'Menstruatieverlof? Ik dacht dat het om een grap ging'

‘Menstruatieverlof’. De eerste keer dat ik het woord hoorde, dacht ik dat het om een grap ging. Of een hoax. Ik luisterde met ietwat grote ogen en ietwat openstaande mond naar het idee dat je officieel verlof moet krijgen wanneer je ongesteld bent.

Toen het nieuws na een paar weken nog steeds rondging, zocht ik mijn heil bij Google en daar leerde ik dat het helemaal geen grap is. In China en Japan kennen ze het fenomeen al sinds 1947, bij Nike hebben ze in 2007 officieel het ‘recht op menstratieverlof’ ingevoerd en in Bristol hebben ze bij het bedrijf Coexist sinds vorig jaar ook een ‘menstruatieverlofregeling’. “Omdat vrouwen in de week na hun menstruatie drie keer zo productief zijn” aldus de vrouwelijke directeur. Én bedankt…

En nu praten ze er in Europa over. Het begon in Italië met vier vrouwen. Dat vind ik op de één of andere manier nog erger. Als het mannen waren geweest, was het ook belachelijk, maar dan hadden we ze kunnen uitlachen, vragen of het verder goed ging en afsluiten met de opmerking dat zoiets debiels alleen uit de hersenpan van een man kan komen. Het belachelijk vinden doe ik nu nog steeds, maar toch vraag ik me nu af hoe het kan dat vrouwen dit verzinnen.

Lees ook: 'Soms is het leven gewoon zo oneerlijk. En vandaag is zo'n dag'

Ik ben zelf een vrouw. Ik word elke maand ongesteld. Vaak gaat dat gepaard met buikpijn, kramp, en de dagen eraan voorafgaand een iets minder goed te pruimen humeur. Vraag maar aan Lief. Die zal dit hartgrondig beamen. Soms is het zelfs zo erg dat hij zijn leven riskeert door ronduit te vragen of ‘that time of the month’ weer in aantocht is. En dat terwijl hij weet dat dit een heel gevaarlijke opmerking is om te maken tegen een vrouw. Of het nu klopt of niet, we willen er niet op aangesproken worden. Waarom niet? Heel simpel: het benadrukt het eeuwenoude idee dat wij veel emotionelere wezens zijn dan mannen, en die week nog een tikje erger dan anders. Waar mannen die hun stem verheffen en met hun vuist op tafel slaan gezien worden als senior en sterk, worden wij beschouwd als hysterische heksen op bezems die last hebben van hun hormonen.

Bovendien komen er nog wat praktische dingetjes bij:

Wat als je met vier of vijf vrouwen op een afdeling zit en er zijn al twee anderen ongesteld? Moet je dan onderling overleggen wie er aan de pil gaat om het uit te stellen?

Moet je het van tevoren doorgeven voor het hele jaar?

Wat doen we met de theorie die al tientallen jaren rondgaat dat vrouwen die veel met elkaar omgaan en geen anti-conceptie gebruiken, gelijk gaan lopen qua menstruatie? Lekker handig. Not.

Hoe doe je het met vrouwen die richting overgang gaan? Die worden hartstikke onregelmatig ongesteld.

Moet je dan op de één of andere manier bewijzen dat je echt heus ongesteld was? En hoe dachten we dat te gaan doen?

Ik vraag me ook af hoe het dan gaat als ik ergens zou solliciteren…

‘Op de hoeveelste van de maand word je meestal ongesteld?’

‘Meestal rond de 21e, maar ja, na februari verandert dat natuurlijk weer.’

‘Hmmm… o, ja, ja, sorry, maar dan gaat het helaas niet werken. Op de afdeling waar jij voor solliciteert zitten al drie vrouwen die dan ook ongesteld zijn, dus we zoeken toch nog even verder tot we iemand hebben wiens eisprong op een ander moment komt’.

Maar deze vragen vallen dan vast onder de categorie ‘mogen werkgevers niet vragen’. Ik heb een vermoeden wat daarvan het resultaat is: mannen aannemen in plaats van vrouwen.

Alle gekheid op een stokje: hiermee werken we ongelijkheid in de hand. We (wij vrouwen, en vooruit, ook wel wat mannen) doen niet anders dan hameren op onze gelijkheid, gelijke kansen, gelijke salarissen. Hoe wil je daar in vredesnaam aan bijdragen door menstruatieverlof in te voeren? Je draagt alleen maar bij aan een aantal (terecht) kwaaie collega’s, want we hebben het hier wel over 24 extra vrije dagen. Dat is bijna een hele maand. Daarbij ga ik er even vanuit dat dit voor een fulltimer is. Aan de andere kant, ook al werk ik twee of drie dagen, ik ben nog steeds drie of vier dagen ongesteld. Parttime ongesteld worden zit er helaas nog niet in, dus dat is alweer zo’n praktisch dingetje. En hoe worden de vrouwen die niet meer ongesteld worden gecompenseerd? Krijgen zij allemaal extra ‘ouwe soepkippenverlof’? En de mannen? Moeten die het maar ‘gewoon’ begrijpen?

Lieve vrouwen, denk aan je loopbaanontwikkeling, denk aan je salaris…. Zorg dat je zelf blijft bepalen of je ziek in bed blijft, een vrije dag neemt, of dat je een aspirine neemt en gewoon lekker naar je werk gaat. Bezig zijn is de beste afleiding.

Als je echt last hebt van serieuze dysmenorroe (buikkrampen, hoofdpijn etc.) dan ben je niet in staat om te werken. Dus meld je je ziek. Laten we daarbij niet vergeten dat we het over klachten hebben, niet over een ziekte. Feit is dat het grootste deel van de vrouwen gewoon functioneert, ook als ze ongesteld is, en ruim een kwart überhaupt nergens last van heeft.

Terechte vraag is of dat zo blijft als je ineens twee vrije dagen extra per maand krijgt. Even je huisarts bellen en je krijgt een briefje dat je last hebt van ernstige menstruatiekrampen. Waarmee we terug zijn bij mijn punt van vooruitgang: je kunt toch niet serieus verwachten dat vrouwen dan nog op dezelfde manier worden behandeld? Dezelfde kansen krijgen? We geven hiermee zelf een levensgroot signaal af dat we ‘het zwakke geslacht zijn’.

Kortom: ik ben tegen.

Overigens, in het kader van ‘toeval bestaat niet’: menstruatieverlof bestaat tot nu toe vooral in landen waar het met de positie van vrouwen niet al te rooskleurig is gesteld. Dat is er eentje om over na te denken.