'Ik ben dól op mijn high heels, maar mijn omgeving denkt er anders over'

Je tenen breken door kramp. Kan dat? Eigenlijk vind ik dit vragen voor de categorie ‘tijd te veel’. Tot vorige week, toen geloofde ik namelijk dat het gebeurde.

Ik heb wel vaker last van kramp. Yogajuf en Personal Trainer zijn daar heel eensgezind over: "Kappen met die high heels; kun je ook veel dieper squatten zonder dat je hakken van de grond komen." Normaal gesproken negeer ik iedereen die zeurt over mijn hoge hakken. Ik ben bij het groeien blijven steken op 165 centimeters (Lief houdt bij hoog en bij laag vol dat daarvan minimaal 2cm gesmokkeld is, maar dat negeer ik ook) en zou graag 10 centimeter langer zijn.

Maar de operatie die daarvoor nodig is, gaat me nét ietsje te ver. Iets met een middel dat erger is dan de kwaal. Bovendien zijn er mooie hakken in overvloed, en net zoals je nooit te veel tassen hebt, heb je ook nooit te veel high heels. Mijn hakken zijn 10 centimeter of hoger. Heel af en toe denk ik iets praktischer en kies ik een lager exemplaar of of blokhak. Shoppen in Maastricht en Aken is tenslotte wel zo fijn als je normaal kunt lopen, en niet bij elke stap bang hoeft te zijn dat je hak afbreekt. Of je enkel. Of allebei.

En afgelopen week dus dat krampgevalletje. Ik had getraind, tijdens de work-out ook al wat kramp, maar dat ging wel. Even flexen en klaar. Maar eenmaal in de auto kwam het terug. Natuurlijk had ik haast, want een afspraak op kantoor en mijn time-management was weer ‘ns niet je-van-het geweest, dus het paste allemaal nét. Tenminste, als er niks tussenkwam. Zoals kramp. Ik had m’n coole oranje en turquoise (het oog wil ook wat) Lowa sneakers aan, plat en sportief. Dát kan het dus niet geweest zijn.

‘Gewoon negeren en nog even flexen’. Dat was de eerste gedachte. Maar autorijden, ook al is het in de bebouwde kom, en ook al heb ik een automaat, met een rechtervoet die niet doet wat jij wilt, is niet heel relaxed. Dus van ellende auto geparkeerd, want djeez, het deed pijn! Schoen uit. Sok uit. En tenen ‘omgetrokken’. Niks hielp. Ik heb gesteund, gekreund en hardop gescholden.

Mijn arme tenen waren compleet naar beneden gebogen en toen kwam die gedachte: ‘oké, nu gaan ze breken’. Volgende gedachte was wie ik moest bellen: Lief om te huilen, 112 om een ambulance te vragen, of mijn collega om te zeggen dat ik te laat kwam. Die laatste viel heel snel weer af. Ik ken ‘m een beetje (jaar of tien) en iets zei me dat hij zo hard zou lachen dat ze het een kilometer verderop konden horen.

Bleven Lief en ambulance over. Ambulance liet ik ook maar varen. Schaamde me toch wel wat: ‘Sorry, maar ik denk dat mijn tenen breken door kramp. Kunt u me komen halen?’ Dan dus Lief. Maar die nam niet op. Lekker dan. Inmiddels waren mijn tenen en ik drie minuten verder (ja, ik heb de hele tijd op de klok gekeken) en toen zakte het weg. Met blote voet naar kantoor gereden en hobbelend bij Lief naar binnen gelopen. Hem gevraagd of tenen kunnen breken door kramp. Hij probeerde krampachtig (pun intended) niet te grijnzen, maar dat ging ‘m niet zo best af. Echt, soms heb je helemaal niks aan mannen.

Lees: 'Vraag een personal trainer nooit om je in 4 weken fit te maken, krijg je spijt van!'

Ondanks dit geneuzel draag ik dus evengoed hakken. En koop ik ook graag hakken. Want hoe fijn is het om je kast open te maken en dan planken vol te zien in allerlei kleuren, waarbij ‘black nog steeds the new black’ is. Hoge hakken maken me niet alleen letterlijk een stukje langer. Ze geven me ook zelfvertrouwen. Bovendien staat het een stuk eleganter (en sexier) dan platte schoenen. (Tenminste, kleine kanttekening: je moet er wel op kunnen lopen. En als het moet een sprintje op trekken. Kun je dat niet, zou ik het gewoon laten.)

Ook fijn aan hakken, is dat je instantly 5 kilo lichter lijkt. Ik snap dan ook helemaal niks van vrouwen die zelfs niet één paar mooie hakken hebben. Ik geef toe dat ze heus niet allemaal even lekker lopen. Sommigen komen regelrecht uit het hoofdstuk ‘enkel om leuk mee te zijn, niet om mee te lopen’. Als ik die aan heb, parkeert Lief altijd zo dicht mogelijk bij de deur van het restaurant van die avond en drink ik minder water zodat ik mezelf minimaal één rondje wc bespaar.

Andere exemplaren daarentegen zitten geweldig. Mijn trouwschoenen bijvoorbeeld. Ik ben getrouwd op Miu Miu’s. Zilver, met hakken van 15cm. De hele dag heerlijk gelopen, inclusief fotoshoot in de London Zoo en openingsdans. Wat ik dan wel een beetje jammer vond, is dat een paar van mijn liefste vriendinnen bij de eerste de beste dans hun hakken verruilden voor slippers en er niet aan hadden gedacht voor mij een paar mee te brengen. Zelf heb ik tot middernacht op mijn Miu Miu’s gedanst. Daarna gaven mijn voeten het op. Vervolgens gingen mijn schoenen van de ene dame naar de andere, dat was dan wel weer grappig. Een soort van Assepoester-effect.

Louboutins daarentegen komen er bij mij niet in. Niet dat ik ze niet mooi vind hoor. Integendeel. Ik ben meer dan eens in de winkel op Mount Street (Londen) geweest. Stond ik daar te kwijlen met waanzinnig mooie turquoise heels in mijn handen. Heb ze ook gepast. Net als de zwarte, want tijdloos, lakpumps. Bloedmooi. Het bekende LouboutinRood staarde me aan. Maar ik ben niet bezweken. Want ze zitten serieus beroerd. En ik heb al wel geopperd om in de woonkamer een hoekje te maken voor schoenen die zo mooi zijn dat ze zo’n plekje verdienen, maar ik heb niet echt de indruk dat ik dat idee er de eerstkomende jaren door krijg.

Dus mochten we elkaar binnenkort tegenkomen en ik loop niet op hakken, dan ben ik óf wezen sporten, óf er is iets mis ;) ps: het antwoord op de vraag luidt trouwens ‘neen’: je teenbotjes kunnen niet breken door kramp.