'Eigenlijk had ik nu nieuwe borsten moeten hebben, maar het liep anders'

Eigenlijk had ik nu nieuwe borsten moeten hebben.

Dezelfde als ik nu heb, alleen dan zonder dat ik er een push-up of balconette BH bij hoef te dragen.

Maar soms lopen dingen nét even anders dan je had bedacht. In mijn geval gebeurde dat toen ik vorig jaar september onderuitging en een kwartier later weer bijkwam in een ambulance. Lang verhaal kort: de opluchting toen ik kerngezond werd verklaard, was groot. Maar het hele verhaal had me wel aan het denken gezet. In november zou ik namelijk een borstoperatie ondergaan. Alles stond gepland, ik was al twee keer in de Velthuiskliniek geweest en het was een kwestie van de dagen aftellen.

Toen ik een jaar of twee begon met ‘PT-en’, beter eten en af en toe een rondje hardlopen, leverde me dat maat 36/38 op, maar ook leeggelopen borsten. Leuk met een kek behaatje eromheen, maar als ik m’n nakie voor de spiegel stond, werd ik er niet blij van. Entrez borstoperatie. Alleen kwam toen dus dat akkefietje. Het resultaat: Exit borstoperatie. Ik heb het afgezegd. Een half jaar verder kan ik oprecht zeggen dat ik nog geen seconde spijt heb gehad.

Dat gezegd hebbende, loop ik al een jaar of drie met het idee iets te laten doen aan die lelijke diepe fronsrimpel tussen mijn wenkbrauwen en de welig tierende rimpels om mijn ogen. Dus denk ik aan fillers, her en der een spuitje. Maar elke keer als ik dat balletje opgooi bij Lief, meestal in de badkamer onder dat onflatteuze felle lampje (perfect om make-up aan te brengen, dodelijk als je net wakker bent en met je slaapdronken gekreukelde en make-uploze kop naar jezelf kijkt) stuit ik op nogal wat weerstand. Lief is namelijk niet zo’n fan van plastisch chirurgie. En dan druk ik me heel voorzichtig uit.

Ik zou het snappen als ik zou zeggen dat ik lippen á là Donatella Versace zou willen, of de kont van Kim Kardashian. Maar dat wil ik niet.

Lees ook: 'Wil je een bikini body? Trek een bikini aan, klaar! (En laat je vooral niet gek maken)'

Eigenlijk begrijp ik sowieso niks van zijn standpunt, want laten we even eerlijk zijn:

* Ik ga naar de kapper. ‘Zilvergrijs’ is namelijk iets heel anders dan dat lelijke grijs dat vanzelf uit mijn hoofd komt.

* Ik ga naar de nagelstyliste. Chantal zorgt er altijd voor dat mijn handen om door een ringetje te halen zijn.

Eventuele schade door bijten en peuteren is geheel en al voor mijn rekening.

* Ik ga regelmatig naar Nicole, mijn pedicure. Geeft ook de fijnste voetmassages trouwens.

* Ik train minimaal één keer week met John, mijn PT.

* Ook Nina zie ik elke week, want yogales.

O, en had ik al gezegd dat ik elke zes weken naar de schoonheidsspecialiste ga? Peggy maakt dat ik er in ieder geval twee dagen lang jonger (want gladder en minder rimpels) uitzie dan ik in werkelijkheid ben.

Kortom, ik besteed tijd en geld aan mijn uiterlijk. Steeds meer vrouwen hebben daarbij ook nog ‘hairextensions’ en nepwimpers. Zelf mijd ik die. De hairextensions omdat ik ervan overtuigd ben dat als je daar eenmaal mee begint, je nooit meer zonder kunt (moet je je indenken: heb je eindelijk die lang gewenste weelderige bos haar, moet je weer terug naar dat zielige hoopje melkboerenhondenhaar) en de nepwimpers omdat ik nog geen één mooi voorbeeld heb gezien. En met mooi bedoel ik dat ik dus niét op vijf meter afstand wil zien dat je nepwimpers hebt.

Last, but bepaald niet least, geef ik elk jaar honderden euro’s uit aan crèmes, serums en primers in de ijdele hoop dat het helpt tegen alle onwelkome randverschijnselen van het ouder worden.

Waarom dat geld dan niet uitgeven aan fillers? Of botox? Heleen van Rooyen zei het een keer heel doeltreffend: niemand zegt iets als je een paar honderd euro uitgeeft bij de parfumerie, maar o wee als je een rimpel laat opvullen. Dan begint iedereen te gillen. Terwijl die fillers en botox tenminste gewoon doen wat ze beloven. Dus waarom doen we er zo spastisch over? Waarom is het wel oké om je oogleden te laten liften en je flaporen recht te laten zetten, maar niet om een rimpel weg te laten halen?

Bovendien, hoe denk je dat het is als een wildvreemde vrouw naar je toekomt en tegen je zegt ‘niet zo fronsen en lelijk kijken hoor...’ Ja, dat is mij echt gebeurd. Op het vliegveld van Düsseldorf. Waar ik rustig met een cappuccino achter mijn laptop zat. Je kunt je vast een voorstelling maken van de blik die ik haar toén toewierp … Seriously, waar bemoeit iemand zich mee. Maar het gevolg was wel dat ik dagenlang die rimpel aan het straktrekken was en ik een paar nachten met plakband op die fronsrimpel ben gaan slapen. En nee, dat helpt niet.

Inmiddels heb ik het adres van een kliniek in mijn portemonnee, gekregen van mijn schoonheidsspecialiste. Het wachten is op het moment dat Lief een paar dagen weggaat en dat hij, wanneer hij dan terugkomt zegt ‘Wat zie je er lekker uitgerust uit!’ Waarop ik antwoord: ‘Wat lief! Ja, heb lekker gerelaxed, boek gelezen, gewandeld, goed geslapen’. Dat ik dan naar die kliniek geweest ben, hoeft hij niet te weten, toch? ;)