'Maakt exclusief en onbetaalbaar een product echt extra lekker?'

Janny van der Heijden schrijft in Nouveau over de wereld waarin ze leeft, lacht, huilt en zich verwondert. Deze keer verbaast ze zich over culinair snobisme. Maar als zelfs pizza’s, taco’s en ijsjes duizenden euro’s gaan kosten, wordt ze regelrecht opstandig.

Ik beschouw mezelf als een alleseter. Ik hou van alles van het simpelste kippeneitje tot de aromatische witte of zwarte truffel. Maar als ik zou moeten kiezen, dan legt die luxe truffel het absoluut en zonder enig twijfel af tegen het eenvoudige en goedkope kippeneitje, want hoe lekker truffel ook is, een leven zonder eitjes is voor mij ondenkbaar.

Toch geldt voor sommigen blijkbaar dat ze iets extra lekker vinden als het exclusief, onbetaalbaar of bijna onvindbaar is. Heeft dat dan te maken met je willen onderscheiden door te laten zien wat je kent, kunt betalen of weet te vinden? Wie zal het zeggen?

Ik vraag me weleens af hoeveel mensen kaviaar ook net zo lekker vinden als ze het blind proeven als wanneer het met veel tamtam wordt opgediend, of wie in een blindproef een dure champagne van een lekkere cava kan onderscheiden.

Begrijp me goed, ik hou van kwaliteit, heb vakmanschap hoog in het vaandel staan, geniet met volle teugen van exclusieve gerechten, maar een ijsje van meer dan zesduizend euro vind ik toch echt waanzin.

Het is onlangs gepresenteerd in Japan, na anderhalf jaar experimenteren. Het bevat witte truffel uit Alba, Parmezaanse kaas, goud en sakedroesem. Het wordt verkocht in een verpakking van 130 ml met een speciaal lepeltje en een pipetje met truffelolie dat over het ijs gedruppeld moet worden.

In Mexico verkoopt een luxueus resort een taco bedekt met veel goudblad voor meer dan twintigduizend (!) euro. En de allerduurste pizza ter wereld is in Salerno bij chef Renato Viola te bestellen voor een kleine achtenhalfduizend euro.

Wat je daarvoor krijgt? Een pizza van 20 cm doorsnede met de naam Louis XIII met daarop ganzenlever, kreeft, drie soorten kaviaar en buffelmozzarella. Een gewoon glas wijn schijnt er ook niet bij geschonken te worden, want de pizza combineert ‘perfect’ met een glas zeer exclusieve cognac met dezelfde naam dan wel uitermate kostbare Krug-champagne.

Ik vind dit soort bedragen voor een dergelijk gerecht een beetje gênant en word er zelfs wat opstandig van. Want zeg nou zelf: zou het in plaats van het eten van deze pizza, niet veel leuker zijn om voor hetzelfde geld met een terras vol met vrienden, familie en/of onbekenden te genieten van steenovenpizza’s, lokale wijn en misschien ook nog wel een ijsje van de plaatselijke gelateria?

Misschien moet ik maar eens dat boek Koken en genieten onder 10 euro gaan schrijven. Gewoon, omdat het kan.

 

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in