Trouwen met een wildvreemde ….zou jij het doen?

‘Gezochte liefde is goed gevonden, ongezochte liefde echter beter’. William Shakespeare.

Deze spreuk staat op de trouwkaart van mijn ouders. Toen ik nog heel jong en naïef was, vond ik dat superromantisch en was ik het er helemaal mee eens. Inmiddels ben ik (een beetje) wijzer en genuanceerder en weet ik dat het niet zo simpel is.

Als je boven de 25 bent, werkt, en druk bent met van alles, is het niet heel vanzelfsprekend dat je bij de supermarkt tussen de ananas en de wasabi nootjes de liefde van je leven ontmoet. Op de sportschool heb je misschien wel een abonnement, maar dat wil niet zeggen dat je er ook elke week twee keer komt, en als je ook nog kinderen hebt, en/of zorg voor familie, heb je nóg minder tijd om te daten. Bovendien ben je aan het einde van de week vaak zo gaar dat je niet eens meer zin hebt om te koken, laat staan om naar een loungebar / café te gaan om daar doelbewust leuk te gaan zitten zijn en datingmateriaal te spotten. Dus hoe fijn is het dan, als je de optie hebt om thuis op je eigen bank, laptop op schoot, op datingsites te kijken of er iemand is waar je wél voor van de bank wilt komen?

Dat, óf je geeft je op voor Married At First Sight, ook wel bekend als MAFS. Want ook dat kan. Maar jee, hoe heftig is dat… Trouwen met iemand die je nog nooit hebt ontmoet. Nog nooit hebt gezoend. Zelfs geen foto van hebt gezien. De allereerste keer dat je elkaar ziet, is op je huwelijksdag.

Lees ook: 'Wanneer heb jij voor het laatst iets voor het eerst gedaan?'

Toen het programma vorig jaar voor het eerst werd uitgezonden en ik de ‘teasers’ zag, besloot ik zo ongeveer direct om niet te kijken. Gekkenhuis en sensatiebelust, waren maar twee van de classificaties die ik hardop uitsprak. Maar tegelijkertijd was ik ook nieuwsgierig: wat voor ‘soort’ mens doet hieraan mee? En vooral ‘waaróm?’ Dus halverwege ben ik toch gaan kijken. En ik was geïntrigeerd. Bovendien was er één koppel, Bram & Patty, dat zó ontzettend leuk was dat ik toch echt wel wilde weten hoe het met hen ging. Toegegeven, ik ben een sucker for romance, maar je zag direct de klik. Voor wie het gemist heeft: zij zijn nog steeds bij elkaar.

Nu is het 2e seizoen begonnen en kijk ik vanaf de eerste aflevering. Comfortabel op de bank met m’n lief naast me en een glas wijn in m’n hand is het makkelijk om hardop van alles te bedenken en te vinden. Dat gaat vooral over die waarom-vraag... Waarom doe je mee? Waarom denk je dat dit werkt?

Er is natuurlijk best veel voor te zeggen om te vertrouwen op de wetenschap, en hoe a-romantisch ook, de verstandshuwelijken van vroeger waren echt niet allemaal doffe ellende. Bovendien, hoe vaak hoor je niet ‘word eerst eens vrienden’ of ‘trouw met je beste vriend’. Alhoewel ik ernstig betwijfel of dat laatste erg bevorderlijk is voor je sexleven, is het in alle eerlijkheid waarschijnlijk slimmer dan trouwen met iemand die in elk opzicht je tegenpool is. Want het gebeurt ook heel vaak dat mensen die hopeloos verliefd zijn er na een jaar achterkomen dat tegenpolen maar tijdelijk aantrekken. De magneet verliest wat werking, zeg maar. Alleen, trouwen met iemand die je misschien niet eens echt aantrekkelijk vindt? Pfoeh… aantrekkingskracht luistert best heel nauw. Je zult maar allergisch zijn voor flaporen, of per definitie niet op blond vallen.

Want het oog wil toch ook wat? We kunnen met z’n allen heel sociaal-wenselijk zeggen dat uiterlijk er niet toe doet, maar ik ben zelf dus echt nog nooit op iemand afgestapt met het idee van ‘nou, jij ziet er zo onappetijtelijk uit, jij moet wel ontzettend leuk zijn’. Niet eens misschien. En om nu geblinddoekt aan iemand te gaan snuffelen om te ontdekken of we lichaamsgeurtechnisch lekker matchen...mwah. Het is misschien wel een goeie openingszin: ‘Hai, mag ik even aan je ruiken om te weten of we bij elkaar passen?’

Zelf ben ik er zo één die een lijstje had met punten waaraan mijn ideale partner moest voldoen. Ja, ze bestaan echt. Bovenaan: lang, donker en lekker. Direct daaronder: slim. Verder: ambitieus, niet meedogenloos, maar wel met een streven. Niet het type dat witte sportsokken draagt. Uiteraard een goed gevoel voor humor en zo nog wat puntjes.

Lucky me: ik ben met m’n neus in de boter gevallen, want hij voldeed, en voldoet, aan alle bovenstaande aspecten. Vind ik. En daar gaat het om. Want als je iemand leuk vindt, écht leuk, dan doet dat lijstje er natuurlijk voor geen meter toe en boeien die sportsokken ook niet. Dat lijstje is alleen voor als je twijfelt.

Ik heb ook een keer een date gehad met iemand die kleiner was dan ik. Wat best wel een afknapper was, want op zijn profiel stond 1.75m. Ik droeg hele lage hakken, 4 cm ofzo, en ik keek óp zijn hoofd. Enige logische conclusie: Behalve ‘te klein’ was hij dus ook aan het liegen. Niet echt een aanbeveling. Maar los daarvan: Ik wil weg kunnen kruipen bij mijn vent. Gelukkig is Lief 1.92m, en ben ik ook met mijn hoogste hakken nog steeds kleiner. Klinkt dit oppervlakkig? Vast. Maar ik weet dat ik niet bepaald alleen ben met mijn mening. Hoe gelijkwaardig we in het dagelijks leven ook zijn, bijna alle vrouwen die ik ken zeggen ronduit geen man te willen die kleiner is dan zij. Ik gok dat het iets te maken heeft met Mars & Venus en oerinstinct en genen.

En daar kijken de makers van MAFS dus ook naar: een bioloog, psycholoog, seksuoloog en theoloog kijken samen naar je genen, je DNA, wat je leuk vindt, en wat ervoor zorgt dat je rechtsomkeert maakt.

Al jarenlang wordt onderzocht waarom we de ene persoon wel aantrekkelijk vinden en de andere niet. Veel klinkt best aannemelijk. De deskundigen van MAFS zeggen dat je ‘het een kans moet geven om te groeien’. Maar ik ben toch echt één van die mensen die zegt ‘die klik moet er zijn’. Dat ‘o, jij bent leuk!’-gevoel.

Lief en ik, wij hebben elkaar leren kennen op Parship. Daar vul je een uitgebreide psychologische test in, en vervolgens koppelen zij je aan goede ‘matches’, zónder foto. Je bepaalt zelf wanneer iemand je foto’s mag zien. Wij hadden een match van 78%. Ik heb geen idee of dat voor MAFS veel is of niet, maar Lief en ik zijn inmiddels ruim tien jaar heel gelukkig samen ;)

En dat gun ik iedereen. Dat je elkaar leert kennen op een onconventionele, opzienbarende manier, maakt het misschien wel juist nog beter. Je duikt direct het diepe in met elkaar. Als de kandidaten van MAFS op deze manier hun levenspartner vinden, vind ik dat geweldig. Wat ik wél direct grondig zou testen als ik hen was, is of je partner lekker zoent. Sorry, maar zoenen is belangrijk. Als je samen niet lekker kunt zoenen, geef ik je weinig kans. En wat die spreuk aangaat: Laten we het er maar op houden dat Shakespeare van een ander tijdperk is ;)