'Seksuele voorlichting in de vrije seventies? Ik heb er niets van opgestoken'

Columnist Bettina schrijft over haar leven, de liefde en lust. Ditmaal over seksuele voorlichting in de vrije seventies: 'Ik heb er niets van opgestoken.'

In de jaren 70 kreeg ik op de lagere school - zo heette de basisschool tot 1985 nog, lieve mensen - seksuele voorlichting in de vorm van een aantal afleveringen van Schooltv, getiteld Vrij, vrijer, vrijster.

Toen ik googelde of de naam van die serie wel klopte, stuitte ik op een stukje uit de Leidse Courant van 9 oktober 1973 waarin het rooms-katholieke Nederlands Centrum Pro Fide et Ecclesia opriep om ‘er op katholieke scholen op aan te dringen de klassikale seksuele voorlichting onmiddellijk te beëindigen.

Met inbegrip van de uitzendingen in het kader van de schooltelevisie Vrij, vrijer, vrijster, waarin de sexualiteit op een weinig verheffende en erotische wijze wordt behandeld.’ Sjonge, had ik tóch mazzel dat ik door mijn ouders naar de enige openbare basisschool in het dorp was gestuurd.

Helaas herinner ik me van die ‘weinig verheffende’ en ‘erotische’ programma-inhoud niets en mocht ik jaren later mezelf seksuele voorlichting geven. Thuis werd er niet over gesproken, dus de informatie kwam via de biologielessen op de middelbare school.

Daar werd weliswaar de anatomie van de geslachtsdelen behandeld, maar vernam ik nooit iets over lust, consent, soloseks, SOA’s of andere varianten dan heteroseks. Een gemiste kans, in die zo vrije jaren 70 en 80.

Daarvan leerde ik dus precies niets anders dan dat seks bestond uit penis-in-vagina en dat je vooral enórm moest oppassen omdat je van het minste of geringste contact met iemand van het andere geslacht zwanger kon raken. ‘Gelukkig’ was ik niet bepaald het populairste meisje van de klas, dus van seks kwam het pas toen ik al studeerde.

Aangezien ik een heteroseksuele relatie heb én we elkaars eerste bedpartners zijn, had ik genoeg aan de seksuele voorlichting die ik had gekregen. Triest, maar waar. De lust bleek vanzelf te komen en later ook weer wat weg te ebben, maar uiteindelijk kwam het allemaal goed.

We experimenteerden wat en vonden in de loop der jaren genoeg om het voor ons beiden leuk te houden in de slaapkamer. De informatie was schaars. Als je porno wilde zien, moest je naar de videotheek (gênant!) en bij de tijdschriftenboer kon je ‘vieze boekjes’ kopen, die zorgvuldig op de achterste rij bovenin het schap werden weggemoffeld en die je in een stapeltje tussen andere tijdschriften schichtig afrekende.

In de tussentijd maakten het internet en zoekmachines hun intrede, nog wat later gevolgd door videoplatforms als YouTube. In die periode groeide een generatie op die éérst porno zag en daarna pas zelf seks had.

Lijkt mij heel ongemakkelijk als blijkt dat echte seks er heel anders uitziet dan in die video’s waarin nooit eens iets misgaat, iedereen altijd zin heeft, klaarkomt en ook nog eens de lenigheid en stamina van de artiesten uit Cirque du Soleil blijkt te bezitten.

Leverde dat nou een betere seksuele voorlichting op? Als de clitoris pas sinds vorig jaar in al haar volle glorie in een (één!) van de biologieboeken staat en jonge feministen als Milou Deelen, een halve eeuw na de seksuele revolutie, nog boeken moeten schrijven om het seksleven van vrouwen bespreekbaar te maken, dan is er maar één conclusie mogelijk: we zijn er geen moer mee opgeschoten.

Je las een column van Libelle. Libelle.nl is dé website voor alles wat vrouwen willen weten, van persoonlijke verhalen tot handige lifehacks. Van entertainment tot koninklijk nieuws.