Is dit echt onze wereld?

“Duizenden koala’s verbrand”.

Er blijven maar nieuwe foto’s komen en ik kan er niet meer naar kijken: de hartverscheurende beelden van koala’s die compleet kansloos zijn tegen de verschroeiende bushfires die Australië nu al wekenlang teisteren. Kangooroo Island is onherkenbaar verbrand. Duizenden kangoeroes, schapen en andere dieren. Weerloos. Onbeschermd.  

Elke dag meer ellende

We zijn een week in het nieuwe jaar en in mijn herinnering is dat altijd een periode waarin je toch wel enigszins blij en vol goede moed vooruitkijkt. Niet dit jaar.

De oneindige stroom nieuws met verschrikkelijke foto’s brengen me keer op keer in tranen. Trump is eigenhandig bezig een 3e wereldoorlog op te starten, en tussendoor spelen een moeder en haar twee dochters het klaar om met een wenslampion meer dan 30 dieren levend te verbranden.  

Dichter bij huis, in Arnhem, spelen pubers met vuurwerk en is een compleet gezin aan flarden.



Tranen op vakantie

En ik? Ik ben op vakantie. Zeg je ‘vakantie’, dan zeg je ‘zorgeloos genieten’, maar nee dus. Ik ben namelijk niet zo goed in mezelf afsluiten. Dingen komen bij mij regelrecht naar binnen. Dat is niks nieuws maar ik ben op vakantie in, jawel, Australië. En toen ik onderweg was van Sydney naar Melbourne, zag ik dit:

Wolken, vermengd met de rook van de bushfires. De vlammen zijn zo enorm groot en heet dat ze boven het wolkendek uitkomen.



Op het moment dat ik dit tik, zit ik op een boot. We zouden een bezoek brengen aan Kangooroo Island maar de planning is, volkomen terecht, aangepast.



Waar gaat het naartoe?

Het beangstigt me. Alles bij elkaar, voelt het als een apocalypse: het rolt, het dendert, het is ongrijpbaar groot en volledig ‘out of control’. 



Mijn Lief vertelt me keer op keer dat ik het niet op kán lossen, dat ik het me niet zo moet laten raken...maar hoé dan? Ik klik al heel veel weg, lees en kijk maar half. Niet omdat ik mijn kop in het zand steek maar juist omdat ik alles zie, alles voel.



En ik blijf over met maar één vraag, of eigenlijk twee: Hoe lang gaat dit nog goed? En wanneer gaan we met ons allen eindelijk eens de juiste prioriteiten stellen? Honderden miljoenen worden besteed aan oorlogje voeren, maar het lukt niet om voldoende watervliegtuigen en andere broodnodige hulp naar Australië te krijgen. Om je dood te schamen ...



Toch een beetje hulp

Ik heb me voorgenomen om toch zoveel mogelijk te genieten van mijn vakantie, simpelweg omdat het letterlijk niemand helpt als ik de hele dag in een hoekje ga zitten huilen. En, ook al kan ik niks praktisch doen, ik kan wel mijn steentje bijdragen: ik heb gedoneerd, en met mij gelukkig heel veel mensen. Als je kunt, doe dan svp ook een donatie? Élke euro is er één.