Ik coach, jij coacht, wij coachen...

Afgelopen week kwam ik weer een paar varianten tegen: de ‘gelukscoach’ en de ‘wandelcoach’, en dacht wat ik wel vaker denk: ‘Seriously?’

Coaches. Zo kende niemand ze, en zo word je er bijna (spreekwoordelijk dan) mee doodgegooid. Op iedere straathoek struikel je er weer over eentje die zich daar heeft verstopt. Stilletjes of juist schreeuwend om aandacht, dat verschilt. Ik ben er nog niet uit of dat te maken heeft met het ‘soort’ coach dat iemand is (of wil zijn) of wellicht met de verschillende trainingen/ opleidingen en cursussen die je tegenwoordig kunt volgen om ‘coach te worden’. 

Een willekeurig rondje scrollen door mijn LinkedIn, Facebook én Instagram overtuigt me ervan dat er in ieder geval heul veul ‘bijzondere’ coaches zijn. Zo zijn daar:

* De wooncoach

* De fluistercoach

* De outdoorcoach

* De levenscoach

* De vitaliteitscoach

* De lifestyledeskundige coach

* De NLP-coach

* De C.O.A.C.H. (ik heb nog steeds niet uit kunnen vinden welk acroniem hieraan hangt, dus wie het weet, mag het zeggen)

Keuze genoeg dus. Maar hoe zit het eigenlijk met de kwaliteit? Kan en mag iedereen zich zomaar ‘coach’ noemen tegenwoordig? Persoonlijk vind ik van niet. De titel psycholoog en psychiater mag je tenslotte ook niet zomaar voeren…

Er bestaat ook een veelvoud aan keurmerken, zoals bijvoorbeeld St!r , hier staan een paar honderd erkend coaches en tientallen certified coaches geregistreerd, plus nog een aantal ‘supervisoren’ en ‘leersupervisoren’. Maar, er zijn in Nederland ongeveer 40.000 (!) coaches en waarschijnlijk nog ‘ns tien keer een veelvoud aan mensen die ook van zichzelf zeggen ‘coach te zijn’. Het lijkt wel onkruid: het verspreidt zich alsmaar verder en zie er maar eens van af te komen.

Feit is dat er in Nederland geen opleiding in coaching is die door de overheid wordt erkend. Er kunnen dus nadelen aan kleven als je met een ‘coach’ in zee gaat. Natuurlijk, als je gaat sporten, is er waarschijnlijk niet zoveel aan de hand, behalve dan dat je wilt afvallen, gespierder wilt worden of gewoon aan een betere conditie wilt werken.

Maar wat als je een burn-out hebt? Of PTSS? Met andere woorden: wat als je echt niet goed in je vel zit en je komt tegenover iemand te zitten die een vervelende echtscheiding achter de rug heeft? Hetzij die van haar ouders (ik waag te zeggen dat 90% van de 'relatiecoaches' vrouw is) hetzij die van haar zelf? Of als ze is mishandeld ‘en dus ervaringsdeskundige is’, en ze nu anderen wil ‘helpen’. Ik zou bijna zeggen ‘God help us’, ik geloof alleen niet in God.

Zo iemand kan je van de spreekwoordelijke regen in de drup helpen. Wat ik maar wil zeggen: je moet ervan op aan kunnen dat je tegenover een gedegen geschoold iemand zit, met de benodigde opleidingen, én ja, een stuk empathisch vermogen. 

Dus alsjeblieft, laten we ophouden ‘coach’ het meest gedevalueerde beroep van deze eeuw te maken.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in