniepig en subtiel, soms openlijk. Voor degene die het overkomt maakt dat niet uit. Het één kwetst net zo zeer als het ander.



Vervolgens buitelen de volwassenen, meestal ouders, op Facebook over elkaar heen met vertellen hoe afschuwelijk dit allemaal is, en dat het toch anders moet en dat het echt niet kan. Ook ik lees die berichten én de comments. Daarbij valt het me elke keer op dat ook de ouders / verzorgers van de ‘bullie’ het nodige over zich heen krijgen, want de opvoeding die dat kind genoten heeft, is natuurlijk helemaal ruk en zij zouden dat heel anders doen.

Ik lees nog een paar opmerkingen en scroll dan verder door de berichten. Kom langs een artikel over Patricia Paay. Over Humberto Tan en Dionne Stax. En over Rachel Hazes. Ook die comments klik ik open, en ik voél hoe mijn gezicht vertrekt in een soort van grimas. Want de dingen die dáár gezegd worden…

‘Z*ikw*jf. Arrogante kwal. H*fter. Aandachtsg*ile h*er’.

Zomaar vier benamingen. De sterretjes gebruik ik heel bewust, omdat ik er absoluut geen behoefte aan heb ze voluit te tikken. Want een mens zou van minder depressief worden. Dat mijn gezicht bij het lezen ervan zo’n rare uitdrukking krijgt, komt omdat het meer regel dan uitzondering is dat ik ze zie. Met name op Facebook, en veel te vaak. Naar mijn smaak dan.

Lees ook: 'Ik leende geld aan een vriendin: binnen zes maanden was 10 jaar vriendschap stuk'

Soms klik ik (tegen beter weten in, maar ik heb soms last van morbide curiositas) op het profiel van iemand die zo’n soort opmerking heeft geplaatst. Heel vaak blijkt dat een moeder / vader. Heeft diegene het kroost op haar/zijn omslagfoto staan. Plaatst updates van zwemdiploma’s, van de eerste dag naar school. Je weet wel, die foto’s waarbij je een kindje van achter ziet met een rugzakje om en dan daaronder ‘#EersteSchooldag #TimeFlies’ en dan vijf hartjes. En dat is dus het moment waarop ik me afvraag, vaak hardop ‘seriously?!’ Je bent heilig verontwaardigd over een kind dat gepest wordt op school, je vindt dat scholen daar beter mee om moeten gaan, dat de ouders een o zo belangrijke rol spelen etc. en wat doe je zelf? Juist... je bent zelf een bullie. Maar dan een grote.

Hoe zat dat ook alweer met opvoeden en die voorbeeldfunctie?

Elke keer vraag ik me af hoe het kan dat sommige mensen werkelijk niet in de gaten lijken te hebben dat ze zelf, minstens!, zo erg zijn als dat kind op school dat een ander kind pest. Ik zeg ‘minstens’ omdat ik nog steeds in de veronderstelling leef dat volwassenen toch over iétsje meer gezond verstand beschikken dan een kind / puber. Bovendien hebben die zelfs nog een excuus en dat zijn hun puberhormonen. Niet te verwarren met zwangerschaps- penopauze- of overgangshormonen. Dat is allemaal ook heel zwaar, akelig, en beroerd, maar die pleiten ons niet vrij. Nee, ook niet als het buiten 35 graden is, je kind een driftbui heeft en je hoofd op ontploffen staat.

Dus wat maakt dat je als volwassene zo ontzettend losgaat op iemand die je niet eens kent, hoogstens van televisie? Wat is het dat je meent dat het oké is om zulke dingen te zeggen? Hoe zouden wij het vinden als iemand, een wildvreemde notabene, naar ons toekomt en woorden zoals hierboven tegen ons zou zeggen? Hoe kan het dat je niet doorhebt dat je op zo’n moment dus zelf gewoon een akelige bullie bent?

Al die mensen die van alles vinden van Humberto Tan en hem voor rotte vis uitmaken, denken die nu echt dat dat zijn gezin een gevoel van steun geeft? Ik waag het te betwijfelen. Maar waarschijnlijk zit ‘m daar nu net de crux: mensen denken er helemaal niet over na.

Daarentegen wordt er wel heel hard van alles geroepen door die mensen: "Ze kiezen er toch zelf voor!" en "Ze zoeken het zelf op!". Laat me je iets vertellen: niémand kiest daarvoor. In Nederland een beroep hebben waarbij je hoofd boven het maaiveld uitsteekt, is al lastig genoeg. Hoezeer werk en privé tegenwoordig ook door elkaar lopen, hoeveel al die BN-ers ook delen via Instagram en Facebook, niémand vraagt erom om bij z’n enkels te worden afgezaagd.

Echt, ik snap de, meer of minder, bekende mensen wel die zeggen: "Als ik op tv ben geweest, kijk ik een week niet op social media." Of die zelfs hun account opheffen omdat ze er helemaal klaar mee zijn. Het zijn ménsen. Ze hebben gevoel.

Mijn oma wist lastige dingen vaak heel eenvoudig te maken. Zo zei ze onder andere tegen al haar kleinkinderen: "Je mag wel alles denken maar niet alles zeggen." Maar, dat is natuurlijk maar mijn oma. Die heb jij waarschijnlijk nooit gekend. Dus ik snap dat je daar niet persé iets van aanneemt. Dus ik quote ook iemand die iétsje bekender is: Stampertje, je weet wel, het vriendje van Bambi. Hij zei, vrij vertaald, het volgende: "Als je niets aardigs kunt zeggen, zeg dan gewoon niks." En oké, Stampertje is een konijn. Een Disneykonijn ook nog ‘ns. Maar de sprookjes van Disney staan erom bekend belangrijke levenslessen mee te geven.

Dus wat ik maar zeggen wil: zullen we met ons allen alsjeblieft wat langer nadenken voor we weer iets tikken op Facebook? Nét lang genoeg om te denken: ‘Hoe zou ik het vinden als iemand dit tegen mij zou zeggen? Of tegen iemand van wie ik hou?’