'Het is weer tijd voor mijn jaarlijkse spelletje 'mammografie-twister'

Columniste Bettina Voos schrijft over haar leven, de liefde en haar lijf. Ditmaal het voor-je-eigen-bestwil-momentje: de mammografie. 

Sinds er bij een bevolkingsonderzoek in 2019 calcificaties in mijn borst werden gevonden - wat een voorstadium van borstkanker kan zijn - ‘mag’ ik vijf jaar lang jaarlijks naar het ziekenhuis voor een mammografie. Jaja, voor mijn eigen gezondheid, ik weet het.

Daar gaan we weer. Eerst die tocht door het ziekenhuis naar de afdeling Mammografie, je melden bij de balie, doorverwezen worden naar de volgende balie, waar nooit iemand zit, terug naar balie 1, aanmelden en dan wachten.

Wachten totdat je naam wordt geroepen en je zo’n zwembadhokje wordt ingeleid met aan beide zijden een deur. “U mag de deur achter u op slot doen en uw bovenkleding uitrekken, dan kom ik u zo halen.” Ik ben even opgelucht dat ik vanmorgen niet tóch dat jurkje heb aangetrokken, maar een rok en een shirtje. Anders stond ik hier nu alleen in m’n slip en schoenen.

Dan wordt er op de deur geklopt. “Bent u er klaar voor?” Ach... helemaal klaar ben ik er nooit voor, maar vooruit. “Vindt u het goed als ik het onderzoek afneem?”, vraagt de verpleegkundige. “Wat is het alternatief?” vraag ik. “Dat mijn vrouwelijke collega het doet”, glimlacht hij. “Dat maakt me niks uit”, zeg ik. “Als het alternatief was dat ik helemaal niet hoefde, dan had ik dat gekozen.” Hij haalt verontschuldigend zijn schouders op.

Ik loop de mammografiekamer in, waar nog drie of vier mensen rondlopen (waarom eigenlijk?), met mijn arm over mijn borsten geslagen. “Ik heb alles al een keer gezien, hoor”, zegt een van hen. “Ja,” reageer ik, “maar ik kleed me doorgaans niet uit in een kamer vol vreemden. Prima als jij dat wel doet, trouwens.” Hij doet gewoon zijn werk, dat snap ik, maar ik sta hier halfnaakt tussen vreemde mensen. En niet omdat we iets leuks gaan doen.

Dan komt het spel dat ik liefkozend ‘mammografie-twister’ noem. Je mag voor het apparaat gaan staan, beetje draaien, dichterbij, nee, stapje terug, je ene arm in een onmogelijke positie bovenop het apparaat. “Wél de schouders naar achter, mevrouw.” Hoe dan? Je andere arm omlaag. Je ene been hier, je andere daar, stapje naar voren, iets indraaien, stukje terug...

De verpleegkundige staat tegen mijn rug aan, reikt met beide armen om me heen en pakt mijn borst vast. Ik blijf dat een raar moment vinden. Ik ken je niet, ik kan je gezicht niet zien, je staat tegen m’n rug aan geplakt én je zit aan m’n borst en niet zo’n beetje ook.

Ik zucht nog eens diep en hou mezelf voor dat het zo weer voorbij is. Borst op het plaatje, duwen, trekken, dan het tweede plaatje omlaag. “Gaat het nog, mevrouw?” En op het moment dat je gezicht vertrekt, nog één extra tikkie aan die knop geven.

Dan loopt hij weg achter het muurtje. “Even de adem inhouden.” Pieeeeep! Daar komt hij alweer, draait het plaatje per ongeluk eerst nog een slag vaster (RAAAAHHHH), “o, sorry”, en dan nog een keer de hele riedel waarbij de borst niet horizontaal, maar verticaal wordt geplet. En dan moet de andere borst nog. Ik laat mijn gedachten afdwalen naar een prettigere plek, dan is het zo voorbij.

“U mag zich weer aankleden, wel even in de wachtkamer blijven tot u hoort of de foto is gelukt.” Twintig minuten later: “U kunt gaan, hoor.”

Een paar dagen later het verlossende mailtje: ‘U heeft een nieuwe uitslag in uw digitale dossier.’

Webpagina openen, inloggen - shit, wat is ook alweer mijn DigiD-wachtwoord? - en dan staat het er, zwart op wit: ‘Beiderzijds geen suspecte massa’s of calcificaties.’ Ik kan weer opgelucht ademhalen. Tot over een jaar.

Je las een column van Libelle. Libelle.nl is dé website voor alles wat vrouwen willen weten, van persoonlijke verhalen tot handige lifehacks. Van entertainment tot koninklijk nieuws.