‘Wanneer heb jij voor het laatst iets voor het eerst gedaan?’

Wat een vraag hè … Een jaar of drie geleden vroeg iemand het aan mij en tot mijn opluchting kon ik antwoorden dat dat niet al te lang geleden was. Ik was namelijk een paar weken daarvoor voor het eerst van mijn leven wezen ‘indoor skydiven’.

Ik zeg ‘opluchting’ omdat ik me toch wel een beetje een ‘duffe doos’ had gevoeld als ik geen idee had gehad. Daarmee immers zeggend dat ik nooit iets nieuws probeer. En ook al ben ik dan een huismus, ik hoop niet dat mensen het woord ‘saai’ gebruiken als ze me ‘in-één-woord-moeten-beschrijven’.

Maar ik vond het echt een heel goede vraag, en sindsdien stel ik ‘m zo af en toe. Aan anderen - krijg je hele leuke gesprekken van! - en ook aan mezelf. Want als jij er nu over nadenkt… Hoe lang is het voor jou geleden dat je voor het laatst iets voor het eerst gedaan hebt? Misschien al best lang. En op zich is dat ook niet gek natuurlijk, want als je jong bent, doe je achter elkaar heel veel dingen voor het eerst.

Lees ook: 'Stress! Ik ga wintersporten in mondain Gstaad... en dat is de schuld van Jort Kelder'

Zo hebben we daar zwemdiploma’s, leren fietsen en verliefd worden, maar ook liefdesverdriet krijgen, dronken worden (ugh…! ;) ) en andere kleine en grote ‘voor-het-eersts’. Inmiddels zijn we iets ouder en is het niet meer zo logisch dat we dingen voor het eerst doen.

Zelf ben ik sinds een paar maanden 44. En ook al gedraag ik me soms als een 20-jarige (met alle gênante gevolgen van dien, maar daar hebben we het nu even niet over), feit is dat ik ‘over de helft ben’. Tenminste, als ik afga op de leeftijden die mijn opa en oma enzo hebben gehaald, heb ik nog een jaartje of 40 te gaan. En natuurlijk kan ik makkelijk maanden, en misschien ook wel jaren, vooruit zonder iets nieuws te doen / leren.

Maar dat is toch hartstikke jammer? En, wees eerlijk: ook een tikje saai? Want hoe leuk is het om weer voor het eerst iets mee te maken? Het gevoel van ‘wow!’ te hebben. Misschien eerst wel ‘ow bah, durf ik dit?’ Daarvoor moet je dus uit je comfortzone komen. En ja, dat is even onwennig, misschien zelfs wel een beetje eng. Maar het dan tóch doen.

Want weet je wat ik afgelopen week voor het eerst van mijn leven heb gedaan? Paragliding! En het was geweldig! Je hebt ze vast wel eens ergens in de lucht zien zweven, die grote beetje ovaalvormige chutes die als vogels door de lucht glijden. Ik heb altijd gezegd dat er geen mooiere ervaring is dan duiken, en sinds onze duikvakantie op de Malediven roep ik dat nog veel harder. De rust die je daar vindt, is onbeschrijflijk. Onder water vergeet je alles. Stress van het werk, ruzie met je (schoon-)moeder, verbouwing die in het honderd loopt, het maakt niet uit. Als je aan het duiken bent, is het alleen maar jij en de oceaanbewoners.

En paragliden geeft je ook dat gevoel: van vrij zijn, van ‘even helemaal niks’. Én je krijgt er een kick van. Het rennen met de chute, zo hard je kunt, en dan ineens zijn je voeten van de grond en vlieg je! Ik was ook wel een ontzettende bofkont, want die dag was het stralend mooi weer: strakblauwe hemel, gouden zon, en de nacht ervoor had het gesneeuwd - en dan dus vanaf zo’n 2.200 meter naar beneden suizen. Toen ik klaar was met ‘wow’ roepen, werd ik stil en heb ik alleen maar genoten. Natuurlijk was het een tandemsprong, dus met iemand samen, maar dat doet aan de ervaring niks af.

Wat ik zelf extra leuk vond, was dat er op de plek van vertrek behalve een half dozijn mannen, ook twee vrouwen waren die dit als hobby hebben. Ik hou daarvan: vrouwen met lef. Want je leert dit niet zomaar en je moet het ook durven.

Maar, lef kent natuurlijk heel veel gradaties. Het gaat vaak (meestal?) over jezelf overwinnen. Angsten, onzekerheden, al dan niet terecht, te lijf gaan en de confrontatie met jezelf. Voor de ene vrouw betekent dat het beklimmen van de Mount Everest, en voor de andere vrouw is het net zo’n prestatie om zich in te schrijven voor een ‘gewoon maar een teamsport’.

Zelf moet ik bijvoorbeeld met schaamrood op mijn kaken bekennen dat ik mijn moeder achterna ga in een bepaald opzicht: ik word angstiger. Vroeger, je weet wel, meer dan 24 jaar geleden, lachte ik haar uit als ze niet mee ging skiën op de gletsjer. En dan ging ik met een noodvaart van de zwarte piste af, én off-piste. En nu doe ik het zelf ook niet meer. Wel de gletsjer en de zwarte pistes, maar niet met een noodvaart en al helemaal niet meer off-piste. Dus mams, bij dezen: sorry dat ik je heb uitgelachen, ik maak het goed met je :)

Mijn paragliding avontuur gaf me echt een gevoel van gelukkig zijn. Ik voelde de hele dag een glimlach op mijn gezicht. Als je een indruk wilt krijgen, hier is een korte video. En als je er over denkt om het te gaan doen: DOEN! Je krijgt er geen spijt van, beloofd. Het eerste wat ik tegen Fabrice, mijn begeleider, zei was niet voor niks: "Dit gaan we vieren met champagne!" Dat werd een Aperol Spritz maar soit, die was ook lekker. Want zoals ik altijd zeg: ‘Grijp elke gelegenheid, groot en klein, aan om een feestje te maken’.

Wat ik maar wil zeggen: stel jezelf, af en toe, ook eens deze vraag: wanneer heb ik voor het laatst iets voor het eerst gedaan? Wie weet geeft het je net dat zetje! Volg je straks die cursus Italiaans waar je al jaren over denkt, of gooi je je heupen los op salsa-dansles!