Mijn hoofd zegt ja, maar o, dat vermaledijde hart...

Bitterzoet. Als ik mijn gevoel in één woord zou moeten omschrijven, is het dat. Vandaag heb ik Odie, ons lieve nieuwe poezebeest, toevertrouwd aan haar nieuwe eigenaar...

Misschien heb je het meegekregen: op 5 mei moest ik mijn lieve Muis laten inslapen. Natuurlijk hadden we onze lieve bolle nog, Mr Garfield. Die leek wat sip in de weken daarna en we dachten hem blij te maken met een nieuw maatje. Voor mij was het vanzelfsprekend dat maatje te zoeken op de site van de dierenbescherming. Daar zag ik haar: een supermooi poezebeest, op zoek naar haar gouden mandje. 

Odie, ons nieuwe gezinslid

Ze kreeg de naam Odie, maar ik noemde haar ‘koekje, geen idee waarom eigenlijk. Vanaf dag één was ze een dame met een eigen willetje. Dat vond ik geen probleem omdat Garfield een lieve goedzak is die alles prima vindt. Maar Odie bleef ‘boos’. Ze blies, én ging slaan. 

Zes weken vs. zeven jaar

Het is helaas niet goed gekomen. Garfield was echt bang voor Odie, durfde zijn eigen huis niet meer in. En hoe lief Odie ook is, hoeveel ik ook al van haar hield, dit ging ik niet laten gebeuren. Odie was net zes weken bij ons, Garfield bijna zeven jaar. Met hem kregen we een hoopje ellende dat we met heel veel tijd liefde en geduld weer beter hebben kunnen maken. Dat mag niet kapot, ook niet een beetje. 

Op zoek naar een nieuw baasje

Dus hoe moeilijk ook, ik ging op zoek naar een nieuw baasje. In die dagen heb ik Garfield en Odie uit elkaar gehouden. Ik was elke dag bij haar en zág haar veranderen. Onder de boze dame zit een lief, aanhankelijk, knuffelig en relaxed beestje. Heel eerlijk gezegd ben ik ervan overtuigd dat de informatie zoals het asiel, en daarmee ik, die gekregen heb, in ieder geval ten dele, niet klopt. Dus maakte ik mijn eigen ‘profiel’, zowel van Odie als van haar toekomstige thuis.

Op iedereen wel iets aan te merken

Maar ja, een baasje vinden dat aan mijn wensen, of, eerlijker gezegd, eisenlijst voldoet is, zoals mijn Lief het uitdrukte: ‘bepaald geen sinecure’. Met een aantal (hele lieve!) mensen was ik serieus in gesprek. Maar iets in mij zei ‘nee’.  En toen kwam die ene mail, met daarna het telefoongesprek en wist ik het: dít is ‘m. Ik kon álle boxen afvinken. 

Vertrouwen op mijn buikgevoel

Natuurlijk, ook hier is Google mijn vriend maar aan het einde van de dag heb ik alleen mijn gevoel om op te vertrouwen. En het was precies dát wat goed voelde. 

Een goed besluit

Dus daar zit ik nu. Te huilen. Met een brok in mijn keel dat zo groot is dat ik amper kan slikken. Ik heb nog nooit een dier afgestaan. Ik heb er buikpijn van gehad, ik heb gehuild en ik voelde me schuldig. Maar ik weet dat ik het enige goede heb gedaan. Voor Garfield, én voor Odie die nu haar eigen paradijsje krijgt.

Dag lief koekje, ik zal je nooit vergeten... 

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in