Waarom '50 worden' écht niet zo'n heftig ding is

Vandaag viert mijn Lief zijn 48e levensjaar, en afgelopen week hebben twee geweldige vrouwen hun vijftigste verjaardag gevierd. Zelf ben ik 44. Die vijftig duurt dus nog even.

Vroeger, een jaar of twintig geleden, associeerde ik (bijna) vijftigers met TenaLady, Kukident, televisie-ochtendgym met Max, een seniorenfauteuil en vond ik het meestal starre betweters die niet mee wilden bewegen op het werk. Nu zie ik vrouwen die vijftig zíjn en denk: 'damn, die zijn lekker bezig!'.

Dertig worden vond ik helemaal leuk. Ik heb me verwonderd over alle blogs (toen nog columns genaamd) over de ellende van het 30 worden: ‘jeugd weg, volwassen, dus baan zoeken - freelancen was toen geloof ik nog niet hip - natuurlijk een eigen huis, en o shit, er is ook nog een studieschuld’. Bij mij ging het allemaal onbezorgd en feestelijk voorbij.

Veertig daarentegen vond ik ernstig minder. Toen vond ík ineens dat ik oud was. Dus toen Lief om 00.01 uur hardop Happy Birthday begon te zingen, begeleid door de meest afgrijselijke happy birthday-song die op YouTube staat, zei ik alleen maar ‘rustig aan zeg, mag ik hier éven aan wennen?’ Ik vond het niks, maar de tas (dé tas!) die ik kreeg, maakte veel goed. En ik vierde mijn verjaardag met een ladies weekend in Maastricht. Van een high tea bij TaarT, naar dinner & drinks bij Nxt Door, slapen bij Designhotel Zenden, de volgende morgen brunchen bij Café Zuyd en zo nog wat. Dat hielp ook.

Wat daarentegen dan weer ietwat awkward voelde, gebeurde een jaar of twee geleden toen mijn moeder me op nieuwjaarsdag vertelde dat zij om vijf uur ‘s morgens naar bed waren gegaan na een avond (én nacht) feesten en dansen. En dat m’n vader ‘een beetje tipsy’ was. Even voor de beeldvorming: Lief en ik lagen er om 1 uur in. Op dat moment voelde ik me serieus een bejaarde muts.

Tegenwoordig denk ik bijna nooit meer na over mijn leeftijd. Als ik in m’n skinny jeans buiten loop, met m’n booties met naaldhakken en leren jack, denk ik echt niet ‘kan dit nog?’ En ook niet als ik in mijn sportoutfit loop, niet in de sportschool en ook niet in de supermarkt (lang leve de athleisure-trend!). Ik sta helemaal niet stil bij mijn 'veertigplusserschap'.

Alhoewel, ‘s morgens wel. Dat moment dat je bent opgestaan en voor het eerst in de spiegel kijkt? Juist, op dié momenten word ik pijnlijk aan mijn leeftijd herinnerd. Want dan ben ik verkreukeld. Zie ik een deuk en een rimpel en een lijn die er eerder niet zaten. En het feit dat die kreukels er een uur later nog zitten, primer of geen primer, helpt niet. Ik overweeg nu dus om zo’n satijnen kussensloop te gaan proberen.

We hebben natuurlijk ook wel veel mee: we weten meer over een healthy lifestyle, dus is het makkelijker om gezond te eten en (een beetje) regelmatig te sporten. We beseffen dat roken écht niet meer kan en dat een wijntje alles beter maakt. En als de wijn niet helpt, een glas champagne - mag je ook gewoon in je upje van genieten. Kijk, dat soort inzichten, die had ik op m’n twintigste niet. En op m’n dertigste volgens mij ook nog niet. Hell, volgens mij wist ik toen nog steeds niet wat ik wilde worden. Nu, na m’n veertigste, beginnen de dingen pas op hun plek te vallen. Mensen vinden me goed in mijn werk en ik beaam dat gewoon. Nieuwe dingen? Kom maar door. Zoals Pipi Langkous altijd zei: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’. Én: 'als ik het niet weet, vraag ik anderen om hulp'. Ook zo’n verschil met vroeger. Toen durfde ik niet toe te geven dat ik dingen niet wist en verspilde ik uren, wat zeg ik, dágen met stress om de schijn op te houden en uiteindelijk met een resultaat te komen dat heus goed was, maar het had zoveel makkelijker gekund. Er lopen mensen bij ons op kantoor die letterlijk de helft van mijn jaren zijn. Ik kan dus met gemak hun moeder zijn. Soms vraag ik me weleens af of zij dat ook denken… En wat dan nog meer. Maar dat wil ik waarschijnlijk helemaal niet weten want ik vermoed dat het niet heel veel anders is dan wat ik dacht over veertigplussers toen ik 22 was…  En dat was niet persé heel flatteus.

FOMO (Fear Of Missing Out)? Geen last van, ik vind het heerlijk om alleen thuis te zijn. Het allermooiste van op vakantie gaan? Thuiskomen! Als mijn Lief zonder mij weg is? Relaxed languit met mezelf, de katten en een glas wijn op de bank bingewatchen! Ja, ik ben een die hard Netflix-verslaafde.

Kortom: ik doe mijn ding. Ook zo’n domme uitdrukking, maar hij klopt wel. Ik word zekerder en ik voel me er goed bij. Bovendien, met de kennis van nu is het altijd makkelijk terugkijken. Zelf zou ik een aantal dingen absoluut graag anders hebben gezien en gedaan. Natuurlijk komt er dan weer iemand met zo’n kak-quote die zegt dat je ervan hebt geleerd, dat je er dankbaar voor moet zijn, en het je heeft gevormd enzo. Het zal allemaal wel, maar ik had het prima kunnen missen. Ik beschouw mezelf dus nog steeds als work in progress. Heb zelfs een t-shirt gekocht met die quote erop. Het doel: de beste en leukste versie van mezelf worden die ik kan zijn.

Dus kom maar door met die #Fab50! Ik wil graag bij die inspirerende vrouwen horen. Officieel ben ik nu nog te jong voor die club, maar misschien maken ze wel een uitzondering voor me als ik het heel lief vraag. En een goede fles wijn meebrengen helpt vast ook mee. 

PS: je snapt dat ik hoop dat Lief en ik wanneer we ‘oud’ zijn, net als mijn ouders ook nog de hele dacht dansen hè?