Waarom met je vriendin op vakantie gaan leuker is dan met je man
Ik was dit weekend met een vriendin naar Ierland, wandelen over de woeste kliffen bij de Atlantische Oceaan. Een wandeling die mijn man ook heus wel wil maken, maar toch, omdat ik met Karin was, werd het opeens filosofischer en hilarischer. Want:Samen slappe schlagers zingen. Dat begon al op de m...
Ik was dit weekend met een vriendin naar Ierland, wandelen over de woeste kliffen bij de Atlantische Oceaan. Een wandeling die mijn man ook heus wel wil maken, maar toch, omdat ik met Karin was, werd het opeens filosofischer en hilarischer. Want:
- Samen slappe schlagers zingen. Dat begon al op de motorway van Dublin naar Galway. We zaten nog niet in de auto of we brulden al mee met ‘Les lacs du Connemara’ (het gebied waar we naar toe gingen) van Michel Sardou. Gevolgd door ‘Laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan’. Mijn man houdt ook heus wel van Ramses Shaffy, maar van The Cats’ ‘One Way Wind’ krijgt ‘ie een wegtrekker. Nu konden we wild en woest gewoon met ‘Alle 13 fout’ mee jodelen.
- Durven zeggen dat je links rijden best eng vindt. Ik had nog nooit links gereden, vond het dus best een ding, en kon dat ook gewoon zeggen. Even voor de notificatie: thuis ben ik degene met de minste rijschade.
- Dat je allebei een intimiteitsprobleem hebt.
- En daarom een eigen kamer wil.
- Geen gesnurk (zie punt 4).
- Uren over Mart Visser pantalons kunnen praten. Ik wandel in een mooie donkerblauwe Mart Visser broek. Een “zondagse broek” zou mijn moeder zeggen. Maar ook al is 'ie dan sjieker dan een afritsbroek (waar ik niet dood in gevonden wil worden), hij loopt makkelijk, veert fijn mee, en – ook handig - als we na de wandeling een pub induiken, maak je meteen een stijlvolle rentree. En hij heeft elastiek in de taille. Lekker rekbaar. Kilometers lang konden Karin & ik de geneugten van meerekkend elastiek benoemen.
- Bomen over waarom designers niet verder gaan dan maat 42. Dit was weer een logisch gevolg van de signalering van het meerekende elastiek. Karin wierp de filosofische vraag op. Ik kon hem niet beantwoorden. Tuurlijk weet ik dat ontwerpers voor het esthetische verhaal gaan, maar toch vinden Karin & ik het stom.
- Dat de ander snapt dat je 5 minuten te laat bent, omdat je toch nog even mascara wilde opbrengen. Ook al ga je lopen in de woeste natuur, en waait het er binnen 3 seconden af.
- Je over je man kunt praten. Ja, je kunt natuurlijk ook over je man met je man praten, maar da’s toch anders….
- De slappe lach. Dat je elkaar maar hoeft aan te kijken, en dan weer gáát. Gíéren. Om niets eigenlijk. Nou ja, zoals Karin de kreeft vasthield – je had er bij moeten zijn.
- Dat je met iemand op reis gaat die een nog grotere koffer heeft dan jijzelf.
- Over je kinderen praten. Karin vindt mijn dochter Fardau de knapste, ik haar kinderen Sam en Fleur. Objectief horen hoe leuk je kind is, daar knapt elke moeder van op.
- Dat je weer naar je man verlangt als je op huis aangaat.
Zondagochtend heel vroeg vlogen we terug naar Amsterdam. Ik moest op tijd thuis zijn voor de musicalopvoering van mijn dochter. En toen ik daar bij de voorstelling zat, naast mijn man, die zo fanatiek met de videocamera bezig was, dacht ik: wat een lieverd toch. Dat hij mij heeft laten gaan. Met mijn vriendin. Zodat hij nu een leukere vrouw thuiskrijgt.
Vraag: wat vind jij leuker met een vriendin dan met je man?