'Resultaat van mijn alcohol loze maand: 2,5 kilo minder Sylvia. En dat in 13 dagen'

Gevoel: als een op het spek gebonden kat. Tenminste, dat denk ik. Want ik weet gelukkig niet echt hoe het is om vastgebonden te zijn. Of het nu op spek is of anderszins. De oorzaak? Mijn uitzicht als ik recht vooruit kijk: een kast vol met heerlijke wijnen, die me allemaal heel uitnodigend aan liggen te staren. Ik wéét dat deze wijnen ernstig lekker zijn, want ik drink hier regelmatig een glas (of twee).

Ik zit namelijk in het Serre Restaurant in het Okura. En baal nu dus lichtelijk van mijn #DryJanuary. Dat wordt vanavond nog wat als ik ga eten bij Bridges… Terwijl ik om me heen mensen zie en hoor proosten, klamp ik me vast aan de fijne bijwerkingen van zo’n ‘alcoholvrije maand-plus’. Die plus staat voor het, naast het geen alcohol drinken, ook goed opletten met carbs, en het angstvallig uit de weg gaan van chocola en andere snaaizooi. Resultaat: er is nu 2,5 kilo minder Sylvia. En dat in 13 dagen. Dus ik neem nog een slok verse muntthee en tik vrolijk verder.

Want ik wilde je heel iets anders vertellen, namelijk over een ontmoeting die ik een poosje geleden had op het parkeerterrein van de Appie XL.

Die middag sta ik mijn boodschappen van het karretje in mijn achterbak te tillen als ik in mijn ooghoek iets zie bewegen en merk dat er iemand naar me toekomt. Opkijkend zie ik een man in een scootmobiel. Ergens in de vijftig schat ik ‘m. Wat smoezelig uiterlijk. Te zwaar, onverzorgd, niet geschoren, gerafelde trui en geen jas, terwijl het best koud is.

Lees ook: 'Mijn vriendinnen helpen me door de diepste dalen, maar zijn ook ongenadig eerlijk'

Als ik rechtop ga staan en hem aankijk, rijdt hij nog wat dichterbij. ‘Hallo, mag ik u wat vragen?’ Ja, natuurlijk mag hij dat. Hij vertelt me dat hij diabetes heeft, zijn baan is kwijtgeraakt, en nu zelfs het punt heeft bereikt dat hij zich heeft aangemeld bij de Voedselbank en een uitkering heeft aangevraagd. Alleen, de ambtelijke molen is niet zo vlot en hij moet nog drie weken wachten op de eerste uitkering. Maar hij heeft niks meer. Geen eten, geen drinken. Ik vind het wel wat raar dat deze man hier dan nu voor me staat in zijn scootmobiel zonder jas. Want waar woont hij dan? En hoe betaalt hij de huur/hypotheek dan? Ik vraag het hem allemaal, en krijg netjes antwoord. En of ik dan misschien een paar euro voor hem heb voor wat brood? In mijn portemonnee zie ik enkel twee losse euro’s. Daar kun je precies niks mee, dus ik kijk ‘m nog eens aan en denk na. ‘Zal ik? Ach, waarom niet?’ Ik pak een biljet van 20 euro en geef hem dat. Hij bedankt me uitvoerig en rijdt dan weg. Ik kijk hem na. Een knoop in mijn maag. Zelf heb ik net boodschappen gedaan zonder te hoeven kijken naar de prijzen. Gewoon scannen en in het karretje leggen wat je wilt meenemen. Het is niet voor het eerst dat ik me realiseer wat een ongelooflijke luxe dat is. En hij heeft (bijna) niks…

Eenmaal thuis vertel ik Lief over mijn gesprek. Die kijkt me ietwat ongelovig aan. ‘Serieus!? Je hebt ’m 20 euro gegeven? Djeez, heb jij je even mooi in de maling laten nemen!’ En ja, misschien heeft hij wel gelijk, maar wat als hij géén gelijk heeft? Ik eet er geen maaltijd minder om, en ik heb iemand een beetje kunnen helpen. En zo bakkeleien we nog even door. Over mijn naïviteit (Lief zegt wel vaker dat ik naïef en goedgelovig ben) en zijn cynisme (ik zeg wel vaker tegen hem dat niet elke bedelaar een oplichter is).

In London heb ik het ook regelmatig. Dan lopen we ’s avonds laat over straat en dan zie ik in de tunnels, of gewoon tegen een gevel aan, dakloze mensen. Hun hele hebben en houden naast ze. Een blikje erbij waar je iets in kunt doen. Ik vind dat verschrikkelijk om te zien en geef eigenlijk altijd wel wat. Vaak geld, soms ook een koffie. Ik weet nog heel goed dat we een keer een man zagen met z’n hond op schoot. Hij had zijn deken om z’n hond heen. Het was freezing koud. Zelf had ik een muts op en handschoenen aan. Ik ben gestopt en heb even met ’m gekletst. Koffie gehaald voor hem en een koek om met z’n hond te delen, plus geld om eten te halen voor de hond. Lief heeft het van een afstandje hoofdschuddend aan staan kijken. Tot hij de tranen in mijn ogen zag toen ik weer bij hem kwam. Toen realiseerde hij zich dat ik het niet aan kan zien. Het is zó oneerlijk verdeeld allemaal. En met de man bij de Appie was dat niet anders. Ook al had hij dan geen hond.

Ik heb het er wel vaker over met vrienden… Ik weet heus wel dat ik niet de hele wereld kan veranderen, en ik ben ook niet het type dat alles achter laat, de wereld over reist en ondertussen alles wat ik heb ga verkopen om dat dan weg te geven. Ik ben kortom niet het activisten-type. Maar op mijn manier probeer ik wel verschil te maken.

Een paar dagen later rij ik weer richting supermarkt. En terwijl ik mijn auto parkeer, zie ik een koppel bij hun auto staan. Met daarnaast, juist, mijn vriend in de scootmobiel. Ik voél dat ik kwaad word, en loop erheen. Luid en duidelijk pratend, al vanaf een meter afstand: ‘Zo, ben je je verhaal weer aan het afsteken? Hoe is het met de diabetes en de Voedselbank? En hoe is het met mijn 20 euro?’ Scoot-man kijkt geschrokken mijn kant op en herkent me direct. Ik wist niet dat scootmobiels zo snel konden rijden ;) Natuurlijk vertel ik het voorval ook aan Lief. Dit gebeurt dus. Mensen die misbruik van je maken. Er zijn er ongetwijfeld heel veel van, en het kan je ook overkomen met mensen van wie je denkt dat je ze heel goed kent (dat is voor een andere keer).

Maar, zoals ik tegen mijn lief zei: ik ben liever naïef dan cynisch... Ik blijf gewoon koffie kopen en een chocoladekoek en soms geef ik een paar euro. Want er zijn veel mensen die wél echt een helpende hand nodig hebben.

Ik ben me er heel goed van bewust dat ik dit zit te tikken met mijn kont in het Okura. Mijn cappuccino is onderweg en ik ga straks heerlijk uit eten. Daar voel ik me ook niet schuldig over. Maar ik vind het wel belangrijk dat ik me met enige regelmaat realiseer dat we het zo goed hebben. En ondertussen de mooie dingen in het leven vieren. Dus trek die fles wijn open, of champagne, en vier! Vier dat het weekend is, vier dat je lieve vrienden hebt, vier dat je op vakantie gaat, of bent geweest. Vandaag doe ik dat zelf met een Fentimans rose & cucumber water, over twee-en-een-halve-week met een glas wijn. Proost!